Η Λέμυ Μανίκα συζητά με την Λαμπρίνα Μαραγκού για το βιβλίο "Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό"

(Άνεμος Εκδοτική)

"...Ο όρος πλατωνικός έρωτας είναι μια μεγάλη παγίδα. Η σαρκική ένωση που αργεί να έρθει στην ιστορία είναι αμελητέας σημασίας για τον απλούστατο λόγο ότι η ένωση των ηρώων έχει ήδη συμβεί από την πρώτη στιγμή. Οι μεγάλοι έρωτες είναι πάντα πλήρεις, άσχετα αν έχουν  κορυφωθεί με την συνεύρεση, έτσι όπως εμείς σήμερα εννοούμε."

Πώς άρχισε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή;

Η γραφή είναι μια ανάγκη ή καλύτερα είναι η απεικόνιση της σκέψης. Οι συγγραφείς σκέφτονται με το μολύβι, αισθάνονται με το μολύβι, ονειρεύονται με το μολύβι… Κάπως έτσι άρχισα και εγώ, χρησιμοποίησα το μολύβι, μου ήταν οικείο και σιγά σιγά έγινε ανάγκη…

Ποιο ήταν το κίνητρο για να επιλέξετε αυτή τη θεματολογία για τα βιβλία σας;

Δεν επέλεξα την θεματογραφία μου, εκείνη με επέλεξε και μου επέβαλε να βγει στο χαρτί. Από κει και πέρα, αφέθηκα στην δύναμή της και προσπάθησα όσο το δυνατόν καλύτερα, να την υπηρετήσω. Αν το πέτυχα, αυτό θα το κρίνετε εσείς και οι αναγνώστες…

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης αυτής της ιστορίας;

Η ανάγκη που έχουμε όλοι μας να αγαπηθούμε. Το σενάριο χτίστηκε πάνω σε θεμέλια που πονούν την καρδιά μας, σε αδιέξοδους έρωτες αλλά που στην ουσία τους είναι η αφορμή για να αρχίσουμε να νοιώθουμε την αγάπη. Δεν υπάρχει σε κανένα από τα βιβλία μου πλάνο σεναρίου. Οι ίδιοι οι ήρωες αποκτούν υπόσταση και μου υπαγορεύουν τα δρώμενα.

Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας μέσα από αυτή την ιστορία;

Τα μηνύματα είναι για τους αφελείς. Οι διδακτικές επίσης. Το μοναδικό στίγμα που ίσως μπορεί να δώσει το βιβλίο είναι η ενδοσκόπηση. Ο ίδιος μας ο εαυτός, αυτός ο άγνωστος, που πασχίζει να βγει αλλά που όλοι εμείς τον πιέζουμε, τον καταπιέζουμε, για να θεωρηθούμε «καθώς πρέπει» ενώ στην ουσία μας ουρλιάζουμε από θυμό… Ε, ας βγάλουμε επιτέλους αυτή την οργή και ας βαδίζουμε με τα  «θέλω» μας και όχι με τα «πρέπει» που κάποιοι για δικούς τους λόγους μας έχουν επιβάλλει.

Ποια ήταν τα πρώτα σχόλια που δεχθήκατε από το αναγνωστικό κοινό;

Μάλλον ευνοϊκά, έχουμε όλοι ανάγκη να διαβάσουμε μια ερωτική ιστορία...

Ποιος είναι ο λόγος που δεν έχετε δώσει ονόματα στους ήρωές σας;

Μα δεν υπάρχουν ταυτότητες, αυτές είναι μόνο για την κρατική εξουσία, οι αριθμοί που μ’ αυτούς είμαστε αναγνωρίσιμοι στο σύστημα… Εν δυνάμει, οι ήρωες είμαστε εμείς οι ίδιοι, θύτες και θύματα, δίχως πατρίδα, δίχως χρώμα, δίχως κανέναν προσδιορισμό. Άνθρωποι μονάχα.

Τι είναι αυτό που σας μαγεύει στον έρωτα;

Η ύπαρξή του, δίχως έρωτα δεν θα βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν θα είχε δημιουργηθεί ο κόσμος μας. Το απροσδόκητο, το παιχνίδι είναι η ίδια μας η ζωή. Ό,τι τέλος και να έχει, άλλωστε ο έρωτας τελειώνει όταν τελειώνει και η ζωή μας.

Στο βιβλίο μας γίνονται γνωστές οι σκέψεις και των δύο ηρώων. Τι θέλετε να πετύχετε μ’ αυτό;

Έκανα μια προσπάθεια να δω την ιστορία και από τις δύο όψεις. Ήθελα να κατανοήσω την ανδρική ψυχολογία, δεν ξέρω αν το έχω πετύχει… Υπήρξα ο παρατηρητής και των δύο, με την ελπίδα να δω σφαιρικά αυτή την ιστορία.

Η ηρωίδα είναι ο τύπος μιας μποέμ γυναίκας που όμως ξέρει τι θέλει και είναι πολύ σταθερή στα συναισθήματα της. Γιατί δώσατε αυτή την αντίθεση στον χαρακτήρα της;

Το να είναι μια γυναίκα, αυτό που αποκαλείτε εσείς μποέμ, δεν έρχεται σε αντίθεση με την σταθερότητα των συναισθημάτων της. Ίσα ίσα, είναι πιο εύκολη η διαχείριση των συναισθημάτων, η ανάλυση και η προοπτική των εσωτερικών εντάσεων. Η γυναίκα που ξέρει τι θέλει, συνειδητά ή ασυνείδητα, μπαίνει στο παιχνίδι και γνωρίζει την θέση της. Δεν έχει σημασία αν θα χάσει ή θα κερδίσει για τον απλούστατο λόγο πως είναι πάντα κερδισμένη.

Μέσα από αυτή την ιστορία γνωρίζουμε έναν μεγάλο έρωτα ο οποίος είναι πλατωνικός για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πόσο εφικτό πιστεύετε ότι είναι αυτό στην πραγματικότητα;

Ο όρος πλατωνικός έρωτας είναι μια μεγάλη παγίδα. Η σαρκική ένωση που αργεί να έρθει στην ιστορία είναι αμελητέας σημασίας για τον απλούστατο λόγο ότι η ένωση των ηρώων έχει ήδη συμβεί από την πρώτη στιγμή. Οι μεγάλοι έρωτες είναι πάντα πλήρεις, άσχετα αν έχουν  κορυφωθεί με την συνεύρεση, έτσι όπως εμείς σήμερα εννοούμε.

Πώς αισθανθήκατε όταν ολοκληρώσατε αυτή την ιστορία; Τι γεύση σας άφησε;

Κάθε βιβλίο που τελειώνει είναι ανακούφιση μαζί με θλίψη. Το αφήνεις να κάνει την πορεία του, και απομένεις μελαγχολικά να το παρατηρείς καθώς κάνει την διαδρομή του. Σου λείπει αλλά πρέπει να ξέρεις και να το τελειώνεις.

Σκέφτεστε τη συνέχιση αυτής της ιστορίας ή για εσάς σταματά εδώ;

Όχι, δεν θα συνεχιστεί, άλλες σκέψεις κατακλύζουν τώρα το μυαλό μου.

Ξαναδιαβάζοντας σήμερα το βιβλίο σας θα αλλάζατε κάτι στην πλοκή ή στους χαρακτήρες των ηρώων σας;

Δεν απαρνιέμαι το παρελθόν. Η πλοκή και οι χαρακτήρες των ηρώων ήταν για εκείνη την στιγμή ό,τι έπρεπε. Έτσι μου μίλησαν και έτσι τους έβαλα στο χαρτί. Το παν είναι να αφουγκράζεται κανείς τις σκεπτικές φωνές των ηρώων που τον επισκέπτονται.

Ασχολείστε με τη συγγραφή κάποιου νέου βιβλίου αυτό το διάστημα;

Πάντα κάποιος που γράφει, πριν τελειώσει το τελευταίο βιβλίο, έχει σχεδιάσει το επόμενο… θα δούμε!!!

Ευχαριστώ πολύ!!!

Λέμυ Μανίκα

Πτυχιούχος Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών

Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας

Σελίδα του βιβλίου: http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/pote_den_ftanei.html

Η Λαμπρίνα Α. Μαραγκού γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Αθήνα ως φιλόλογος στο 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών. Είναι πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, έλαβε δε το διδακτορικό της δίπλωμα στη Συγκριτική Λογοτεχνία από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στην παρούσα χρονική περίοδο, εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα για το αρχαίο θέατρο, στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα και δύο δοκίμια, ενώ έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό άρθρων σε πληθώρα λογοτεχνικών περιοδικών και εφημερίδων.

Για το μυθιστόρημά της Χνάρια στην Άμμο έχει βραβευτεί από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Είναι Πρόεδρος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων, μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του λογοτεχνικού περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑ.

Εργογραφία

«Η αγάπη φοράει φτερά από μετάξι», Άγκυρα, 2006.

«Πάθος», Άγκυρα, 2007.

«Το καλοκαίρι με τη Μέδουσα», Άγκυρα, 2008.

«Γιώργος Χειμώνας, Ο Ιανός της ελληνικής λογοτεχνίας», Μπαρτζουλιάνος, 2008.

«Χνάρια στην Άμμο», Ρώμη, 2015.

«Η σάρκα σου ως έμφυτος επίδεσμος», Ρώμη, 2015.

«Μάτση Χατζηλαζάρου, από την ποίηση στην μύηση», Παπαζήση, 2016.

Μεταφράσεις

«Βασικά Κείμενα Φιλοσοφίας», Παπαζήση, 2015.

«Ο Ζαν Κοκτώ της νιότης μου» (υπό έκδοση).

Από την Άνεμος Εκδοτική κυκλοφορεί το βιβλίο της

Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό