Ποίηση - Εκδόσεις Μέγας Σείριος

«Εδώ θα είμαι» δηλώνει η Παρασκευή Κωστοπέτρου με αυτήν την πρώτη της ποιητική συλλογή. Μπορεί ο λόγος της να είναι λιτός και απέριττος, ωστόσο μέσα από αυτόν πλάθεται ένα αμάλγαμα φιλοσοφίας, υπερβατισμού και αγάπης. Καμία λέξη δεν τοποθετείται τυχαία και τίποτα δεν περισσεύει. Όλες μαζί γίνονται σύνολο, αίνιγμα, μυστήριο και ταξίδι. Πορεία προς τη μια και μοναδική αλήθεια του «είναι» μας.  

Ο άνθρωπος δεμένος άρρηκτα με μια ανώτερη δύναμη, γίνεται ένα με το περιβάλλον του και τον διανυόμενο χρόνο. Η ποιήτρια περιγράφει με απλό τρόπο τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής συνδέοντας περίτεχνα τη χαρά με την παιδική αθωότητα και τη λύπη με την ενηλικίωση. Προτείνει να αφήνουμε πίσω μας τα όσα μας πόνεσαν και μας δυσκόλεψαν και να ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Μόνο η αναζήτηση της προσωπικής λύτρωσης θα μπορέσει να επιφέρει στο τέλος την προσδοκώμενη σωτηρία της ψυχής. Γιατί ακόμη και αυτό το τέλος, που επέρχεται με τον θάνατο, το θεωρεί ουσιαστικά ως αλλαγή. Μια αλλαγή φυσιολογική και προκαθορισμένη. Αρκεί στο πέρασμά μας από τη ζωή να έχουμε εκτιμήσει την αξία της και να έχουμε γίνει υπέρμαχοι της αγάπης.  

Συχνά η Παρασκευή Κωστοπέτρου συνδέει το νοητό μας κόσμο με κάτι άγνωστο, θείο, συμπαντικό. Προσπάθησα με δυσκολία να αποκωδικοποιήσω τη σημασία του ποιήματος «εδώ θα είμαι» καθώς η ποιήτρια με αινιγματικό τρόπο απευθύνεται σε κάποιον πέρα από τη γραμμή που χωρίζει το υπαρκτό με το υπερβατικό. Για ποιον θα είναι στους αιώνες άγγελος φύλακας; Χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος, διακρίνω μια έμμεση υπόσχεση προς τον αείμνηστο δάσκαλό της Δημήτρη Κακαλίδη πως θα συνεχίσει να πορεύεται στη νοητή γραμμή που χάραξε εκείνος και να υπερασπίζει την κοσμοθεωρία του…  

Σε κάποιο άλλο σημείο υποστηρίζει πως, αν και είμαστε όλοι περαστικοί, έχει αξία να καταφέρουμε να αφήσουμε το «είναι» μας «στου είναι τη ροή». Φράση βαθυστόχαστη που και πάλι με δυσκόλεψε αρκετά και μόνο όταν διάβασα το ποίημα «Η Ανάσταση της κάθε στιγμής» μπόρεσα να εξαγάγω κάποια συμπεράσματα. Αν και κάποιοι πάντα, όπως προείπα περαστικοί, παραμένουν σε όλη τους τη ζωή αδιάφοροι, κάποιοι άλλοι, ολοένα αυξανόμενοι, μεταφέρουν στις πλάτες τους το φως της Ανάστασης. Ενώ σε ένα άλλο ποίημα αφήνει να εννοηθεί πως η πνευματική ολοκλήρωση επέρχεται μόνο με ισχυρή θέληση και ορθή χρήση του εργαλείου που λέγεται «νόησις».  

Η ποιήτρια ανοίγοντας διάσπαρτες παρενθέσεις μας ξεδιπλώνει και τα δικά της εσώψυχα. Μας ομολογεί πως παρέμεινε για καιρό κλεισμένη στο «οικοπεδάκι» της, επιλέγοντας τη λιτότητα και την ολιγάρκεια. Κουβαλάει τα όποια λάθη της στο λιμάνι της ψυχής της σαν μαύρα καράβια αν και δεν τ’ αφήνει να την πτοήσουν. Εξηγεί πως ο λόγος που την ώθησε να δημιουργήσει ποίηση είναι η αγνή παράθεση των εσώψυχών της στον κόσμο και η πρόθεσή της να διατυμπανίσει την αξία της αγάπης. Ζητά από τον Θεό να μας οδηγήσει στο φως, να μας διδάξει την καλοσύνη, την αυτοκριτική και τη μετάνοια. Εξάλλου Εκείνος πάντα δίνει στον άνθρωπο, γίνεται «ένα» μαζί του και μεριμνά γι’ αυτόν. Αρκεί και ο ίδιος να πορεύεται με σύνεση στο δρόμο του. Έτσι λοιπόν, το κλειδί για την ευδαιμονία του ανθρώπου είναι η σχέση του με το Θείο. Αυτό πρέπει να ευγνωμονεί, που γεννήθηκε, που ερωτεύτηκε, που τον έκανε ύλη. Όπως άλλωστε είναι και τα αστέρια, που η ποιήτρια τα θεωρεί συντρόφους μακρινούς, καθώς η λάμψη τους διαπερνά το «είναι» της, καθώς μια φωτεινή γραμμή – ακτίνα τα συνδέει με τη δική της σκέψη και υπόσταση.  

Η συλλογή κλείνει με έναν Ύμνο αφιερωμένο στην Παναγία ή ακριβέστερα σε κάθε μάνα. Εδώ τα λόγια είναι περιττά, γιατί αξίζει να τον διαβάσετε αυτούσιο. Αφήνοντας αυτό το βιβλίο από τα χέρια μου, ένιωσα καλύτερος άνθρωπος. Άκουσα ένα καμπανάκι να μου υπενθυμίζει τα καθημερινά λάθη, που όλοι μας υποπίπτουμε. Συνεπώς θεωρώ πως η ποιήτρια πέτυχε τον σκοπό της και της αξίζουν συγχαρητήρια… 

Στον πιο μεγάλο ρόλο της ζωής 

Μητέρα Παρθένος, Αιώνια 

Μέσα απ' το σώμα σου περάσαμε 

Απ' το παρελθόν στο μέλλον, στο παρόν 

Τα κύτταρα μας απ' τα κύτταρα σου 

Το αίμα μας απ' το δικό σου αίμα 

Κι όλα όσα μ' ανείπωτη τρυφερότητα 

Εμφύσησες στις παιδικές μας ψυχές 

Όταν μας γαλουχούσες απ' τα στήθη σου 

Δίνοντας όλο σου τον εαυτό μέχρι το τέρμα. 

Τέρμα που έφτανες μέσα απ' τις ατέλειωτες 

Δυσκολίες που η ζωή σού έδινε 

Ν' αποδεχτείς και ν' αγαπήσεις 

Η φύση σου ν' αναδειχτεί 

Η ατέρμονη, άπειρη φροντίδα σου για όλα. 

Σ' αγαπώ, κι όσο ο χρόνος χτίζει την ωριμότητα μου 

Σ' αναγνωρίζω στον πιο μεγάλο, 

Τον πιο σπουδαίο ρόλο της ζωής 

Της δικιάς μου της Μητέρας Παναγίας. 

Η Ανάσταση της κάθε στιγμής 

Μια καταιγίδα άρχισε από μετεωρίτες. 

Κι ήταν απόγευμα, 

στη βεράντα του εξοχικού σπιτιού 

Το γιασεμί ανακατεμένο με μια παράξενη αδιαφορία 

Προχωρούσε από τον κήπο στα δωμάτια, 

μέχρι την εξώπορτα με τα βαριά κιγκλιδώματα. 

Κι οι άνθρωποι έκρυβαν πίσω από τον καφέ, 

την εφημερίδα και την κουβέντα 

την έκλαμψη που πότε- πότε ερχόταν 

πως κάτι πρέπει να δουν, κάτι ν’ αλλάξουν 

κάτι σα σπίθα που δεν άφηναν να φωτίσει τα πρόσωπά τους.

Ο χαμός όμως άρχισε. 

Θα παρασύρει δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες 

που δεν αποφασίζουν 

το κάψιμο του δέρματος του φιδιού. 

Κι άλλοι λίγοι, μα ολοένα περισσότεροι 

μεταφέρουν το φως της Ανάστασης! 

Ο χαμός ή η Ανάσταση της κάθε στιγμής. 

Αλέξανδρος Ακριτίδης