Το τελευταίο αντίο - Αντώνης Πυροβολάκης
Το τελευταίο αντίο
Φωνητικές χορδές κιθάρας
αμαρτωλούς θεούς ξυπνούσαν
από έρωτα φτεροκοπούσαν
τ' αγριοπούλια της λαχτάρας
Χάρισα στη κορνίζα σμάλτο
το ψέμα κρέμεται ακόμα
κρύσταλλο γέλαγε το στόμα
κι ο τοίχος να μου λέει βγάλε το.
Σαν πόνο νιώθω αυτό το στίχο
σαν τραύμα ενός παλιού πολέμου
έρχεται, είπες δίχως ήχο,
ανάσα σκοτεινού ανέμου.
Τροχαίο ατύχημα, το φτάνει,
αίμα στην άσφαλτο, το έλα,
το λάθος έβαλε δαντέλα
στο ξεχασμένο σου φουστάνι.
Στων αστεριών σου το ποτάμι
μια νυκτωδία ξεδιψούσε
κι ο θάνατος παραληρούσε
ότι για σένα θα πεθάνει
Ξάπλωσες στου αφρού το κρύο
κι η αλμύρα μύρισε ένα κρίμα
στο τελευταίο σου αντίο
όπως το έπαιρνε το κύμα.
Να γίνουν σπίρτα οι βροχές
να κάψουν όλα τα λουλούδια
και της ζωής σου τα τραγούδια
να τραγουδούν οι πυρκαγιές.