Για την ποίηση του Χαράλαμπου Βασιλάκη έχει γίνει ήδη μνεία στο Αποστακτήριο όταν παρουσίασα την πρώτη ποιητική του συλλογή «Η ζωή μου ένα ταξίδι». Κι ενώ ξεφύλλιζα με την ίδια αγωνία και απόλαυση τη δεύτερη συλλογή που έλαβα από τον ίδιο, με τον τίτλο «Μέσα απ’ τα μάτια της ψυχής» (2010), έπεσε στα χέρια μου ένας αρκετά διαφορετικός, αλλά τόσο ουσιαστικός σχολιασμός γι’ αυτό του το έργο, που αποφάσισα να σας τον παραθέσω αυτούσιο. Και ίσως είναι καλύτερο καμιά φορά να ακούγονται διαφορετικές προσεγγίσεις για το έργο ενός δημιουργού. Σας αφήνω λοιπόν να διαβάσετε πώς είδε «….τα μάτια της ψυχής» του Χαράλαμπου Βασιλάκη ο κύριος Ιωάννης Παλούμπης.

«Είναι πραγματικά απορίας άξιο γεγονός, ένας άνθρωπος ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται ως «όψιμος» διαβάτης στα μονοπάτια της ποίησης, πως κατάφερε να περπατά άνετα σ' αυτά και να δημιουργεί. Η ποίηση του κρατάει άνετα το μέτρο και τα θέματα του τα αντλεί από τις καθημερινές εκδηλώσεις της ανθρώπινης ψυχής τις οποίες επαινεί, περιγράφει ή καυτηριάζει ανάλογα με το περιεχόμενο τους. Έτσι παραδείγματος χάριν αποστρέφεται τη διπροσωπία, προτρέπει προς την εκτέλεση του χρέους και θεωρεί τα πάθη ως παράγοντες που αποσπούν την προσοχή από το κοινωνικό καθήκον. Έτσι ο Βασιλάκης ακολουθώντας τα πρότυπα πολλών κλασσικών ποιητών μας δημιουργεί μια ποιητική ηθογραφία, κάτι σαν τη πεζή «Χρυσή Διαθήκη» του Δημητρακόπουλου. Πέρα λοιπόν από την ποιητική αξία της συλλογής μπορεί άνετα να απευθύνεται σε νεαρά άτομα, κύτταρα της νεολαίας και να διδάσκει με το βαρύ φορτίο που κουβαλά μέσα της. Εκεί όμως που φαίνεται πως είναι το δυνατό σημείο του ποιητή είναι αναμφισβήτητα η γλώσσα του και η χρήση της. Λέξεις βαριές, ελληνικές με όλη τους τη σημασία, ζυγισμένες και καλοβαλμένες στη θέση τους μέσα στο στίχο, που αποδίδουν με σαφήνεια και ενάργεια τα συναισθήματα και τα νοήματα που θέλει να εκφράσει ο ποιητής. Λέξεις τις οποίες ίσως σπανίως ακούς σήμερα, που σου φαίνονται όμως τόσο οικείες λες κι είναι παλιοί γνώριμοι και σύντροφοι μιας ζωής. Θα επιθυμούσα να διευκρινίσω ότι δεν είμαι κριτικός ποίησης. Απλά ακούγοντας την παρουσίαση και ρουφώντας στην κυριολεξία το βιβλιαράκι της συλλογής, αυτές ήταν οι εντυπώσεις μου και τα συναισθήματα από την αισθητική συγκίνηση που μου δημιουργήθηκαν. Ο Χαράλαμπος Βασιλάκης, σεμνύνομαι να με θεωρεί φίλο του, εκεί στη Γλυφάδα, απορροφημένος στις σκέψεις του κοιτάζει μέσα του, κοιτάζει μέσα μας και γδύνει τις ψυχές όλων μας και τις παρουσιάζει γυμνές με τα ελαττώματα τους αλλά και τις περίσσιες αρετές τους. Ενεργεί περισσότερο σας χειρούργος ψυχών ο Χαράλαμπος».

Ιωάννης Παλούμπης

(Περιοδικό Περίπλους Ναυτικής Ιστορίας, Τεύχος 74, 2011)

Στους χαλεπούς καιρούς πού ζούμε,

δυσοίωνες προβλέψεις πού πληθαίνουν.

Άγγελοι κακών επών όλο και καταφθάνουν.

Τι καλά νέα να μας φέρνουν;

Είν’ η αρχή του τέλους· ενωθείτε.

Το μήνυμα παρέπεσε στο δρόμο

ξεκάθαρο συμπέρασμα δε βγάζω.

Από τα συμφραζόμενα εικάζω

από την απληστία, φυλαχθείτε.

Βλέποντας και κάνοντας, έτσι θα πορευθούμε.

Ανάσκελα μας έπλασε ή φύση.

Νίπτω τάς χείρας μου· δώστε μια λύση.

Αύριο ό ήλιος, θ' άνατείλη από τη δύση.

Όρκο δεν παίρνω· πρόγνωση κάνω.

Αν παρ' ελπίδα διαψευσθώ, τι χάνω;

Μια δίοδο για να σωθούμε!