Πόσο οξύμωρο είναι μέσα στο κατακαλόκαιρο να λαμβάνεις μια ποιητική συλλογή με τον τίτλο «χιόνι»; Ο Μιχάλης Κούτρας είναι ένας νέος ποιητής, που δίνει το δικό του στίγμα και τη δική του άποψη για τα πράγματα. Δεν είναι μια ποίηση συναισθηματισμού ή αόριστων θεωρημάτων. Κατά την άποψή μου είναι βαθιά πολιτικοκοινωνική, ενταγμένη σαφώς στο αστικό τοπίο και προσανατολισμένη στην άποψη ότι η ίδια η διαδικασία της γραφής μπορεί να αποτελέσει διέξοδο. Ο Μιχάλης, ανήκει κι αυτός στη γενιά που "πληρώνει", χωρίς να φταίει ιδιαίτερα. Που την πότισαν με κούφιες ιδεολογίες και τώρα της γυρίζουν την πλάτη.

Ένα από τα στοιχεία που με εντυπωσίασαν και με προβλημάτισαν ταυτόχρονα ήταν τα ελάχιστα δείγματα ανθρώπινης επικοινωνίας και διαλόγου. Ο ποιητής επιλέγει να δίνει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πράγματα, που δεν μπορούν να μιλήσουν... Στη θάλασσα, στα ζώα, σε ένα τραγούδι, σε μια μέλισσα, στο γρασίδι…. Λες και τον κούρασαν οι ανθρώπινες φωνές και αναζητά αλλού την αλήθεια. Μια αναζήτηση αλήθειας και ελπίδας, που εκδηλώνονται ως "μανιφέστο" στο στόμα ενός εφήβου…

Μάλλον δεν το κατάλαβες καλά

Μάλλον εγώ φταίω

Όταν σου είπα

«δεν έχουμε καιρό για χάσιμο»

Δεν εννοούσα

Να ανακαλύψουμε νέα

Στρατόπεδα ψευδαισθήσεων

Και να κλειστούμε με χαρά σ’ αυτά

Να ανακαλύψουμε τα φτερά μας εννοούσα

Να πετάξουμε

Έτσι θα γεννηθεί η ελπίδα…

Μα δεν μας φτάνει αυτό

Όχι

Όχι πια

Το θέμα είναι να πείσουμε κι άλλους

Όσο το δυνατόν περισσότερους

Να πετάξουν μαζί μας

Ώσπου ο ουρανός να γεμίσει φτερά

Έτσι θα αλλάξει ο κόσμος…

Στ’ αλήθεια! 

Ο ποιητής λοιπόν σαλπίζει την επανάσταση, αλλά δεν ξέρει αν θα βρει ανταπόκριση… Η γενική αποχαύνωση είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, όμως βαθιά μέσα του το ξέρει, όταν τελικά επιλέγει τη γαλήνη και τη σιωπή της ποίησης. Πίστεψε κι αυτός σε υποσχέσεις, όπως όλοι μας βέβαια, με αποτέλεσμα να ζούμε στην αδράνεια. «…προσηλωμένοι στη μετάβαση» όπως λέει εύστοχα ο ποιητής μεταφορικά, «…δεν καταλάβαμε πως το νερό λιγόστεψε στα μαραμένα πρόσωπά μας» Και τώρα που βαλλόμαστε από παντού ψάχνουμε να βρούμε ποιος μας στέρησε ξαφνικά αυτό το νερό, που και οι ίδιοι, είναι αλήθεια, κάπου κάπου το πετούσαμε δεξιά – αριστερά απερίσκεπτα. Μόνο τα μικρά παιδιά ακόμα περιβάλλονται από τον αέρα της αθωότητας. Μόνο οι μνήμες εκείνης της ηλικίας παραμένουν άσπιλες και χαρούμενες. Η "φυγή" του ποιητή ωστόσο επιτυγχάνεται και μέσω της φαντασίας του, εφόσον με συνειρμικές εικόνες μπορεί και "βλέπει" διαφορετικά το γκρίζο αστικό τοπίο… 

Στην πόλη θα ’λεγες πως περπατώ

Κι όμως, κολυμπώ

Κοχύλια συναντώ

Την πόλη θα ’λεγες ότι κοιτάζω

Κι όμως, καλπάζω

Με τους αέρηδες γιορτάζω 

Αυτά που διεκδικεί ο Μιχάλης Κούτρας μέσω της ποίησής του δεν είναι υπερβολικά. Μόνο μια γέφυρα για να συνδέσει τον ψεύτικο κόσμο μας με κάτι αληθινό. Το προδομένο παρελθόν με ένα πιο αισιόδοξο μέλλον. 

Μια γέφυρα

Τίποτε άλλο

Μια γέφυρα

Δροσιά να κελαηδώ

Νερό να κυλάω

Μια γέφυρα

Τίποτε άλλο

Μια γέφυρα

Φίλε μου Μιχάλη, θα συμφωνήσω τελικά μαζί σου…. Πράγματι η ποίηση μπορεί να λιώσει το χιόνι… και σαν γίνει ευεργετικό νερό, να μπει σε περισσότερα σπίτια… 

Είμαστε ποιητές

Ταξιδιάρικες βουνοκορφές

Μόνη αγκαλιά μας το χιόνι 

Αλέξανδρος Ακριτίδης