ΜΕΙΝΕ

Κι αν πέρασε η ώρα

Κι αν λες πως έξω περιμένει η συνέχεια

Εσύ μη σηκωθείς απ΄το τραπέζι της αγάπης μου

Δεν τέλειωσαν ακόμα τα εδέσματα

Απέμεινε το νέκταρ

Και των θεών η αμβροσία

Να στα κεράσω καρτερούσα μια ζωή

Ίσως και πιότερες

Φερμένες απ’ του Σύμπαντος

Τους αχανείς διαδρόμους

Για τούτο μείνε

Με της προσμονής το κύπελλο στο χέρι

Κι εγώ, του έρωτά μας οινοχόος

Ως το πρωί θα σε μεθάω

Με το κρασί που λύνει της καρδιάς τους δισταγμούς

Κι όλα τ’ αρώματα και βότανα ακουμπά

Επάνω στους μικρούς σου φόβους

Στα μάγια που’ θρεψε ο πόνος

Ακούγοντας ανόητα σφυρίγματα τ’ ανέμου