ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ

Της Μαρίας Ζαβιανέλη

Σήμερα στις ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ φιλοξενώ τον αξιόλογο δημοσιογράφο κ συγγραφέα ΧΡΗΣΤΟ ΦΑΣΟΥΛΑ.

Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για το  δώρο του το υπέροχο βιβλίο  ''ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΘΥΜΑΤΑΙ''

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου λογοτεχνικό βιβλίο; 

Το αγαπημένο μου λογοτεχνικό βιβλίο είναι, αναμφίβολα, πολύ περισσότερα από ένα. Θα αδικήσω πολλά έτσι και επιλέξω ένα. Αντ’ αυτού, θ’ αναφέρω το πρώτο που θυμάμαι ότι διάβασα και λάτρεψα. Ήταν «Οι Τρεις Σωματοφύλακες» του Δουμά. Ήμουν εννιά χρονών και θα πρέπει να το διάβασα ίσαμε 10 φορές σε δυο-τρεις μήνες μέσα…

-Πότε άρχισε το ταξίδι της συγγραφικής σου πορείας; 

Το 2005. Με το βιβλίο «Ο Έρωτας δεν κάνει για Πιλότος»

-Τι στοιχεία χρειάζεται ο γραπτός λόγος για να έχει αξία;

Πάθος, πίστη, αγάπη και αφοσίωση. Να γράφεις την ιστορία λες και τη ζεις.

-Τι σε εμπνέει να γράψεις; Ο έρωτας , η φιλία , μια ιστορία που σου αφηγήθηκε κάποιος ; Ένα ταξίδι; 

Όλ’ αυτά και πολλά ακόμα. Μια εσωτερική ανάγκη, μια συναισθηματική φόρτιση, μια ακατανίκητη ανάγκη εκτόνωσης απωθημένων, εμμονών και ψυχώσεων…

-Υπάρχει κάποιος ήρωας στο βιβλίο σου που έχεις αγαπήσει ιδιαίτερα; 

Ο πρώτος μου: Ο Χάρης-Χάλης, ο κεντρικός ήρωας του «Ο Έρωτας δεν κάνει για Πιλότος». Τον αγάπησα και τον μίσησα ταυτοχρόνως. Όπως και οι… αναγνώστες μου, εξάλλου. Και, κυρίως, οι αναγνώστριες!  

-Τι σημαίνει ευτυχία για σένα ;

Μακάρι να ‘ξερα… Δεν την αναζητώ, προφανώς, γι’ αυτό. Συμμερίζομαι την άποψη του Πυθαγόρα που είχε πει ότι δεν πρέπει να αναζητούμε την ευτυχία, ακριβώς επειδή είναι πάντα μέσα μας… 

-Σ’ όλη την πορεία της λογοτεχνίας αναμφισβήτητα είχες κάποιους ανθρώπους στο πλάι σου. Ποιοι ήταν αυτοί; Νιώθεις την ανάγκη να τους ευχαριστήσεις; Ποια είναι η θέση της λογοτεχνίας σε μια εποχή κρίσης; 

Επίτρεψέ μου να στρίψω δια του αρραβώνος στο πρώτο σκέλος της ερώτησης. Πρώτον επειδή είμαι κάκιστος στις ευχαριστίες και δεύτερον επειδή έχω να ευχαριστήσω τόσους πολλούς που σίγουρα θα μου διαφύγουν κάμποσοι. Όσο για το δεύτερο σκέλος, η θέση της λογοτεχνίας είναι ΠΑΝΤΑ η ίδια: να μην ωθεί τον αναγνώστη να δραπετεύει από την όποια πραγματικότητα αλλά να τον παροτρύνει να την αντιμετωπίσει κατάματα, να την πιάσει απ’ τα κέρατα, να τη γονατίσει! Ειδάλλως, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα γίνει ο αντίστροφο: θα τον γονατίσει εκείνη…

-Τι είναι αυτό που θα ήθελες να μείνει στον αναγνώστη αφοί έχει διαβάσει το τελευταίο σου βιβλίο ''Ένα σπίτι θυμάται''; 

Να γίνει κι αυτός σαν το ίδιο του Σπίτι -που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας: να τη ΘΥΜΑΤΑΙ την ιστορία. Να του μείνει. Για καιρό πολύ... (Ε, αυτή είναι και η αέναη ματαιοδοξία του γραφιά…)

-Ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου χάρισες το υπέροχο βιβλίο σου , που ήρθες στην δική μου παρουσίαση ...Θέλω μια ευχή για την λογοτεχνία που τόσο πολυ αγαπάμε... 

Κάκιστος επίσης και στις ευχές, το ομολογώ. Αυτό που θα ευχηθώ, λοιπόν, είναι να μη χρειαστεί να κάνουμε άλλες ευχές. Ούτε για τη λογοτεχνία ούτε για τίποτα… 

«Ένα Σπίτι θυμάται…»: Υπόθεση 

Μόνο ένα Σπίτι μπορεί να αφηγηθεί τη δική του ιστορία, έτσι όπως πραγματικά συνέβη, χωρίς μισόλογα, χωρίς μισές αλήθειες. Την ιστορία της Ελένης και του Μένιου, στα τέλη της δεκαετίας του '70, όταν τους ένωνε ένα πάθος δίχως όρια και με τη ζήλια να κατατρώει τη λογική του Μένιου, οδηγώντας τον στα άκρα. 

Αλλά και τη ζωή του Μένιου τριάντα χρόνια μετά, την εποχή που εξακολουθεί να γυρεύει το υποκατάστατο της Ελένης, το οποίο βρίσκει στο πρόσωπο της νεαρής Ράνιας, μιας γυναίκας ασυμβίβαστης και χωρίς ενδοιασμούς, που δεν αποκαλύπτει εύκολα το παρελθόν της. 

Μέσα στους τοίχους αυτού του Σπιτιού είναι που ο Μένιος θα μάθει την αλήθεια για την πραγματική ταυτότητα της Ράνιας, χάνοντας έτσι την άκρατη αυτοπεποίθησή του και συνειδητοποιώντας τις τραγικές συνέπειες των πράξεών του. 

Στην καρδιά της κάθε αφήγησης υπάρχει πάντα ένας κεντρικός ήρωας, και στο βιβλίο του Χρήστου Φασούλα αυτός δεν είναι άλλος από το Σπίτι. Με γλώσσα άμεση και ταυτόχρονα οικεία, ο συγγραφέας δίνει ζωή σε ένα φαινομενικά άψυχο κτίσμα, το οποίο όμως είναι ικανό να μεταφέρει στον αναγνώστη ένα ξεχείλισμα από δυνατές συγκινήσεις, σε μια ιστορία μοιρασμένη ανάμεσα σε δύο εποχές, με συνεχείς ανατροπές και αναπάντεχο τέλος.

Βιογραφικό 

Ο Χρήστος Φασούλας γεννήθηκε το 1961 στον Αλμυρό Βόλου και ζει στην Αθήνα απ' τα δεκάξι του. Δημοσιογράφος από το 1983, συγγραφέας από το 2005. Το Ένα Σπίτι που θυμάται. είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες», ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου Ο εραστής της Αβύσσου (2011). Έχει γράψει τα βιβλία: α) δύο μυθιστορήματα για ενήλικες, Ο Έρωτας δεν κάνει για Πιλότος (2005), Με λένε Μοίρα (2007), β) ένα παιδικό Ο Μάγος της Μπάλας (2008) και γ) τέσσερα αθλητικά, στο πλαίσιο της σειράς «Ομάδες που έγραψαν Ιστορία» (2007, 2008).