Η ποιητική συλλογή της Ασημίνας Ξηρογιάννη με τον τίτλο «Πληγές» είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει. Είτε βαθιές, είτε επιφανειακές το νόημά τους δεν αλλάζει. Χαράζουν την ψυχή του ποιητή και την σημαδεύουν για πάντα. Είναι μια συλλογή λιτή, ολιγόλογη, ευαίσθητη και ιδιαίτερα ευγενική. Η φωνή που αναδύεται μέσα από τις «πληγές» ξεδιπλώνει την πικρία της για όσα έχασε, για όσα άξιζε και δεν πήρε, για την αλλαγή που χρειάζεται στη ζωή της. Ποτέ δεν κατηγορεί, ποτέ δεν κατακρίνει αυτόν που δεν εκτίμησε την αγάπη της. Δείχνει ανωτερότητα ψυχής και ήθος. Η χρήση πολλών υποκοριστικών υποδηλώνει μια αγνότητα, μια προσωπικότητα άδολη, που ενώ αναφέρεται σε πράγματα μεγάλων, θαρρείς απευθύνεται σε μικρά παιδιά. Κυματάκι, φωνούλα, αστεράκι, κουβαράκι, ακρούλα, αεράκι…  

Η ποιήτρια ακόμα και την άρνηση την φιλτράρει και την μετουσιώνει σε αγάπη. Ενώ σε κάποιο άλλο σημείο μας προτείνει να μην την φοβόμαστε, γιατί αυτή προάγει τα ειλικρινά αισθήματα. Πώς; Το ζήτημα είναι φιλοσοφικό. Όσοι μας αρνούνται αδικαιολόγητα δείχνουν το ποιόν τους, ενώ όσοι το κάνουν δικαιολογημένα, είναι για το καλό μας. Συνεπώς σ’ αυτό το αντιθετικό δίπολο συμπεριφορών, μέσω της άρνησης έχουμε ένα και μόνο αποτέλεσμα. Την αποκάλυψη του χαρακτήρα του ανθρώπου.  

Κάπου κάπου η θεματολογία αλλάζει και αφιερώνονται λίγοι στίχοι σε αγαπημένα πρόσωπα που χάθηκαν, στην εξοικείωση των παιδιών με την έννοια του θανάτου, στους θλιμμένους και «χαμένους» ανθρώπους της πλατείας Ομονοίας, στον κόσμο που αλλάζει… 

Αν και η μοναξιά της νύχτας γίνεται ο «χώρος» δημιουργίας για την ποιήτρια, δεν επιθυμεί να παραμείνει εκεί. Θέλει ν’ απαγκιστρωθεί από τα καλοσχηματισμένα λόγια των ποιημάτων. Χρειάζεται μια αλλαγή και μια απόφαση. Να αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Αντιλαμβάνεται πως η ποίηση είναι μια ουτοπία διαφυγής και όχι η αληθινή ζωή. Κι αν κάπου κάπου η γραφή μας βοηθάει ν’ αναπληρώνουμε τα κενά μας αυτά πάλι αδειάζουν με το πρώτο φως της ημέρας. Σε ένα όμορφο ποίημα δηλώνει πως «ο πόνος δεν μας ανήκει» και δεν έχει άδικο. Αν με αυτό το «μας» υπονοεί τους ποιητές, που από τη φύση τους ταυτίζονται με τον πόνο, τότε κατανοούμε το νόημα του ποιήματος, το οποίο επέλεξα να σας παραθέσω.  

Ας αφήσουμε λοιπόν τον κάθε πόνο εκεί που ανήκει και ας διαχειριστούμε με υπευθυνότητα τον δικό μας. Άλλωστε «οι πληγές» θα φωλιάζουν πάντα στην ψυχή μας για να μας θυμίζουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο… 

Δείγμα γραφής: 

Ο πόνος μας δε μας ανήκει. 

Ανήκει στον κόσμο 

σ’ εκείνους που τον προκάλεσαν σε άλλους 

στους νέους με τα δακρυγονισμένα μάτια 

στα παιδιά με τα ληγμένα χαμόγελα. 

Σε όλους αυτούς που ονειρεύονται 

έναν κόσμο χωρίς πόνο. 

Το τοπίο αλλάζει

οι γραμμές μικραίνουν

κι ο χρόνος άλλος μοιάζει.

Έτσι που οι εποχές αγρίεψαν

κι η θάλασσα παλιώνει,

ο ορίζοντας πώς μοιάζει να θολώνει! 

Αλέξανδρος Ακριτίδης