Ο Αλέκος Χατζηκώστας, αν και συγγραφέας πολλών διαφορετικών ειδών, έχει μέσα του το μικρόβιο που του επιτάσσει να συνεχίζει να δημιουργεί όμορφα λογοτεχνικά έργα. Κι έτσι, με τη νέα του συλλογή διηγημάτων «Μικρές ιστορίες μεγάλα όνειρα», προσθέτει ένα ακόμα λιθαράκι στο λογοτεχνικό του οικοδόμημα. Ένα οικοδόμημα που ο ίδιος το θέλει να είναι απλό, λαϊκό, να αναδύει ειλικρίνεια και τιμιότητα. 

Το βιβλίο αυτό είναι χωρισμένο από τον συγγραφέα σε τέσσερα μέρη, επιδιώκοντας ο ίδιος “εν μέρει” να κατηγοριοποιήσει τα διηγήματά του. Και λέω “εν μέρει”, γιατί πολλές φορές τα θεματικά τους όρια δεν είναι ευδιάκριτα και πολλά στοιχεία τους ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό. 

Παίρνοντας λοιπόν το ρίσκο να προσδιορίσω θεματικά τα διηγήματα, με βάση τη δική μου αισθητική και με τα όσα αποκόμισα από την προσεκτική ανάγνωσή τους, θα έλεγα τα εξής: 

Στο πρώτο μέρος έχουμε ιστορίες που μιλάνε για έρωτες και πάθη. Χαμένες αγάπες, μοναξιά, δεύτερες ευκαιρίες στον έρωτα, σχέσεις με διαφορά ηλικίας. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο ρομαντικός είναι ο συγγραφέας αλλά και πόσο ρεαλιστής ταυτόχρονα. Εκεί που ξανανάβει η σπίθα, έρχεται ο θάνατος κι εκεί που ένας πίνακας ζωγραφικής αποτυπώνει τη χαρά της ζωής, βασιλεύει η απογοήτευση. Κι όταν αναφέρεται σε πάθη, παραπλανεί εντέχνως τον αναγνώστη, γράφοντας ουσιαστικά για μια άλλη μεγάλη του αγάπη που δεν είναι άλλη από το μπάσκετ. 

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, αναμειγνύονται τα γεγονότα (παλαιά και σύγχρονα) με το αστυνομικό μυστήριο. Ιστορικά ατοπήματα κι εγκλήματα, δικαστικές πλεκτάνες, κυνήγι ακτιβιστών από μεγάλες κερδοφόρες εταιρίες. Εδώ συναντούμε τον “γνωστό” (σε εισαγωγικά) Χατζηκώστα που δεν παύει να στηλιτεύει ανθρώπους που ποτέ δεν τιμωρήθηκαν για τις πράξεις τους, που τάχθηκαν με τον κατακτητή, που λήστεψαν, σκότωσαν, καταπάτησαν συνειδήσεις. Κεντρικό ρόλο σ’ αυτό το μέρος διαδραματίζει το διήγημα «Το βεράνι». Με αφορμή μια πυρκαγιά σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, ο ήρωας – ερευνητής έρχεται αντιμέτωπος με ανείπωτες αλήθειες και με ανεξιχνίαστα εγκλήματα. Κι όταν τελικά βρίσκει την άκρη του νήματος, διαπιστώνει πως όλα στη ζωή είναι ένας φαύλος κύκλος και πως κανείς δεν είναι υπεράνω της μοίρας, ιδίως όταν την προκαλείς. Θα έρθει η στιγμή που θα σε χτυπήσει ανελέητα… Αυτό το δεύτερο μέρος ωστόσο εμπεριέχει και οικολογικά μηνύματα, ταυτισμένα θεωρώ με τις βουνοκορφές του δικού μας Βερμίου, που έχουν γεμίσει με ανεμογεννήτριες. 

Το τρίτο μέρος του βιβλίου, αφενός μεν διακρίνεται για την πολιτική του χροιά, αφετέρου δε ο συγγραφέας θέλει να μας τονίσει πως η Ιστορία, σε πολύ γενικές γραμμές, επαναλαμβάνεται. Εμείς οι νεώτεροι μαθαίνουμε για το Πραξικόπημα της Τουρκίας, όχι του 2017 αλλά του 1980 και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πληροφορούμαστε ότι στην Ελλάδα έγιναν έντονες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, γι’ αυτό το πραξικόπημα. Όπως επίσης στο επόμενο διήγημα μαθαίνουμε για ένα άλλο καίριο Δημοψήφισμα, που έγινε στη χώρα μας, προκειμένου οι πολίτες να αποφασίσουν τι είναι καλύτερο για εκείνους, μεταξύ της Βασιλευόμενης και της Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Αυτό το 3^ο μέρος του βιβλίου, μιλάει λοιπόν για αγώνες, για οργανώσεις, για συμπαράσταση, για πολιτικές διώξεις. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, εδώ βρίσκεται και το πιο ευφυές διήγημα του συγγραφέα, που έχει τίτλο «Το μαλλί λάχανο». Γιατί είναι αλήθεια πως η πολιτική εκτός από αγώνες θέλει και έξυπνες κινήσεις… 

Το τέταρτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου, επίσης διαπνέεται από την αίσθηση της “καταπιεσμένης” θα λέγαμε, πολιτικής ιδεολογίας, αλλά με περισσότερα στοιχεία χιούμορ. Ένα φορτίο μπανάνες που μοιράζεται στη φτωχογειτονιά ώστε να μην πεταχτεί στην απόσυρση, ένα κόκκινο φορτηγό που το χρώμα του πειράζει την εξουσία, μια αθώα γυναίκα που δεν αναγνωρίζει τον οίκο ανοχής και τον περνάει για σπίτι εορταζόμενου. Και τέλος οι περιπέτειες μιας ομάδας ανθρώπων που το παλιό τους αυτοκίνητο δεν συμμερίζεται την αγωνία τους να τρέξουν για τις εκλογές και τους αφήνει στη μέση του πουθενά… 

Συνοψίζοντας, αυτά τα διηγήματα του Αλέκου Χατζηκώστα επαναφέρουν στις μνήμες καταστάσεις που αρκετοί άνθρωποι σήμερα επιθυμούν ν’ αφήσουν πίσω τους. Όχι να ξεχάσουν, γιατί θα ήταν λάθος, αλλά να ξεπεράσουν. Πολιτικές διώξεις, κομματικοί αγώνες, αφισοκολλήσεις, εμφύλιες έριδες και αδικίες. Αν και δυστυχώς ως λαός είμαστε των άκρων. Από τον άκρατο κομματισμό περάσαμε σήμερα στην απόλυτη αδιαφορία. Τη στιγμή που η πολιτική σκηνή μεταλλάσσεται και ανα-διαμορφώνεται με νέα δεδομένα, χωρίς ωστόσο ο λαός να έχει βρει ποτέ τον απόλυτο συμπαραστάτη του. Αυτή η αίσθηση της αδικίας, της μη απόδοσης δικαιοσύνης, των χαμένων ευκαιριών, της “ήττας”, όπως ονομάζαμε παλαιότερες γενιές λογοτεχνών, έχει διαποτίσει κάθε κύτταρο του σώματος του Αλέκου Χατζηκώστα. Όποτε ωστόσο επιθυμεί να “απεξαρτηθεί” συγγραφικά από όλα τα παραπάνω, έχει την ικανότητα να το κάνει και μάλιστα με επιτυχία. Διαθέτει χιούμορ, ρομαντισμό, πλάθει όμορφες και έξυπνες ιστορίες. Ιστορίες που αναδύουν συναίσθημα, νοσταλγία και έναν εσωτερικό κόσμο απόλυτα συγκροτημένο. Κι επειδή συνήθως τη γραφή δεν την επιλέγουμε, αλλά μας επιλέγει, εύχομαι στον Αλέκο Χατζηκώστα, στο επόμενο βιβλίο του, να του “επιτρέψει” το υποσυνείδητό του να βαδίσει σε καινούργια λογοτεχνικά μονοπάτια.

Αλέξανδρος Ακριτίδης, Συγγραφέας