«Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων   αισθάνονται» είπε ο  Φιλόστρατος (Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον, VΙΙΙ, 7 ).
Ο Κ.Π.Καβάφης έγραψε τα ίδια περίπου λόγια στην ποίηση του με τίτλο: «Σοφοί δε προσιόντων» προσθέτοντας όμως και κάποια άλλα λόγια, τα εξής:

Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.

Δεν ήταν, λοιπόν, ευχαριστημένος ο Κ.Π.Καβάφης στην εποχή του με την κοινωνία ούτε το περιβάλλον του. Ο σαρκασμός του ήταν εμφανής κι απόλυτα κριτικός μπροστά στην παρακμή ενός κόσμου, που ότι κι αν κάνει, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλει, του φαίνονταν καταδικασμένος. (Σας θυμίζει κάτι στις μέρες μας με το Δ.Ν.Τ. παραδείγματος χάριν;)
Ο Καβάφης είχε ένα μεγάλο «πάθος», μια παρεκτροπή από τα συνήθη, που οι περισσότεροι μελετητές του έργου και της ζωής του θεωρούν ότι πρόκειται για την ομοφυλοφιλική ερωτική ζωή του ποιητή. (Να, που οδηγούμαστε!)
Χαρακτηριστικές του ψυχοπνευματικού βασανισμού του είναι οι βραχυγραφημένες σημειώσεις που κρατά: «Πρέπει αλύγιστα να επιβάλω στον εαυτό μου ένα τέρμα έως την 1η Απριλίου, διαφορετικά δεν θα μπορέσω να ταξιδέψω. Θ' αρρωστήσω και πώς θα περάσω τη θάλασσα, και πώς, αρρωστημένος θ' απολαύσω το ταξίδι μου; 16 Μαρτίου: Μεσάνυχτα. Υπέκυψα εκ νέου. Απελπισία, απελπισία, απελπισία. Καμιά ελπίδα δεν υπάρχει. Παρεκτός αν σταματήσω ως τις 15 Απριλίου.  Ο θεός βοηθός» και κάπου αλλού: «Υφίσταμαι μαρτύριο. Σηκώθηκα και γράφω τώρα. Τί θα κάμω και τι θα γίνει; Τί να κάνω; ...Βοήθεια. Είμαι χαμένος». (Ψυχοπνευματικοί βασανισμοί και δικοί μας!!!...)
Αχ, Καβάφη, δεν τα φιλοσόφησες, μου φαίνεται, καλά, τα πράγματα! Τουλάχιστον, καθόλου συνετά! Μα, εσύ ως πνευματικός δημιουργός έπρεπε να είχες επίγνωση του τι κάνεις, τι δεν κάνεις και τι πρέπει να κάνεις! Διότι αν δεν είχες εσύ σχέση με την ποίηση και τη φιλοσοφία, σαφώς θα πρέπει να είχε ο Πλάτωνας, ο πατέρας της φιλοσοφίας, ο οποίος μου φαίνεται πως πολύ δικαιολογημένα έγραψε στην «Απολογία του Σωκράτη» τα εξής:

«....Μετά λοιπόν από τους πολιτικούς, πήγα στους ποιητές, σ’ εκείνους που γράφουν τις τραγωδίες και σε εκείνους που γράφουν διθυράμβους και στους άλλους, με σκοπό να δω αν είμαι πιο αμαθής σε σχέση μ’ αυτούς. Φέρνοντας, λοιπόν, μαζί μου και μελετώντας τα ποιήματα τους, που μου φαινόταν ότι τα έχουν επεξεργαστεί επισταμένα, τους ζητούσα να μου εξηγήσουν  τι λένε, για να μάθω ταυτόχρονα και κάτι από αυτούς.
Ντρέπομαι, να σας πω, άνδρες, την αλήθεια. Οφείλω, όμως να σας την πω. Σχεδόν όλοι όσοι ήταν παρόντες κατά την εξέταση, αν τους ρωτούσαν, θα μπορούσαν να μιλήσουν καλύτερα για τα έργα τους από αυτούς τους ίδιους. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι για τους ποιητές ισχύει αυτό, ότι δηλαδή δεν δημιουργούν με τη σοφία όσα δημιουργούν, αλλά με κάποιο ένστικτο και με κάποια έμπνευση ανάλογη με εκείνη που χαρακτηρίζει τους μάντεις και τους χρησμοδότες.
Γιατί, πράγματι, αυτοί λένε πολλά και καλά, αλλά δεν γνωρίζουν τίποτε για όσα λένε. Αυτό μου φαίνεται ότι έχουν πάθει και οι ποιητές. Και ταυτόχρονα κατάλαβα ότι εξαιτίας του ποιητικού τους ταλέντου νομίζουν ότι και στα άλλα είναι πιο σοφοί από τους ανθρώπους, ενώ δεν είναι. Έφυγα, λοιπόν, και από κει, πιστεύοντας ότι πλεονεκτώ σε σχέση με αυτούς, όπως και με τους πολιτικούς στο ίδιο θέμα, ότι δηλαδή γνώριζα την άγνοια μου…»

Κατάλαβες, αγαπητέ Καβάφη; Είχε συνείδηση της άγνοιας του (ενώ εσύ, οι φίλοι και οι υποστηρικτές του Δ.Ν.Τ. όχι). Και για να το καταλάβεις καλύτερα κ. Καβάφη το θέμα που συζητούμε για ενέργειες σοφές, τουτέστιν δίκαιες ή χρηστές, σ’ ερωτώ: Γνώριζες τι είναι σοφά και όλα τα παραπάνω;
Υποψιάζομαι σαν τον Σωκράτη κι εγώ πως οι διάφοροι (σαφώς και οι αδιάφοροι) άνθρωποι χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις, αλλά εννοούν διαφορετικά πράγματα, συζητούν δίχως να μπορούν να συνεννοηθούν (παρότι μιλούν την ίδια γλώσσα) και το αποτέλεσμα είναι να συγχύζονται.
Ναι, να συγχύζονται εννοιολογικά και ηθικά. Σαν εσένα, Καβάφη! Τώρα, θα με ρωτήσεις: «Και που οδηγεί αυτό»; Μα, φυσικά, στην φιλονικία και στην αναρχία (καλομελέτα κι έρχεται)!
Αν κ. Καβάφη μπορούσαμε εμείς οι άνθρωποι να φτάσουμε στο σημείο να βλέπουμε την αλήθεια γύρω μας, τότε αυτομάτως θα διαλέγαμε το «σωστό» και θα ξέραμε τι να κάνουμε. (Κολοκύθια!...)
Προτείνω να κάνουμε ένα ακούραστο ερωτηματολόγιο, που στο πρώτο του στάδιο θα λέμε τι είναι «δίκαιο» να γίνει και τι όχι (για την πολιτική εννοώ). Κατόπιν να ερωτηθούν κάποιοι…λέω κάποιοι (πολιτικοί συν τον Γιωργάκη) αν έχουν διαπράξει «ανθρωποκτονίες εξ αμελείας». Είμαι σίγουρη ότι θα αναφέρουν ολόκληρο σμήνος με αρετές τους! (Τι παιδιά!...)
Κατόπιν να ζητήσουμε παραδείγματα ορθών ενεργειών τους (των πολιτικών εννοείται) που να έχουν μια κοινή ιδιότητα ή ένα χαρακτήρα κοινό, βάση του οποίου να χαρακτηρίζονται ορθά.
Στόχος στις ενοχλητικές αυτές ερωτήσεις θα είναι οι ασκήσεις λογικής, οι οποίες θα καταπολεμούν τις ανατρεπτικές ηθικές συνέπειες της σοφιστικής διδασκαλίας της κυβέρνησης περί Δ.Ν.Τ. Καταλάβατε;.. Όχι;.. Ούτε κι εγώ!..
Διότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ερωτηθούν εάν γνωρίζουν «τι είναι ευσέβεια» και όσοι δεν γνωρίζουν (αρκετοί στο Κοινοβούλιο), να παραπεμφθούν ως οι «Τριάκοντα Τύραννοι» στους Δικαστές, οι οποίοι θα τους στείλουν όχι μόνο στη φυλακή, αλλά και στην εκτέλεση (δίχως να διευκολυνθεί παρακαλώ η απόδραση τους).
Τότε και μόνο τότε θα το ευχαριστηθεί ο λαός, ο οποίος φυσικά θέλει κάπου αλλού ήρεμα να ζήσει, πιθανόν στον πλανήτη Άρη ή…και στα σκεπτικά διδάγματα, τα σχετικά με τις σοφίες τις ενάντιες με το Δ.Ν.Τ. (Βρε, τι πάθαμε!...)