Ελένη Δόμανου

"Αγγίζοντας το αύριο"

Εκδόσεις Πνοή

"Αγγίζοντας το αύριο" ονομάζει το νέο της μυθιστόρημα η Ελένη Δόμανου και πριν να μπω στα ειδικότερα, ας αρχίσω με τα γενικότερα. Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο της, που διαβάζω, και μπορώ να πω πως πράγματι, η συγγραφέας έκανε μια μεγάλη στροφή στη θεματολογία, γεγονός που μου άρεσε ιδιαίτερα. Από την ανάγκη να εξωτερικεύσει προσωπικά συναισθήματα και βιώματα, πέρασε σε θέματα κοινωνικά, που απασχολούν μια μεγάλη μερίδα του γενικού πληθυσμού. Και θεωρώ πως το έκανε με επιτυχία.

Τι είναι λοιπόν το "Αγγίζοντας το αύριο"; Αν θέλαμε να το κατατάξουμε σε μια ξεχωριστή κατηγορία, αν και ο έρωτας πρωταγωνιστεί ισάξια με διάφορες άλλες σημαντικές παραμέτρους, εγώ θα το χαρακτήριζα ως ένα καθαρά κοινωνικό βιβλίο. Αυτισμός, αρρώστια, ανατροφή, απώλεια, συμβίωση με το πρόβλημα. Αυτό που προσδίδει αληθοφάνεια στην αφήγηση, είναι κυρίως η γνώση του αντικειμένου. Είναι εμφανές πως η Ελένη Δόμανου έχει κάνει μεγάλη έρευνα σχετικά με το ζήτημα του αυτισμού και δεν αναφέρομαι σε μια γενική επιδερμική πληροφόρηση, αλλά σε μια ουσιώδη αναζήτηση και παράθεση όλων των παραμέτρων που αφορούν την ανατροφή και συμβίωση με παιδιά που αντιμετωπίζουν αυτή τη σοβαρή αναπτυξιακή διαταραχή. Όσο διεισδύεις στο βιβλίο, νομίζεις πως ταυτίζεσαι απόλυτα, ιδεολογικά τουλάχιστον, με την ηρωίδα Μαρίνα και την δύναμη ψυχής που αναδύει προκειμένου να κάνει ένα ξένο ουσιαστικά πρόβλημα, κτήμα της, γεμίζοντας ωστόσο και τα δικά της ψυχικά κενά. Ας κοιταχτούμε λοιπόν όλοι στον καθρέπτη κι ας αναλογιστούμε… Μπορούμε όλοι να κάνουμε μια τέτοια υπέρτατη θυσία;

Το «Αγγίζοντας το αύριο» είναι ένα βιβλίο γεμάτο με φύλακες άγγελους. Η Μαρίνα για την Ιωάννα και το παιδί της, ο Δημήτρης για την Μαρίνα και τον μικρό Κωνσταντίνο. Χωρίς καμία συγγένεια, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος, εμφανίζονται στις ζωές των άλλων για να παρηγορήσουν, να προστατεύσουν, να συμπάσχουν, να σώσουν. Κι εδώ ο μύθος των καλών συγγενών ή των σωστών βιολογικών γονιών, για άλλη μια φορά καταρρίπτεται. «Τους φίλους τους διαλέγουμε, τους συγγενείς μας όχι», λέει η λαϊκή μας παροιμία αλλά και γονείς είναι αυτοί που μεγαλώνουν με κόπους και θυσίες τα παιδιά και όχι απαραίτητα αυτοί που τα φέρνουν στον κόσμο. Άρα μιλάμε για ένα βιβλίο «ανθρωπισμού» με την αυστηρή επιστημονική του έννοια, καθώς θέτει ως επίκεντρο της ζωής την αλληλεγγύη, τον εθελοντισμό, την ευαισθητοποίηση στον ανθρώπινο πόνο, την παροχή βοήθειας προς τον συνάνθρωπο.

Καταλύτης σε όλα αυτά, είναι η αγάπη. Αγάπη ακούραστη, ανόθευτη, άπλετη. Αγάπη με στιβαρές κολώνες που βοηθά στο να ξεπεραστούν οι γνωστοί αλλά και οι άγνωστοι ύφαλοι. Σαφώς και θα δεχτεί πιέσεις, σαφώς και θα προκύψουν εμπόδια… Όμως οι δομές της είναι τέτοιες, που θα την καταστήσουν “άφθαρτη” μέσα στο ρου του χρόνου.

Η γλώσσα της Ελένης Δόμανου κυλάει σαν κρυστάλλινο νερό και δεν σ’ αφήνει σε κανένα σημείο να νιώσεις ότι πλήττεις. Αντιθέτως αγωνιάς για το μέλλον αυτού του παιδιού, πρωτίστως, αλλά και για τη σχέση της Μαρίνας με τον Δημήτρη. Πουθενά δεν υπερβάλει, δεν πλατειάζει, δεν στολίζει την γραφή της με ανούσιες και εντυπωσιακές εκφράσεις. Άλλωστε πόσο μελοδραματικός να γίνεις όταν τα ίδια τα γεγονότα είναι από μόνα τους μια γροθιά στο στομάχι;

Θέλω με κάθε ειλικρίνεια να δηλώσω, ότι διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, μόνο κερδισμένος θα βγει ο αναγνώστης. Θα μάθει, θα νιώσει, θα ταξιδέψει.

Εύχομαι ολόψυχα, στην Ελένη Δόμανου, καλή επιτυχία.

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Συγγραφέας - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

Η Ελένη Δόμανου γεννήθηκε στα Ριζώματα Ημαθίας, ένα χωριό στα πανέμορφα Πιέρια Όρη. Κατοικεί στη Βέροια κι έχει τρία παιδιά. Πρώτη συγγραφική της απόπειρα ήταν το μυθιστόρημα «Τόσα λίγα για πολύ καιρό» από τις εκδόσεις iWrite. Το «Αγγίζοντας το αύριο» είναι το δεύτερο βιβλίο της που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.