Ποίηση - Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Με το νέο του βιβλίο, που τιτλοφορείται «Κύρους Κατάβαση», ο Νίκος Μπατσικανής κάνει μια απόλυτα λογική πράξη. Επιστρέφει στις πατρογονικές του ρίζες. Έστω μέσα από ποίηση, που μοιάζει με πεζογράφημα. Επιστρέφει στα δικά του παιδικά χρόνια, που πότε κυλούσαν χαρούμενα σαν γάργαρο νερό και πότε σκληρά και δύσκολα, σαν τη φουρτούνα. 

Όλο το ταξίδι είναι συμβολικό. Κάθε εικόνα του «τότε» καθρεπτίζει το «τώρα», καθώς όλες οι έννοιες εξετάζονται διπολικά. Η αγνή φιλία των παιδικών χρόνων αντιπαραβάλλεται με την ανύπαρκτη φιλιά των ημερών μας. Η παράδοση και οι προλήψεις του παρελθόντος, με τον τεχνολογικά αυτοκαταστρεφόμενο πλανήτη του σήμερα. Η φτωχιά, αλλά χρωματιστή και αλληλέγγυα ζωή της επαρχίας, με την γκρίζα – απόμακρη συμβίωση στην πόλη. Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν στην αρχή του βιβλίου, καθώς ο ποιητής με αυτόν τον τρόπο θέλει να μας προετοιμάσει για το μεγάλο ταξίδι της μνήμης του. 

Το ταξίδι…. 

Υπάρχουν λόγια, που να μπορούν να περιγράψουν την ψυχή ενός ανθρώπου; Υπάρχουν αναμνήσεις που να μην πονάνε; Ο Νίκος Μπατσικανής τολμά να πραγματοποιήσει το ταξίδι, που χρόνια φυλακίζει όμορφα μα και άσχημα στοιχεία στη μνήμη του. Οικογένεια, χαρά, φτώχεια, θρήνος, αξίες, επαφή με τη φύση, παραδοσιακή ζωή… Το flash back είναι γλαφυρό και πυκνό. Σχεδόν πεζογραφικό, που δεν χορταίνεις να το διαβάζεις. Διεισδύει σε μια εποχή, που δεν γνωρίζουμε εμείς οι νεότεροι, με εικόνες ανεξίτηλες, γεμάτες αλήθεια και ομορφιά. Το ψάρεμα, η εκτροφή των ζώων, η γεωργία, το ερασιτεχνικό παίξιμο του Καραγκιόζη στις πλατείες, η πρώτη επαφή με τον κινηματογράφο και το ελληνικό μελόδραμα, οι προλήψεις και οι «θεραπείες» με ξόρκια και μαντζούνια… 

Το βιβλίο ολοκληρώνεται με ένα επίσης συμβολικό όνειρο με τον Ομηρικό ήρωα Αχιλλέα και την προσωποποιημένη μαυροφόρα Πελασγία. Ένα όνειρο που αντικατοπτρίζει την αγωνία του ποιητή για την πατρίδα του και την ένδοξη αρχαία ιστορία της, που μόνοι μας προσπαθούμε με ασέβεια να αφανίσουμε… 

Ο ποιητής εκφράζει τη νοσταλγία και την αγάπη του για τον τόπο καταγωγής του, την Πελασγία Φθιώτιδας, ακόμα κι αν κάποιες φορές ίσως να τον πλήγωσε. Ακόμα κι αν δεν τον αγκάλιασε όπως έπρεπε. Μα η αγάπη των ποιητών για το ποιητικό τους υποκείμενο δεν υπήρξε ποτέ απαιτητική. Δεν ζητούνε ποτέ ανταποδοτικά οφέλη. Είναι η αγάπη της καρδιάς και της "βαθιάς ρίζας", η οποία τους κρατάει δεμένους με τα δικά τους χώματα. 

Κι αν το περιστατικό με την εικόνα είναι πραγματικό, τότε ο ποιητής θα έχει πάντα τη Μεγαλόχαρη στο πλάι του. Να του δίνει φτερά και να χτίζει νέες λογοτεχνικές φωλιές στη συνείδησή μας….  

Δείγμα γραφής: 

«Γεμάτα κιούπια τότε οι καρδιές
παρά τη φτώχεια
Ξερά κι ευτυχισμένα πέφταμε
στο αχυρένιο στρώμα
Δικός μας Παράδεισος ως τότε
μια φέτα βρεγμένο ψωμί
με ζάχαρη επάνω» 

«Αλυχτίσματα ολονυχτίς έξω,
ροκανίζοντας το σκοτάδι
που απ’ τό σαρακοφαγωμένο πατζούρι
στων ονείρων μας τις χαραμάδες
σπαραγμένο αντικρίζαμε το χάραγμα»  

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Συγγραφέας - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών