Ελένη της Πανσελήνου

Από τις ακτίνες του φεγγαριού, στην αλέα με τους κίονες

κρύβεσαι ομορφομαλλούσσα. πίσω από έναν Κούρο και μια Κόρη.

Ποιοι τάχα θεοί ή άνθρωποι χάραξαν την μορφή τους στην πέτρα ;

Ποια ιστορία τους βεβήλωσε, κάνοντας τους μάρτυρες μιας μάχης ;

Κοίτα πως ο καιρός τους άλλαξε, ρίχνοντας απάνω τους μια σκόνη.

Και όμως ! ωραίο έχουν στον χρόνο τ’ ανάστημα και την θωριά

Άνθρωποι και να είναι, στέκουν στην ομορφιά τους ως να είναι θεοί.

Αν θεοί εγράφησαν, στις πληγές και το βλέμμα φέρνουν ως άνθρωποι.

-Στην ύλη δύσκολα ξεχωρίζεις το «ποιος», το «είναι» και το «γιατί».-

Όπως το φως απλώνεται, κι αγγίζει ολόκληρο τον τόπο

Μες στις σκιές του κάθεσαι, κόρη των καιρών και του μύθου

Αγναντεύοντας τη νυχτιά.

Περνάει ο χρόνος από μπροστά, με της σελήνης όλες τις φάσεις.

Να τις κοιτάς και να αλλάζεις, όμοιο λες και είσαι συ φεγγάρι

Να αναγεννιέσαι και να γερνάς. Ποιός θάνατος να σε προλάβει ;

Μες στα σκοτάδια που ακουμπάς, η υπομονή σου τα μυρώνει

Βαρύ σταυρό και συ σηκώνεις. Κόρη θεού, παλιά θεά.

Λευκόδερμη και μυρωδάτη, φανήκανε των χρόνων σου οι ζάρες

Παλιώσανε της νιότης σου οι χάρες και συ πλέον δεν θες να φανείς.

Σ’ άλλαξε και σένα ο καιρός, που είναι αλήθεια να τον φοβάσαι

Με θάνατο μοιάζει και αυτός.

Του φεγγαριού την πράσινη άλω, θες κάποτε να αγγίξεις

Μοναδική σου είναι φίλη. Κόρη του έπους και των ποιητών.

Με την Πανσέληνο που κοιτάς, ξέρεις πως δεν είναι πάντα η ίδια

Καταραμένη γίνεσαι συνήθεια, φορώντας του χρόνου τα δεσμά.

Σελάνα! Σελένη! Γερνάς και συ! Ωραία Ελένη…

Σελένα! Σελήνη! Για πάντα Ωραία μου… Ελένη…