«Σε ρυθμό βροχής» ονομάζεται η ποιητική συλλογή της Γεωργίας Παπαδαρατσάκη από τα Χανιά. Είναι φανερό πως η ποιήτρια, όσον αφορά τη μέθοδο γραφής και την αισθητική, δεν επιθυμεί έντονες λεκτικές διακυμάνσεις και ποικιλομορφία θεματικών. Για παράδειγμα το μοτίβο της θάλασσας χρησιμοποιείται εντατικά μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, όντας απόλυτα εναρμονισμένο με τη ζωή της κρητικιάς ποιήτριας. Κατ’ αντίστοιχο τρόπο εργάζεται πάνω σε εκφραστικά μονοπάτια από το σύνολο του φυσικού και ουράνιου κόσμου. Όλα αυτά βεβαίως είναι περίτεχνα κεντημένα πάνω σε μια αναδυόμενη μελωδικότητα ή καλύτερα μουσική υπόκρουση, που θαρρείς πως από κάπου διαπερνά τα παραθύρια και εισβάλει στη σκέψη σου….

Ερωτική διάθεση, πελαγίσια αύρα, ωριμότητα, νοσταλγία, στοργικότητα, αναπόληση της παιδικής ηλικίας και μάλιστα με ένα αυθόρμητο αίσθημα ευθύνης να πλανάται γύρω από εκείνη την περίοδο της ζωής της. Συχνά όλοι μας, μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας περισσότερο, έχουμε τα ίδια ερωτηματικά για τους δεσμούς που αποκόψαμε με πράγματα και πρόσωπα της παιδικής μας ηλικίας. Αρκεί ωστόσο να εμπεδώσουμε το προφανές, πως όπως εμείς αφήνουμε κάτι έτσι και κάτι αφήνει εμάς… Είναι αμφίδρομες λοιπόν οι ευθύνες…. 

…..Το δεντρολίβανο, πίσω απ' τη γούρνα την παλιά

φλερτάρει με το νοτισμένο αγέρα

κι οι καλλιστήμονες κλείνουν

μέσα στις φλέβες τους

ένα βουερό μελίσσι.

Οι αγαπημένοι μου ιβίσκοι! Κάποτε

τα λευκά και κόκκινα άνθη τους

ταίριαξαν ωραία στα μαλλιά μου.

Μοιραίοι σύντροφοι των παιδικών μου χρόνων

σας εγκατέλειψα, την ώρα που αρνήθηκα

τρεις φορές τον εαυτό μου.

Να και η μικρή μου ροδιά! Έδεσε

περισσότερους καρπούς εφέτος.

Σε λίγο θα κόψω τα πρώτα μου ρόδια

να στα δώσω να τα βάλεις στο πιάνο σου.

Στα ξεχώρισα, ξέρεις. Είναι απ' αυτά

που φέρνουν χαρά. 

Εξαίρεση για το ύφος της συλλογής αποτελεί το ποίημα με τον τίτλο «Ιχνηλασία». Η ποιήτρια περιγράφει μια στιγμή ηρεμίας ανάμεσα σε πολεμικές επιχειρήσεις, όχι όμως με τη συναισθηματική "αποστασιοποίηση" μιας έμπειρης πολεμικής ανταποκρίτριας. Αντιθέτως, ακόμα και αυτή τη δύσκολη χρονική συγκυρία, προσπαθεί να την "περιτυλίξει" με ένα πέπλο νηνεμίας, αγαλλίασης κι ελπίδας… Ίσως πονάει για το γεγονός ότι καλείται ως καλλιτέχνιδα, από το υποσυνείδητό της, να αποδώσει στιγμές σαν κι αυτή… Όμως δυστυχώς η ποίηση μιμείται πάντα τη ζωή και ο πόλεμος δεν παύει να είναι ένας από τους δύσκολους δρόμους της…. 

Το βράδυ αυτό οι εχθροπραξίες σταμάτησαν.

Μια ριπή χαράς σφυρίξει ανάμεσα στις έννοιες.

Τα βόλια κλείστηκαν ερμητικά σ' ένα μικρό φιαλίδιο

γεμάτο έκρηξη απελευθέρωσης.

Στους προμαχώνες, η νύχτα τεντώνει τις χορδές

του φεγγαριού, αποκαθιστώνταδ το τραγούδι.

Οι εθελοντές συλλογίζονται σταυροπόδι στους

καταυλισμούς.

Το χώμα είναι διάστικτο από επιθυμίες.

Αντιστέκονται στα θέλγητρα τους. Καμιά φορά σκύβουν

για να σβήσουν το τσιγάρο τους

μέσα στο τασάκι της γης.

Το τραύμα του πολέμου είναι διαμπερές.

Απ' άκρη σ' άκρη φαίνεται η ψυχή.

Ο εχθρός είναι μέσα τους ή σ' ένα τρένο με τραυματίες.

Προσπαθούν να παρατείνουν τη ζωή τους.

Αύριο, λένε, αύριο μπορεί να 'ναι το τέλος.

Το τέλος μοιάζει με τη νύχτα. Βλέπουν ολοένα

λιγότερες ατραπούς.

Πρώτος ο ηνίοχος δαφνοστεφανομένος

ανιχνεύει τις αναστολές

και κόβει τους ώριμους καρπούς των Εσπερίδων.

Πίσω του οι άλλοι, μόλις που προφταίνουν

να μαζέψουν τις μνήμες

απ’ το δέντρο του πολέμου

που φυλλοροεί 

Αλέξανδρος Ακριτίδης