''Εγώ θα ζήσω'' της Στεφανίας Ρουλάκη

Πώς είναι άραγε να ζεις τη ζωή σου, να έχεις τους αγαπημένους –τον άντρα, τα παιδιά, τους γονείς, τα αδέρφια σου, τη δουλειά σου– και ξαφνικά ο πιο βίαιος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας να τα διαλύει όλα και να σε ξεριζώνει; Πώς είναι να βαδίζεις με άγνοια προς έναν ομαδικό τάφο; Πώς είναι να χάνεις ό,τι αγαπάς και να μένεις χωρίς σπιτικό, χωρίς φαΐ, σε μία χώρα που όλα είναι καμένα; Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να επιβιώσει, όταν ο εχθρός έχει βαλθεί να τον εξοντώσει; Είναι, άραγε, όλα αυτά ένα παρελθόν ή είναι αναπόσπαστο κομμάτι του παρόντος και του μέλλοντός μας; Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε «άλλους», αλλά όχι σ’ «εμένα»; Ποιος ορίζει τις ζωές μας; Μπορώ να ξεφύγω από κάτι που φαίνεται μονόδρομος, κάτι που μου επιβάλλεται και μοιάζει ανυπέρβλητο;

Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, μέσα από τη μυθιστορηματική ανάπλαση της αληθινής ιστορίας της Ντίνας Πρανίτσεβα, ενός από τους λίγους ανθρώπους που επέζησαν από τη θηριωδία των Ναζί, που επί δύο χρόνια εξόντωσαν ομαδικά και συστηματικά χιλιάδες Εβραίους, Ρομά, αιχμαλώτους πολέμου και άλλες ομάδες στο Μπάμπι Γιαρ (Το Φαράγγι Της Γιαγιάς), στο Κίεβο της Ουκρανίας, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Βιογραφικό

Η Στεφανία Ρουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Σπούδασε Διαφήμιση, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Συμβουλευτική Ψυχικής Υγείας και Ομαδική Ψυχοθεραπεία. Εργάστηκε σε μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις και μικρότερες ελληνικές, σε εμπορικά κυρίως τμήματα. Για κάποια χρόνια είχε τη δική της επιχείρηση, ένα μεσιτικό γραφείο. Από το 2015, την κέρδισε ο χώρος της Ψυχικής Υγείας.

Αγαπά πολύ την οικογένειά της, τους φίλους της, το διάβασμα, τα ταξίδια, τη φύση, τη μαγειρική, τη δημιουργία αντικειμένων από υλικά ανακύκλωσης. Αγαπά τη ζωή. Πιστεύει ότι οι άνθρωποι αφήνουμε τα αποτυπώματά μας στους άλλους, κι έτσι στη ζωή. Γι’ αυτό και την ενδιαφέρουν πολύ οι ιστορίες των ανθρώπων. Το Εγώ θα ζήσω είναι η πρώτη της συγγραφική απόπειρα. Έχει γράψει, επίσης, παιδικά παραμύθια και ποιήματα. Αυτά είναι τα δικά της «αποτυπώματα».

***

Τις τελευταίες μέρες, η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί έντρομη το εύφορο έδαφος της Ουκρανίας να οργώνεται από τεθωρακισμένα αντί για τρακτέρ, ενώ στα χώματά της σκάβονται μαζικοί τάφοι και κρατήρες από βόμβες. Κύματα προσφύγων διασχίζουν το ουκρανικό έδαφος αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο, μακριά από τον φόβο του θανάτου ή της εκτέλεσης, αλλά ταυτόχρονα μακριά κι από τις οικογενειακές εστίες και τα αγαπημένα πρόσωπα που έμειναν πίσω.

Ασφαλώς, για τη γεωγραφική περιοχή της πολύπαθης Ουκρανίας, της ''χώρας των συνόρων'', ο πόλεμος υπήρξε γνώριμο φαινόμενο ήδη από αιώνες πριν. Κανένας πόλεμος ωστόσο δεν υπήρξε μέχρι τις μέρες μας τόσο καταστρεπτικός για τη χώρα και τους κατοίκους της όσο ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. 

Βαθιά πεπεισμένοι ότι η διερεύνηση του παρελθόντος είναι σε θέση να λειτουργήσει ως γνώμονας για το μέλλον, σε συνδυασμό με τον σεβασμό στις ανθρωπιστικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, κρίνουμε αναγκαία την υπενθύμιση των δεινών που κρύβονται πίσω από κάθε ψευδαίσθηση μεγαλείου. Ανάμεσα στις θηριωδίες που διέπραξαν οι Ναζί εκεί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ξεχωρίζει η Σφαγή του Μπάμπι Γιαρ. Στο ομώνυμο φαράγγι, λίγο έξω από το πολύπαθο Κίεβο, περίπου 34.000 Εβραίοι βρήκαν τον θάνατο μεταξύ 29 και 30 Σεπτεμβρίου 1941.

Μεταξύ των επιζησάντων ξεχωρίζει η εικόνα της Ντίνας Πρανίτσεβα. Ηθοποιός στο Κουκλοθέατρο του Κιέβου, οδηγήθηκε μαζί με άλλους Εβραίους στο Φαράγγι για να εκτελεστεί, αλλά κατάφερε να επιβιώσει με μυθιστορηματικό τρόπο. Τη συγκλονιστική της ιστορία διαπραγματεύεται στο συνταρακτικό μυθιστόρημά της ''Εγώ θα Ζήσω'' η συγγραφέας Στεφανία Ρουλάκη, στο οποίο διερευνάται σε βάθος το συναίσθημα του ξεριζωμού και της αβεβαιότητας μπροστά στη μηχανή του Πολέμου, που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά της. Μια ιστορία πόνου, δέους μπροστά στη φρίκη, φόβου, αλλά κι ελπίδας. Ελπίδας που τόσο ευχόμαστε να επιστρέψει σύντομα στα πρόσωπα των σύγχρονων Ουκρανών, μαζί με την ειρήνη στη μαρτυρική αυτή χώρα.