Η κοκκινοσκουφίτσα σήμερα
Ελευθερία Παπαδημητρίου
Εικονογράφηση: Δανάη Δάφνη Μητσάκου 

Γιατί έγραψα τη συνέχεια της κοκκινοσκουφίτσας 

   Το παραμύθι αυτό γράφτηκε σε μια περίοδο σκοταδισμού και απαξίωσης της ζωής των ανθρώπων, πολύ περισσότερο των γυναικών και των παιδιών. Σκέφτηκα πως οφείλουμε να δώσουμε στα σημερινά παιδιά την άλλη διάσταση του μηνύματος του παραμυθιού, χωρίς να τους στερήσουμε τη γοητεία του.

   Γιατί είναι αλήθεια, το συγκεκριμένο παραμύθι, από μια μικρή έρευνα που έκανα σε 1.200 παιδιά προσχολικής ηλικίας, ήξεραν να το διηγηθούν όλα μέχρι το τέλος του. Πράγμα που δεν έγινε με κανένα άλλο παραμύθι. Η αίσθηση που είχα ήταν ότι σαν να το ήξεραν πριν καν γεννηθούν.

   Από αυτό το γεγονός και πολλά άλλα συμπεράσματα που βγήκαν από εκείνη τη μικρή έρευνα, και όχι μόνο, κατάλαβα πως το μήνυμα που είχαν πάρει όλα τα παιδιά ήταν ένα. Ότι η δικαίωση έρχεται μέσα από το θάνατο και την καταστροφή του θύτη. Όλα ήθελαν με κάθε τρόπο να χαθεί από προσώπου γης ο κακός λύκος. Στην προτροπή μου να βρούμε άλλους τρόπους δικαίωσης της κοκκινοσκουφίτσας ήταν κάθετα και αφοπλιστικά. Όχι, μόνον ο θάνατος δικαιώνει τα θύματα.

   Όταν τους ζητούσα να με ακούσουν, γιατί εγώ κάτι άλλο έμαθα για τη ζωή της κοκκινοσκουφίτσας όταν μεγάλωσε, έμειναν να με κοιτάζουν με το στόμα ανοικτό και να αγαπούν όλα ξαφνικά το λύκο.

    Προσπάθησα να τους δώσω το μήνυμα πως πολλοί λύκοι στο πέρασμα του χρόνου μπορεί να θέλουν να γίνουν καλοί. Και πρέπει πάντα να τους δίνουμε την ευκαιρία γι’ αυτό. Η δικαίωση για το θύμα είναι πιο σημαντικό να έρχεται μέσα από την αληθινή και έμπρακτη μετάνοια και διόρθωση του χαρακτήρα του θύτη.

   Είδα στα μάτια τους μια αγαλλίαση, όταν άκουσαν ότι η αγαπημένη τους ηρωίδα μέσα από την εξέλιξη του παραμυθιού, στο τέλος, είναι η ίδια εκείνη που θα κάνει τη ζωή της παράδειγμα ανώτερης στάση ζωής.

   Αυτές και πολλές άλλες αντιδράσεις των παιδιών που κατέγραψα κατά την διάρκεια των 40 χρόνων που διδάσκω παραμύθια, με οδήγησαν να θέλω να καταθέσω τις σκέψεις μου, γράφοντας για τη συνέχεια της ζωής ενός από τα μεγαλύτερα θύματα του κόσμου, της κοκκινοσκουφίτσας. 

Ελευθερία Παπαδημητρίου

Βιογραφικό σημείωμα: 

Ελευθερία Παπαδημητρίου

Είμαι νηπιαγωγός και διευθύντρια ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου νηπίων για 40

χρόνια. Έχω ασχοληθεί με τη διδασκαλία του παραμυθιού και τη γραφή θεατρικών

παραστάσεων για παιδιά.

Παρακολούθησα σεμινάρια εξελικτικής ψυχολογίας παιδιών. Ασχολήθηκα με ομάδες ενηλίκων με θέμα την οικογένεια.

Έχω γράψει τη συνέχεια πολλών κλασικών παραμυθιών και είναι το πρώτο, η

κοκκινοσκουφίτσα, που θα ήθελα να εκδώσω.

Έχω εκδώσει δύο βιβλία. Η ΓΙΑΓΙΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΑΣ (εκδόσεις ΑΥΡΑ) και Η ΖΩΗ

ΣΕ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΕΣ με 30 διηγήματα (εκδόσεις Σ. Δ. Κατσιμίγας). 

Δανάη Δάφνη-Μητσάκου

Είμαι τελειόφοιτη του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στην Αθήνα, και πα-

ράλληλα με τις σπουδές μου ασχολούμαι με τη ζωγραφική και με άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες (ραπτική, μουσική, κινηματογράφο).

Από τα σχολικά μου χρόνια έχω παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής, εικο-

νογράφησης και animation τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό (Γαλλία, Ρω-

σία). Το 2020 σηματοδοτεί για εμένα την αρχή την επαγγελματικής μου πορείας στο

χώρο της τέχνης, με τη συμμετοχή μου στην ομαδική έκθεση ζωγραφικής Energy

Athens 2020, και με αυτή την εικονογράφηση.