ΜΙΚΡΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ

Kι ο καιρός περνούσε, μικρή τριανταφυλλιά

Κι εσύ περίμενες τον ΄Ανεμο

Να ΄ρθει να σε φιλήσει ερωτικά

Με πάθος θα΄λεγα

Για να γεννήσεις τα ταξίδια σου

Τα πρώτα πέταλα της καρποφορίας σου

Να γίνουν κατακόκκινα αιμάτινα πουλιά

Nα φτάσουν στα λημέρια

Μιας πληγωμένης απ’ το θάνατο Αγάπης

Που προτιμάει πλέον επιθέσεις αιφνιδιαστικές

Παρά μετωπικές συγκρούσεις με το Ανέφικτο

Κρατάει όμως στη σκοπιά της το ενδεχόμενο

Μιας επικείμενης επίθεσης

Απ’ τις στρατιές του επίμονου Ονείρου

Την πιθανότητα γενναίων υπογραφών

Μιας ήττας με λευκή σημαία της παράδοσης

Γι’ αυτό προσμένει πάντα μυστικά κι επίμονα

Τα κόκκινα αιμάτινα πουλιά του ακοίμητου Θεού

Μια καθαρή πράξη αιμοδοσίας η συνέχεια

Σε ψυχικά αιμορραγούντες