Διαβάζοντας το πρώτο και το τελευταίο ποίημα των «Ανιχνεύσεων» του Βαγγέλη Κυριακού θαρρείς πως πρόκειται για μια συλλογή που θα ξεχειλίζει από ρομαντισμό. Αυτή είναι όμως η παγίδα του….Εισχωρώντας περισσότερο στα ενδότερά του βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια συντονισμένη «κοινωνική διαμαρτυρία». Μια εκδήλωση εσωτερικής πάλης για τα όσα δεινά συμβαίνουν γύρω μας. Αλλά κι αυτό το κάνει απαλά, ήσυχα, ευγενικά, χωρίς να στοχεύει πρόσωπα ή καταστάσεις. Άλλωστε αυτό είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό των περισσότερων ποιητών. Η απορρόφηση του πόνου και η εξαγωγή του με έναν ιδιαίτερο φιλτραρισμένο τρόπο που να αγγίζει τον αναγνώστη. Κατά τη γνώμη μας, ίσως το κορυφαίο ποίημα της συλλογής είναι η «εμποροπανήγυρη» και γι’ αυτό αξίζει να το απολαύσουμε ολόκληρο:

Στην εμποροπανήγυρη των αισθημάτων

πουλάνε κι αγοράζουν ψευδαισθήσεις.

Περνάει ο κόσμος να γλυκοκοιτάξει

τα πορφυρά ονείρατα τα πάνινα

(που με την πρώτη αφή θα σκίσουν).

Στην εμποροπανήγυρη των αισθήσεων

μπαούλα οι ψυχές εναποθέτουν

ποικιλόχρωμα υφάσματα λαγνείας

αυτό τιποτ' άλλο.

Στην εμποροπανήγυρη του χρόνου

λίγες οι καλές στιγμές

που αραδιάσαμε στον πάγκο.

Οι περισσότερες ήταν σκάρτο πράγμα

ή μόνο ένα σαθρό τίναγμα των νεύρων!