Κυριακή, 20 Νοεμβρίου 2011 19:30

ΜΑΤΙΑ - Ελίνα Καββαδία

Written by
2240

ΜΑΤΙΑ


Τα φώτα σβησμένα.

Η απαλότητα της σκέψης ακουμπά

τους πέτρινους τοίχους και το χρώμα αλλάζει...
Η χροιά της αφής αφήνει τα σημάδια της

στ’ απαλά σεντόνια που σε σκεπάζουν

μέσα στο όνειρο…


Ίσια, σε σχοινί ακροβασίας ,περπατώ

"ανέμελα" βολτάροντας στους

πολυσύχναστους δρόμους

της Πατησίων που αγαπώ νοερά.


Δε βλέπω. Χάνομαι ανάμεσα από ήχους,

μόνο η σάρκα φλέγεται

στης νοσταλγίας το παρανάλωμα

που περιμένει καρτερικά…


Η δροσιά της αυγής απογυμνώνει

τις σκέψεις που κάνω τη νύχτα

στα πιο μακρινά μου όνειρα.

Παλεύω με τον χρόνο, κι η νίκη μου

στιγμιαία παροντική, απαυγάζει το σώμα μου

στο κύμα που χάνεται

σε παραλίες απάτητες μοναχικές.

Κι όταν η γύμνια μου με προδώσει,

θα με ντύσεις με εσάρπες ακριβές του έρωτα και της ασχήμιας,

για να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη χωρίς πόνο ,

χωρίς ανάμνηση ,χωρίς φυγή.

Κι όταν με ακουμπήσεις, ίσως ο κόσμος βουβά

να περιστρέφεται γύρω μου, και μόνο η φωνή σου,

αχός κοχυλιού ευγενικός,

ακουμπήσει τα αυτιά μου τα κουρασμένα...


Στο απέραντο λυκόφως περιμένω..


*Το ποίημα προβαίνει εν μέρει σε ποιητικό «διάλογο» με το ποίημα «κοινωνία» του Άθου Χατζηματθαίου. Είναι ενδιαφέρον και ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι οι ποιητές βρίσκουν μέσα από τις λέξεις τους διάφορους τρόπους επικοινωνίας.

Read 2240 times

Latest from Super User

back to top