Παναγιώτης Ντούσκας
«Εκεί που ο ήλιος άργησε να λάμψει»
Άνεμος Εκδοτική
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς γράφουν βιβλία που σχετίζονται με τις κουλτούρες άλλων λαών. Ιστορίες με διαφορετικά πολιτιστικά πρότυπα και διαφορετικές νοοτροπίες. Ευρωπαϊκός Μεσαίωνας, μύθοι, αποκρυφισμός, γοτθική λογοτεχνία. Και μάλιστα το πετυχαίνουν με επιτυχία αλλά και πειστικότητα. Ένα από αυτά τα έργα είναι και το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Ντούσκα «Εκεί που ο ήλιος άργησε να λάμψει».
Πρόκειται για ένα θρίλερ που τα έχει όλα. Μεταφυσικό, αγωνία, έρωτα, φιλοσοφία, “ασκήσεις” αυτογνωσίας. Έπειτα από την απρόσμενη γνωριμία του φοιτητή Πιτ και της φωτογράφου Μπρίτ, αρχίζει μια περιπετειώδη αναζήτηση ενός σπάνιου λογοτεχνικού χειρογράφου, το οποίο πρέπει να βρεθεί και ν' αναλυθεί. Μέσω αυτού του παραμυθιού ωστόσο ανοίγουν πύλες άγνωστες και επικίνδυνες. Μυστικιστικές οργανώσεις, απόκοσμες τελετές, άγνωστες δυνάμεις και ανθρωποκυνηγητό συμπληρώνουν το παζλ της περιπετειώδους υπόθεσης.
Η γλώσσα του συγγραφέα δεν είναι διόλου επιτηδευμένη, ενώ εντυπωσιάζει ιδιαίτερα η εικονοπλαστική ικανότητα να περιγράφονται “κόσμοι” που δεν υπάρχουν! Όμορφα επίσης λειτουργεί η παράθεση των ενδόμυχων σκέψεων των ηρώων, κάτι σαν εσωτερικός διάλογος, που προσδίδει ζωντάνια και αληθοφάνεια στο κείμενο.
Σε όλο σχεδόν το βιβλίο, οι ήρωες βιώνουν εμπειρίες σε μια άλλη παράλληλη διάσταση από αυτή που ζουν στην πραγματική τους ζωή. Μια διάσταση σκοτεινή, ονειρική, παραμυθιακή, που συμπρωταγωνιστούν σκοτεινοί άγγελοι, παράξενες νεράιδες και “αποπροσανατολισμένοι” ήρωες. Η σύνδεση των δυο κόσμων δεν είναι μόνο επικίνδυνη αλλά και προκαλεί στους δυο νέους αλλεπάλληλες ψυχολογικές καταπονήσεις. Η επαφή όμως με τον “άλλο” κόσμο δεν είναι καθαρά ονειρική και “άλογη”. Οι ήρωες μπορούν να ενεργούν με συνείδηση και σχεδιασμό, ώστε να επιτύχουν στο τέλος το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Κάτι σαν το Inception του Nolan, αλλά με αρκετά διαφορετική θεματολογία.
Το βιβλίο βασίζεται πάνω στο γνωστό μοτίβο της αιώνιας πάλης του καλού με το κακό. Μιλάει για ανθρώπους που χρησιμοποιούν “άγνωστες” δυνάμεις ώστε να πετύχουν τους στόχους τους. Εκτός όμως από τους βλοσυρούς ανθρώπους της υπόθεσης, υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ιδιαίτερα χαρίσματα και ικανότητες. Υπάρχουν άραγε; Κι αν ναι, μπορούν πράγματι να διεισδύσουν στο μεταφυσικό; Πολλές οι απαντήσεις για τον καθένα μας…
Ο συγγραφέας με ένα δυνατό φινάλε, μας τονίζει τα εξής. Ήρωες υπήρχαν και θα υπάρχουν που θα θυσιάζονταν για τα άτομα που αγαπούν. Δεν έχει σημασία αν μέσα από μια μάχη κάποιος θα βγει σίγουρα νικητής. Σημασία έχει η άνευ όρων συμπαράσταση, η αλληλοβοήθεια, η υπεράσπιση του δικαίου και των αδυνάτων. Σε έναν κόσμο που τα πρότυπα εκλείπουν, τα μηνύματα τέτοιων μυθιστορημάτων μόνο ως θετικά μπορούν να αποκομιστούν.
Κλείνοντας θέλω να ευχηθώ στον Παναγιώτη Ντούσκα να μην σταματήσει ποτέ να περιπλανιέται στη “χώρα” της φαντασίας, που φαίνεται να του ταιριάζει απόλυτα ως είδος.
Σελίδα του βιβλίου: http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/hlios.html
Ο Παναγιώτης Ντούσκας γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάζεται ως σύμβουλος επιχειρήσεων και ως coach επιχειρηματικής αριστείας και προσωπικής ανάπτυξης. Έχει ολοκληρώσει σπουδές στην οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων, στη διοίκηση ποιότητας, στην προστασία περιβάλλοντος, στην ψυχολογία και στο επαγγελματικό coaching. Είναι συγγραφέας, φωτογράφος, ποιητής και ψηφιακός καλλιτέχνης. Το 2007, δημοσίευσε την ποιητική συλλογή "Στο περιθώριο μιας παρένθεσης", εκδ. Εριφύλη. Το μυθιστόρημα "Εκεί που ο ήλιος που άργησε να λάμψει" είναι το πρώτο του.