Δευτέρα, 01 Φεβρουαρίου 2016 19:19

Ποίηση Δημήτρη Α. Δημητριάδη, Φεβ.2016

Written by
3417

 

 

Στη σπηλιά

Εδώ θα με βρεις


πάντα


αιωρούμενο

στη σπηλιά της μεγάλης αγέλης.


Μποτίλια στον άνεμο

Χαράμι πήγαν όλα.

Τι ήλιους

τι καταιγίδες

και τι φεγγάρια σου έταξα.


Το μήνυμά μου ακόμα ταξιδεύει

μποτίλια στον άνεμο.


Ο πόνος ποτέ δεν τελειώνει

Πόνος ίσον ξεγύμνωμα συνεχές

ορίων παρανάλωμα

μάθημα ήθους θανάτου.

Ο πόνος δεν έχει πύλες

δεν εδράζεται

δε σηματοδοτεί

ούτε δείχνει.

Κάθε που μας κυκλώνει

εισβάλλει άφοβα

ξεσκίζει τις φλέβες

ξεριζώνει τα σπλάχνα

αντλεί το αίμα μας

μας βυθίζει φλεγόμενους

φλεγόμενους μας εγκαταλείπει

στην ατέλειωτη

υπέρλαμπρη νύχτα της αβύσσου του.


Κεκράχτες

Αχ αυτοί οι ντελάληδες

οι καραμούζες

με περικεφαλαίες πολύχρωμες

πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλλες


σε γοητεύουν

σε κολακεύουν

χαμαιλέοντες της πιάτσας

της μόδας


πάντα περνά η μπογιά τους.


Με το πλέον επίσημο χέρι

Τόσο αίμα

τόση λάμψη

κι άγρια χαρά

πού πήγαν;


Άλλα έφεραν οι ερεβώδεις θύελλες

την επομένη των λευκών μας νυκτών

λαμπιόνια πολύχρωμα

άκληρες χορεσπερίδες.


Η Ιστορία ξαναγράφτηκε κατά το δοκούν

με το πλέον επίσημο χέρι.


Το άλλο νόημα των πραγμάτων

Ι

Μας περιμένουν οι ανοιχτές θάλασσες.

Εκεί

οικήτορες για πάντα

ΙΙ

Πρόσω ολοταχώς

κι ας μας μπατάρουν.

Read 3417 times

Latest from Super User

back to top