apostaktirio.gr - Ποίηση Χρήστου Νιάρου (Μελβούρνη): Βότσαλο με βότσαλο, πιά

Τετάρτη, 24 Μαρτίου 2021 14:35

Ποίηση Χρήστου Νιάρου (Μελβούρνη): Βότσαλο με βότσαλο, πιά

font size decrease font size increase font size

Βότσαλο με βότσαλο, πιά

Κατοικώ πιά στην κοχύλοπολιτεία,
εκεί θα με βρεις,

σε κάτι σκαλοπάτια η ώρα θα περνάει σαν βουή ,μέσα από τα χέρια μου,

οι εναλλαγές του καιρού παρατηρητές χωρίς ρυτίδες,

θα συνομιλούν σε συναντήσεις στιγμιαίες ,
με αποστάσεις εξακολουθητικές,

για μια επίκληση επιθυμιών,

πρόσωπο με πρόσωπο,

έστω και με τα ψηλά γράμματα της άμμου,
ή με χοντρά γράμματα των βράχων,
μην τα διαβάσεις όμως γρήγορα μόνο ,
αυτό ζητάω,

από το όνειρο που ανέβηκε κάποτε ψηλά, πολύ ψηλά,

πάντα η πόρτα του θα ανοίγει και θα κλείνει,

χαμηλά ,πολύ χαμηλά,

χωρίς θορύβους ,κωδικούς και κουδούνια,
ερωτήματα και απαντήσεις,
δεν θα βρεις σε αυτή την πολιτεία,
ούτε ουδέτερες συνομιλίες,
αμέτοχοι κάτοικοι πιά στοιβαχτήκαμε σε γειτονιές,
χωρίς να μιλάμε ,ρίχνουμε άγκυρες,
δεν διαβάζουμε, μόνο βλέπουμε,
από συμπάθεια και απόσταση χορτάσαμε,
τα κοχύλια στην σιωπή τους διψάνε ακόμη,
μας υπενθυμίζουν θάλασσες και ακρογιάλια,
αλμυρά σιωπούν τα αποτυπώματά μας,
στην στεριά που περπατήσαμε,
στις γλάστρες και στο τραπέζι της αυλής η δεύτερη τους κατοικία πιά,
δεν περισσεύουν τα λόγια πιά,
στις αντοχές των κογχυλιών,
σπάνε και τα πιο δυνατά καράβια και όσα δεν κατοικείς,
στιγμιαία και εξακολουθητικά,
δεν με αφήνουν αδιάφορο,
η μνήμη των κογχυλιών,
τα χείλη σου το ξέρουν,
κάποια λιθάρια που πέταξες, γίναν βράχοι,
και κάποια ξέφωτα αξημέρωτα,
στην τρικυμία τους,
ρίζες αθόρυβες στων κογχυλιών τα χωράφια βγάλανε καρπούς,
στη μνήμη και σε ότι τρίφτηκε από τα κορδόνια του χρόνου,
από δωμάτιο σε δωμάτιο,
βότσαλο με βότσαλο,
απλώνεται η αλμύρα,
στα δίχτυα των χρωμάτων στο χαρτί,

ξεπλέκουν και αυτά κάτι από τις μνήμες.