''Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΑΡΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΗΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΣ»'' ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Κ. ΜΑΖΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ 

Η «Ελληνική Νομαρχία», βιβλίο που τυπώθηκε, όπως αναγράφεται στο εξώφυλλό του, «εν Ιταλία 1806», έχει θεωρηθεί από τους ιστορικούς, Έλληνες και ξένους, ότι αποτελεί μετά το «Θούριο» του Ρήγα, το πιο ριζοσπαστικό προεπαναστατικό εθνεγερτικό κείμενο, κατατασσόμενο στην πρωτοπορία του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. 

Το έργο είχε τεράστια  απήχηση στον παροικιακό κυρίως ελληνισμό και συνετέλεσε τα μέγιστα στην απόφαση και στην οργάνωση για την Εθνεγερσία του 1821. 

Το πρόβλημα ποιος κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο του «Ανωνύμου του Έλληνος» απασχόλησε την ελληνική γραμματεία όλο το 19ο και τον 20ο αιώνα, με προτάσεις κάθε φορά για διάφορα πρόσωπα, όπως ο Ιωάννης Κωλέττης, ο εγκατεστημένος στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας μορφωμένος Γιαννιώτης έμπορος Σπάχος, ο Περραιβός, ο Ψαλίδας, όπως όμως ακόμη και ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Ιωάννης Καποδίστριας και άλλοι. 

Σε αυτό το βιβλίο επιχειρείται να επιβεβαιωθεί η θέση που προβλήθηκε στο παρελθόν με εμπεριστατωμένη αιτιολογία από τον λόγιο ερευνητή φιλόλογο Κώστα Παπαχρίστο, ότι η «Ελληνική Νομαρχία» είναι έργο του Κορίνθιου ιατροφιλόσοφου Γεωργίου Καλαρά, με τεκμηρίωση που στηρίζεται σε διάφορα κρίσιμα για το ζήτημα έγγραφα και  άλλα  πρόσθετα αποδεικτικά στοιχεία. 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: 

Ο Παναγιώτης Κ. Μάζης είναι δικηγόρος, διδάκτωρ της Νομικής και συγγραφέας. 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟ 

Ο ανώνυμος συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας», με βάση τη σύνθεση του όλου πονήματός του, φαίνεται ότι ήταν ένας νέος στην ηλικία ενθουσιώδης πατριώτης, επηρεασμένος από τις ιδέες του Ρήγα, απόλυτα γνώστης των επίκαιρων ελληνικών πραγμάτων, κάτοχος της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, και ιδιαίτερα της πλατωνικής και αριστοτελικής φιλοσοφίας, γνωρίζει καλά την ιταλική αλλά και τη γαλλική γλώσσα, με φανερή την επίδραση του Γαλλικού Διαφωτισμού στις ιδεολογικές του κατευθύνσεις .

Το έργο είχε τεράστια απήχηση στον ελληνικό παροικιακό ελληνισμό –το περιεχόμενό του καθιστούσε, φυσικά, εντελώς αδύνατη την κυκλοφορία του στον τουρκοκρατούμενο χώρο- και συνετέλεσε τα μέγιστα στην απόφαση και στην οργάνωση για την Εθνική Εξέγερση. Τρανή αυτού απόδειξη είναι ότι το πρόσταγμα που περιέχεται στο κείμενό του: «μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», όχι μόνο αποτέλεσε περιεχόμενο του όρκου των Φιλικών, αλλά και τέθηκε ως επικεφαλίδα αυτής της ίδιας της Προκήρυξης του Αλέξανδρου Υψηλάντη για το ξέσπασμα της Επανάστασης .

Δ. Το πρόβλημα ποιος είναι αυτός που έγραψε το εν λόγω σπουδαίο πόνημα και κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο του «Ανονίμου του Έλληνος» , απασχόλησε την ελληνική γραμματεία όλο το 19ο και τον 20ο αιώνα, με προτάσεις κάθε φορά για διάφορα πρόσωπα, τα οποία όμως αποκρούονταν από άλλους στη συνέχεια, με αποτέλεσμα να θεωρείται ακόμη και σήμερα –όχι σωστά, όπως θα δειχθεί στη συνέχεια- άγνωστο το πρόσωπο του συγγραφέα. Έτσι, ο πρώτος που ασχολήθηκε με το ζήτημα Ανδρέας Παπαδόπουλος-Βρεττός πίστεψε ότι πρόκειται για τον εγκατεστημένο στο Αμστελόδαμο μορφωμένο έμπορο και ένθερμο πατριώτη με καταγωγή από τα Γιάννινα Σπυρίδωνα Σπάχο, που το τύπωσε, κατ’ αυτόν, όχι στην Ιταλία αλλά εκεί (στο Αμστελόδαμο) . Στη συνέχεια, ο Κ. Ν. Σάθας, ενώ αρχικά ακολούθησε το Βρεττό , αμέσως μετά πρόβαλε την άποψη ότι συγγραφέας πρέπει να είναι ο Ιωάννης Κωλέττης και τόπος εκδόσεως η Πίζα της Ιταλίας . Με τη θέση αυτή συμφώνησε αρχικά ο Κορδάτος , αλλά αργότερα άλλαξε γνώμη, θεωρώντας ότι θα πρέπει να είναι κάποιος από τους οπαδούς του Ρήγα . Ο Ν. Α. Βέης, ενώ αρχικά ακολούθησε την άποψη του Βρεττού για τον Σπάχο , τελικά, στην έκδοση της «Ελληνικής Νομαρχίας» από το Βαλέτα, κατέληξε στο ότι, αν δεν είναι ο ίδιος ο διασωθείς σύντροφος του Ρήγα Χριστόφορος Περραιβός ο συγγραφέας της, πάντως, σίγουρα είναι από εκείνους που έδωσαν το πληροφοριακό υλικό σ’ αυτόν που την έγραψε. Στον Σπάχο απέδωσε επίσης το έργο και ο Ν. Β. Τωμαδάκης , ενώ διάφοροι άλλοι στον Κωλέττη, όπως όμως υπήρξαν και εκείνοι που απέρριψαν και τους δυο, όπως ο Στ. Κουμανούδης , ή που το απέδωσαν σε άλλους.