Καλησπέρα κ. Ζάχαρη, είναι μεγάλη μου χαρά που σας έχουμε μαζί μας για αυτή τη συνέντευξη. Θα ήθελα να μας πείτε ποιες ήταν οι κύριες πηγές έμπνευσής σας για τη δεύτερη ποιητική σας συλλογή;

Η συλλογή αυτή αποτελείται αποκλειστικά από νέα ποιήματα, εμπνευσμένα από την πραγματικότητα που μου έχει επιβληθεί από τη νόσο με την οποία έχω διαγνωστεί. Βαδίζοντας προς την αυτογνωσία της συνείδησης και την κατανόηση της ανυπαρξίας μας, ψάχνω βαθιά μέσα μου να αντλήσω δυνάμεις για αυτόν τον ιδιαίτερο αγώνα. Θα έλεγα ότι κυρίως με ενέπνευσε η ίδια η ζωή και το χρονικό απροσδιόριστο της στιγμής.

Πώς καταλήξατε στην επιλογή του τίτλου “Προσοχή, Εντός Εκτελούνται Έργα”; Τι συμβολίζει;

Ο τίτλος συμβολίζει τη βουτιά που έχω κάνει μέσα μου, προσπαθώντας να βρω και να δώσω νόημα σε ό,τι συμβαίνει, να θυμηθώ χαμένες λέξεις και να ξεχωρίσω ό,τι αξίζει. Αποτελεί μια προσπάθεια να ζητήσω συγχώρεση και να αποδεσμευτώ από πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη θεματολογία ή κεντρικό μήνυμα που επιδιώκετε να μεταφέρετε με αυτή τη συλλογή;

Το κεντρικό μήνυμα είναι να μείνουμε άνθρωποι. Να παλέψουμε με αξιοπρέπεια, να γλεντήσουμε χωρίς υπερβολές και να ζήσουμε τον χρόνο που έχουμε με αισθήματα συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

Υπάρχει κάποιο ποίημα στη συλλογή που το θεωρείτε πιο προσωπικό ή σημαντικό για εσάς; Αν ναι, ποιο είναι αυτό και γιατί;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο. Αντίθετα, υπάρχουν μερικά που, εκ των υστέρων, βρίσκω ότι δεν αποτυπώνουν πλήρως αυτό που ήθελα να εκφράσω.

Από πότε ξεκινήσατε να γράφετε δικά σας ποιήματα; Υπάρχει κάποιος σύγχρονος ή κλασικός ποιητής που θαυμάζετε ιδιαίτερα και επηρέασε το έργο σας;

Το πρώτο ποίημα που με συγκλόνισε ήταν το "Όσο μπορείς" του Καβάφη, το οποίο σκεφτόμουν μέρες. Αναρωτιόμουν πώς μπορούσε αυτός ο άνθρωπος με τόσο απλή γλώσσα να γράψει κάτι τόσο απέραντο. Στην πορεία, γνώρισα και αγάπησα πολλούς, όπως τον Καββαδία, τον Χριστιανόπουλο, τον Ρίτσο, τον Βάρναλη, τον Κατσαρό, τον Τίτο Πατρίκιο και, πιο πρόσφατα, την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ. Ιδιαίτερα θα ήθελα να σταθώ στον Ζακ Πρεβέρ, που μου θυμίζει διαρκώς την τελειότητα της απλότητας. Ξεκίνησα να γράφω από τα 14-15 μου χρόνια και θεωρώ ότι όλοι αυτοί οι ποιητές με έχουν επηρεάσει.

Πώς επηρεάζει η εμπειρία της ασθένειάς σας το έργο σας ως ποιητής;

Νομίζω θετικά, καθώς, ενώ παρουσιάζεται μια εικόνα εγκλεισμού και ασφυξίας, στο τέλος αφήνει γεύση αισιοδοξίας και λαχτάρας για ζωή.

Το πρώτο ποίημα “Η Αγάπη”. Ποια είναι η σημασία της αγάπης για εσάς; Υπάρχει κάποια πράξη αγάπης που ξεχωρίσατε στη ζωή σας;

Η αγάπη είναι μια βασική ανάγκη του ανθρώπου, να δίνει και να λαμβάνει. Όταν λείπει η αγάπη, όλα χάνουν το νόημά τους.

“Οι Πληγές”. Γιατί θεωρείτε ότι οι άνθρωποι έχουμε γίνει απευαισθητοποιημένοι σε σκηνές και ειδήσεις βίας που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά;

Όπως έλεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις, όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις και του μοιάζεις. Έχουμε συνηθίσει τη βία, την παραπληροφόρηση, την ατιμώρητη καταπάτηση κανόνων. Έχουμε συνηθίσει τον πόλεμο. Και το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά τα συνηθίζουμε από παιδιά.

“Είμαι ένα δέντρο”. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στη ζωή του, πιστεύετε ότι αλλάζει ο πυρήνας του;

Δεν μπορώ να απαντήσω, καθώς είμαι ακόμα στον δρόμο για να ανακαλύψω τον δικό μου πυρήνα. Θεωρητικά, θα έλεγα ότι ο πυρήνας δεν αλλάζει, απλώς τον σκεπάζουν άλλα πράγματα (γεγονότα, σκέψεις, συναισθήματα κλπ.) που προβάλλουν προς τα έξω μια διαφορετική εικόνα.

"Υγεία πάνω απ’ όλα'' λέμε, παρ' όλα αυτά στην πορεία το ξεχνάμε ή το παίρνουμε ως δεδομένο. Γιατί πιστεύετε ότι δεν την εκτιμάμε τόσο πριν κινδυνεύσει;

Τη θεωρούμε δεδομένη, όπως και τους ανθρώπους και το αύριο. Δεν μαθαίνουμε να αξιολογούμε σωστά στη ζωή μας και συχνά δίνουμε σημασία σε περιττά πράγματα. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπου που ζει χωρίς τη σοφία που απορρέει όταν η ζωή μας συγκλονίζεται.

Πώς θα περιγράφατε τη ζωή ενός ατόμου με ALS αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα;

Ένας καθημερινός αγώνας αποδοχής, προσαρμογής και επιβίωσης, όπου κάθε νέα απώλεια πυροδοτεί αυτόν τον κύκλο από την αρχή.

Πόσο εύκολο είναι για τους ανθρώπους να αγαπήσουν τον εαυτό τους με τις “ατέλειές” του, είτε τις εσωτερικές είτε τις εξωτερικές; Να αγκαλιάσουν αυτό που είναι;

Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, αυτό γίνεται με έναν τρόπο φυσικό και απλό. Η κατάλληλη στιγμή, όμως, συνήθως παρουσιάζεται μετά από τεράστιες ανατροπές στην καθημερινότητά μας. Είναι κάτι που πρέπει να κατακτηθεί από τον καθένα ξεχωριστά, γιατί ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν μας εκπαιδεύει για αυτό.

Δουλεύετε πάνω σε κάποιο επόμενο έργο αυτή την περίοδο; Πώς σκοπεύετε να συνεχίσετε τη συγγραφική σας πορεία;

Σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα συλλογικό έργο από όσους συμμετείχαν στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής που οργανώνει κάθε χρόνο το MDA Ελλάς. Πρόκειται για μια εξαιρετική συλλογή από ανθρώπους που επιχειρούν για πρώτη φορά να εκφραστούν γραπτώς. Η συμμετοχή μου αυτή θα περιέχει, για πρώτη φορά, και ένα πεζό λογοτεχνικό έργο. Παράλληλα, μαζί με την αγαπημένη φίλη και επιμελήτρια όλων μου των εκδόσεων, Πέννυ Βλάχου, ετοιμάζουμε κάτι από κοινού.

Τέλος, μια συμβουλή που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες μας…

Να διαβάζουν, να ταξιδεύουν, να ερωτεύονται, να γλεντάνε, να αγωνίζονται και να συγχωρούν!

Κ. Ζάχαρη, σας ευχαριστώ ειλικρινά για το χρόνο σας και εύχομαι κάθε επιτυχία στα επόμενά σας βήματα!

Σοφία Καραγιαννίδου 

Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας, Πολυμέσων και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας  

Πανεπιστημίου Newcastle (U.K.)

***

Σελίδα του βιβλίου: https://www.apostaktirio-books.gr/product/προσοχη-εντοσ-εκτελουνται-εργα/