Διηγήματα - Εκδόσεις Μανδραγόρας
Την Ελένη Αρτεμίου - Φωτιάδου την είχα γνωρίσει έως τώρα μόνο ως εξαίρετη ποιήτρια. Με το νέο της βιβλίο ωστόσο, που τιτλοφορείται «Αφύπνιση 800 mg», αντιλήφθηκα ότι είχα να κάνω με μια επίσης σημαντική πεζογράφο.
Πρόκειται ουσιαστικά για μια συλλογή μικρών σε έκταση διηγημάτων, που τηρούν όμως με ευλάβεια όλα τα χαρακτηριστικά του είδους. Δεν είναι εύκολο σε τρεις μόνο σελίδες να είσαι μεστός, κατανοητός, να έχεις αρχή, μέση και τέλος και να περνάς με επιτυχία τα μηνύματα που θέλεις στον αναγνώστη. Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται μέσω κάποιας στερεότυπης δομικής μεθόδου, που διατηρείται σχεδόν σε όλα τα διηγήματα. Παραδείγματος χάρη υπάρχει πάντοτε στην αρχή μια γλαφυρή περιγραφή του «τώρα», η οποία ακολουθείται από ένα flash back, που σου εξηγεί το πώς έφτασε ο ήρωας σε αυτό το «τώρα». Υπάρχουν επίσης κι άλλα θεματικά μοτίβα, που χρησιμοποιεί με συνέπεια η συγγραφέας. Το χτύπημα της μοίρας, η τραγική σύμπτωση, η υπερβολή του τυχαίου, η αιφνίδια ανατροπή, το ανθρώπινο λάθος. Ο λόγος είναι ποιητικός και γλαφυρός, πλούσιος σε εικόνες και μεταφορές, καταφέρνοντας να «χαϊδεύει» τις αισθήσεις του αναγνώστη.
Η «Αφύπνιση 800 mg» είναι ένα κοινωνικό σύγγραμμα που δοκιμάζει τις ανθρώπινες αντοχές. Καλύπτει σχεδόν καθολικά τα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα, θέτοντας τους πρωταγωνιστές σε αλλεπάλληλα ηθικά διλήμματα. Εκτρώσεις, αρρώστιες, κακοποίηση, παραστρατήματα, μοιχεία, υπογεννητικότητα, θάνατος, ανεργία, μετανάστευση, νόστος, ναρκωτικά, δωρεά οργάνων και τόσα άλλα που θα μπορούσα να παραθέσω. Οι ήρωες, απλοί καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, χαίρονται, αγωνίζονται, υποφέρουν, απελπίζονται, ψάχνουν ελπίδα μέσα από τα συντρίμμια τους. Όπως προανέφερα, οι «τραγικές συμπτώσεις» είναι πραγματικά αρκετές και ίσως αγγίζουν κάποια στιγμή τα όρια της υπερβολής. Όμως δεν υπάρχουν φορές που είναι υπερβολική και η ίδια η ζωή; Έφερα στο νου μου αρκετά τραγικά συμβάντα που αποτέλεσαν για κάποιους ανθρώπους αλλεπάλληλα χτυπήματα της μοίρας. Περιστατικά που διέλυσαν κυριολεκτικά τόσες οικογένειες…
Συχνά ωστόσο, ενώ ο απελπισμένος πρωταγωνιστής προσπαθεί να εγκαταλείψει τη μάχη, ένα τυχαίο γεγονός τον ωθεί να αλλάξει γνώμη και να γυρίσει σελίδα. Γιατί το κάνει αυτό η συγγραφέας; Είναι προφανές ότι δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην ελπίδα. Πιστεύει πως ακόμα και μέσα από την καταστροφή, μπορεί να γεννηθεί μια νέα σπίθα. Υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ο άνθρωπος μπορεί να βρει το σθένος να ανακάμψει και να δώσει στη ζωή του μια δεύτερη ευκαιρία.
Πολλά συγχαρητήρια στην Ελένη Αρτεμίου – Φωτιάδου για την σοβαρότητα και την προσοχή που άγγιξε τα δύσκολα κοινωνικά ζητήματα, θέτοντάς τα αντιμέτωπα με την ψυχοσύνθεση των ηρώων της. Θα κλείσω τον σχολιασμό μου με μια δική της φράση, που συγκράτησε ο νους μου, η οποία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Γιατί μας υπενθυμίζει ποια πρέπει να είναι τα όριά μας και πως τίποτα στην πορεία μας δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο…..
«Μα η χαρά είναι φιλάσθενη και ξεψυχάει επάνω σε ένα κρύο φύσημα του αγέρα….»
Αλέξανδρος Ακριτίδης
Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών