Δεν ξέρω ποια άγνωστη δύναμη με ώθησε σχεδόν ξημερώματα ν’ αποφασίσω να διαβάσω ποίηση. Αν και στιγμιαία πήγα να αναιρέσω την αρχική μου απόφαση, εντούτοις μέσα μου γνώριζα πως εκείνη την ώρα υπήρχε η ιδανική ησυχία που ήθελα. Άνοιξα τον «Κύκλο ακαθόριστου διαμέτρου» του Αριστοτέλη Φράγκου και σελίδα με τη σελίδα οι αισθήσεις μου άρχισαν να ξυπνάνε περισσότερο. Πόσο όμορφο και συνάμα σπάνιο να ανακαλύπτεις οξυδέρκεια στη γραφή. Να θίγεις αυτά που σε απασχολούν με τρόπο που η μεταδιδόμενη συνειρμική εικόνα να σφηνώνεται στο μυαλό του αναγνώστη για πάντα. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο ωστόσο γεννήθηκε για τον υποφαινόμενο κι ένα άλλο πρόβλημα. Τι να πρωτοπαρουσιάσεις από μια συλλογή ποιημάτων και πεζών κειμένων, η οποία σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον ως το ξημέρωμα;

Συνοψίζοντας τα συμπεράσματά μου από την ποίηση του Αριστοτέλη Φράγκου, διέκρινα μια ωριμότητα στη γραφή αλλά και μια, σχεδόν επιδερμική, τάση διδακτισμού. Τα επιδιωκόμενα μηνύματα πολλά. Κρίση κοινωνικών σχέσεων, οικολογία, προβληματισμός για την πολιτισμική "κατηφόρα" από την αρχαιότητα έως σήμερα, φθορά αξιών, έπαρση προσώπων, μεταθανάτιος ζωή, νοσταλγία για άτομα που έχουν φύγει…

Το πρώτο ποίημα που μου τράβηξε την προσοχή είναι το «Θαύμα θαυμάτων»: 

Πήρα βόλτα

τα μάρμαρα του ιερού βράχου

Ο ουρανός

κουστούμι κυριακάτικο

κράταγε,

καιρού ίσο

Η πλάτη

των πνευμόνων μου

βαριά ανάσα

Η Ακρόπολη

μεσημεριανό ίσκιο

Είπα να φωτογραφήσω

τον ενθουσιασμό μου

να θυμάμαι

Ωστόσο μετάνιωσα

Να βλέπω τι; Εμένα;

Ένθετο ιεροσυλίας;

Ή το αέναο θαύμα θαυμάτων

γιουσουρούμ μπαξέ;

Θα κρυφτώ

δέντρο θα γίνω

ένα του δάσους

Αλί! Με τον τόπο μου

κάτι δεν πάει

Απαράλλαχτη περίπτωση

του Κρόνου

Δεν με παραξένεψε διόλου η θλίψη του ποιητή να αντικρίζει την Ακρόπολη και την ευρύτερη περιοχή της έρμαια της εμπορευματοποίησης και της πολιπολιτισμικότητας. Ήμουν βέβαιος μάλιστα, διαβάζοντας από το βιογραφικό του ότι είχε για δέκα χρόνια ζήσει στη Γερμανία. Οι Έλληνες του εξωτερικού έχουν συνήθως στην καρδιά τους μια άλλη ιδεατή εικόνα για τη χώρα τους. Μια Ελλάδα φορέα του περίτρανου αρχαίου πολιτισμού. Και συχνά όταν αντικρίζουν από κοντά όλα αυτά τα «κακώς κείμενα» αυτή η εξιδανικευμένη εικόνα καταρρέει. Άραγε είναι μόνο η Ακρόπολη το πρόβλημα ή η γενική ανοργανωσιά που συνάντησε ερχόμενος από ένα πλήρες οργανωμένο κράτος;

Ένα άλλο σπουδαίο και ευφυές ποίημα είναι «το τατουάζ» και θα εξηγήσω ευθύς τι εννοώ… Η "ωχρή" καθημερινότητα οδηγεί τον πρωταγωνιστή σε ένα φαντασιακό στοχασμό με αφορμή το τατουάζ στο χέρι ενός ανθρώπου, πιθανόν ναυτικού. Οι τελευταίοι τρεις στίχοι καταδεικνύουν ότι ο ήρωας παρόλο τον στιγμιαίο συνειρμό και την υποβόσκουσα τάση φυγής συνεχίζει ν’ αρνείται την πραγματικότητα. Το τατουάζ επιστημονικά αποτελεί κώδικα αναγνώρισης μιας συμβολικής ταυτότητας. Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτού του είδους οι ταυτότητες μπορούν να φέρουν σε επικοινωνία άτομα με διαφορετική προέλευση ή γλώσσα. Και εν μέρει αυτό πετυχαίνει το ποίημα «τατουάζ». Μονό που αντί η επικοινωνία με τον άγνωστο να επιτευχθεί μέσω του διαλόγου, πραγματοποιείται οπτικά – φαντασιακά μέσω του σώματός του!...

Στο περίπτερο της πλατείας

οι εφημερίδες τα νέα τους

με μανταλάκια

Το καφενείο

χρέωνε τον καφέ όχι την καρέκλα

Αδελφοποίησα

τις τζούρες του σκέτου

στο οικοσύστημα

των αισθητηρίων μου

ενόσω το τσιγάρο μου

καύτρα κεφάλι

έκαιγε σαδιστικά

τα σωθικά του

Εντελώς ασυναίσθητα

το βαπόρι απέναντι

ξύπνησε όρεξης ταξίδια

Η επιθυμία

της απόφασης ταχύτερη

έτρεχε το κατάστρωμα

«ΜΑRATUGA το λένε»

με έκοψε ο δίπλα

Δεν απόρησα που το λένε

Απόρησα πώς έσερνε ένα χέρι

ολόκληρο μεγαθήριο 

Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Θα έπρεπε με λεπτομέρειες να αναφερθώ στα ποιήματα «καιροί δίσεκτοι», στο προφητικό για το ευρώ «αναλλοίωτο» και σε πολλά άλλα. Μάρτυς μου ο Θεός, αλλά πριν να το ομολογήσει κάπου ο ίδιος, είχα αντιληφτεί την έμμεση επικοινωνία μεταξύ ποιημάτων. Από τις αστικές σκηνές, του ποιήματος «με το φως της ημέρας» βρίσκεις διαφυγή στη θάλασσα του «τατουάζ». Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα αντικριστά ποιήματα «Αλληγορικό ολόγραμμα» και «αγαπώ αυτό που είσαι». Το «ένα ποίημα που δεν βρίσκω» σε οδηγεί στο «κατά δικό μου ποίημα», το οποίο με τη σειρά του σε παραπέμπει σε ένα πεζό κείμενο του τέλους….

Στα ύστατα σχόλια μου θα αναφέρω απλά ότι ο έρωτας για τον ποιητή είναι υπαρκτός, αλλά όχι με τη χροιά ενός ενθουσιώδη νέου, αλλά με τη νοσταλγία ενός έμπειρου ανθρώπου. Δεν παύει εμμέσως να τον φιλοσοφεί, όπως κάνει άλλωστε και με την παιδεία, τη θρησκεία, την παγκοσμιοποίηση, την πορεία του κόσμου. Μιλάει για τη γενιά που πρέπει επιτέλους ν’ αφήσει τη σκυτάλη στους νέους…

Θα κλείσω με ένα ποίημα αριστούργημα που δεν απαιτεί περαιτέρω αναλύσεις. Αφήνεται στην κριτική ικανότητα του αναγνώστη… 

Η ταυτότητα

Λένε

ο παράδεισος είναι μακρύτερα

της σκέψης

Να πας εκεί

θέλει ν' αφήσεις το σώμα σου

στη γη. Ενέχυρο

Μα έτσι άϋλος καθώς θα είμαι

δίχως εκείνα τα περίεργα

που έχω στο πρόσωπο σημάδια

πώς θα με γνωρίσουν

οι συγγενείς οι φίλοι

Εγώ πώς θα ξέρω

αυτοί που γύρω μου

εξαερωμένοι περιφέρονται

είναι οι τάδε γνώριμοι;

Ωστόσο, με πάσα επιφύλαξη θα πρότεινα

και προκειμένου να αποφύγουμε τη σύγχυση

Στο μέλλον

να έχουμε μαζί μας. Απαραιτήτως

ταυτότητα

με έγχρωμη της εποχής φωτογραφία  

Υ.Γ. Τελικά άξιζε το ξενύχτι….
 

Αλέξανδρος Ακριτίδης