Δευτέρα, 14 Ιουνίου 2010 21:22

Μέρες Ξανθιές - Μαρία Ζαβιανέλη Διαμαντάκη

Written by
2971

 

MEΡΕΣ ΞΑΝΘΙΕΣ, ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΛΟΥΖΟΝΤΑΙ

ΣΤΟ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟ ΦΩΣ..


Στις Φαιδριάδες πάνω το σπίτι μου κέντησα

για να τρυγώ το πράσινο φως των Ελαιώνων!

Και όταν στον Μορφέα αφήνομαι το μπλάβο

της θάλασσας ορμά από μακριά όλους τους τοίχους

βάφει με τα χρώματα των ονείρων μου!

Στους πρόποδες κατοικώ ,την κορυφή δεν ζήλεψα

μονάχα ένα δεντρί φύτεψα….

Και απ΄ την πολύ μου αγάπη εκείνο θέριεψε και

ψήλωσε πέρασε το φεγγάρι!.

Αχ! Χάρισμα θεϊκό οι χρυσές ,ανέμελες ημέρες..

Μα και οι μελανές ποτέ δεν με ξεχνάνε,

δώρα πικρά ,στα χέρια τους κρατάνε ..

Σαν θ ’έρθει ο μαύρος κεραυνός ,το θλιβερό μαντάτο

όρθιος στην μοίρα στέκομαι κ με γενναίο βήμα

απλώνω ήλιους γύρω μου αθώους ,παιδικούς..

Τους νυχτωμένους ουρανούς βάφω με την αυγή..

Τι και αν μεγάλωσα ;

Ανεμόσκαλες φτιάχνω για να του κλέψω τις αχτίνες

του μα εκείνος μου χαμογελά γιατί θαρρώ

πως το κέντρο του κόσμου είμαι μόνο εγώ..

Στον άγιο τούτο τόπο συνεχίζω φωτισμένος ,

ώριμος πια από τις μελαχρινές μέρες δοκιμασμένος

καθαγιασμένος ,σοφός …

Άπλετο φως χάρισες θεέ μου στην ψυχή μου..

Μονάχα αυτό κατάφερνε μακριά ν΄ εξανεμίζει

τις μαύρες λύπες ,τις πικρές δυνάμεις του Κακού.

 

Read 2971 times

Latest from Super User

back to top