Ποίηση - Εκδόσεις Στοχαστής 

Τα «Χιλιόμετρα» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Χρήστου Δασκαλάκη. Συλλογή, στο μεγαλύτερο μέρος της έμμετρη και ρηματική, που αναδύει μια μουσικότητα και δίνει μια ανάλαφρη αίσθηση στον αναγνώστη. 

Τα «Χιλιόμετρα» είναι ένα προσωπικό - υπαρξιακό ταξίδι, που το διαπερνούν δύο συνιστώσες. Η μία είναι η ίδια η κοινωνία, με όσα αρνητικά της έχουμε προσάψει τα τελευταία χρόνια και η άλλη είναι ο ζωογόνος έρωτας, που συνοδεύεται ωστόσο από συναισθήματα απογοήτευσης και πόνου. 

Παίρνοντας λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά που προανέφερα, ο θλιμμένος από την βλοσυρή πραγματικότητα ποιητής μετατρέπεται σε εξερευνητή ενός πιο δίκαιου και καλοσχηματισμένου κόσμου. Αναζητά μια διαφορετική ζωή μακριά από τις άσχημες μεγαλουπόλεις, με ευκαιρίες για τους νέους, με αγνότητα και δικαιοσύνη για όλους. Ιδανικά που καταπάτησαν οι προηγούμενες γενιές και στέρησαν από την σημερινή νεολαία, η οποία ψάχνει πλέον ελπίδα σε ξένους τόπους μακρινούς. Άνθρωποι γεμάτοι λάθη, ματαιοδοξία, άγχος για να προλάβουμε ουτοπικά όνειρα… Ο ποιητής, νέος κι ο ίδιος, απεχθάνεται τα μεγάλα λόγια και με έκδηλη απογοήτευση αναγνωρίζει πως η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει πέσει σε λήθαργο εκμηδενίζοντας ουσιαστικά την προσωπικότητά τους. Υπενθυμίζει την σπουδαιότητα και τις αξίες των αρχαίων προγόνων μας, που απ’ ότι φαίνεται δεν επιδιώκουμε διόλου να μιμηθούμε… 

Όπως προανέφερα, μεγάλο μέρος της συλλογής αφιερώνεται σε ένα άκαρπο έρωτα. Και Θα μου πείτε, συνδέονται τα κοινωνικά προβλήματα με τον έρωτα; Θα ήταν ανόητο να πιστεύαμε πως όχι. Όταν ο νέος έχει τόσα να αντιμετωπίσει στη σκληρή καθημερινότητά του, μπορεί να μένει ανεπηρέαστος; Υπάρχει κάποια μαγική συνταγή που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, έτσι ξαφνικά; Το ποιητικό υποκείμενο του βιβλίου διακατέχεται από μια έντονη απογοήτευση στον ερωτικό τομέα. Νιώθει αδικημένος, προδομένος, πληγωμένος, χωρίς παράθυρο ελπίδας και χωρίς δύναμη να ανακάμψει. Εγκλωβισμένος σε ένα πέπλο μοναξιάς και χαμένων αναμνήσεων, αναπολεί μια ύπαρξη που δεν ανταπέδωσε την αγάπη που εκείνος πρόσφερε απλόχερα. Που δεν πίστεψε στο όραμά του, μα και που δεν στάθηκε στοργικά στο πλευρό του. Κι εκεί, μέσα στην ησυχία του σκοταδιού, θυμώνει, βράζει, αναπνέει κι ας του στέρησαν το οξυγόνο... Θα μπορέσει τελικά να ξεπεράσει τον πόνο και να βγει απ’ το τούνελ; Θα μπορέσει να διανύσει τα «χιλιόμετρα» που έμειναν αταξίδευτα και αδρανή; 

Πράγματι, πρόκειται για ποίηση καθαρά υπαρξιακή, που θαρρείς γράφτηκε για να αναμετρηθεί ο ποιητής με τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτόν τον άγνωστο εαυτό που όλοι κρύβουμε μέσα μας και καμιά φορά φοβόμαστε να ξυπνήσουμε. Ποίηση που μιλά για στιγμές που θέλουμε να ζήσουμε και στιγμές που θέλουμε να ξεχάσουμε. Και παρόλο που η ελπίδα αργεί να φανεί, παρόλο που το χέρι αργεί να χτυπήσει στοργικά την πλάτη, παρόλο που κυριαρχεί το σκοτάδι, κάπου εκεί έξω το φως έρχεται να τ' αλλάξει όλα. Να λούσει τις ψυχές και να τις ζεστάνει…  

Πέφτει ο ήλιος πάνω στις κεραμοσκεπές, στα γκρι πέτρινα σπίτια, 

ταξιδεύει το βλέμμα ταξιδεύω κι εγώ 

το γαλάζιο κοιτάζω, τα πράσινα φύλλα, έχει η μέρα μια γλύκα 

και η ζωή ένα φως…  

Δείγμα Γραφής:  

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ 

Άλλη μια μέρα ξεκινά και εγώ στο δρόμο
σε μια κατεύθυνση γνωστή κι όμως θολή
ποια να 'ναι από όλες καθαρά δικός μου στόχος
και ποιος του κόσμου σκεπασμένη εντολή.
Αν μου χαρίσεις μια ζωή με χίλιες πόρτες
αν ξεκλειδώσεις το κλουβί και βρω φτερά
ίσως να αλλάξω διαδρομές, να αλλάξω γνώμες
και μπω σε δρόμους δίχως τοίχους και μπετά. 

ΙΠΠΟΤΕΣ 

Η ζωή σου μικρή, μικρός και εσύ
ένα βότσαλο μόνο, μη συγκρίνεις τους βράχους
είχες κάποτε πει πως τολμάς, πως μπορείς
τους μικρούς σου θεούς να τους κάνεις μεγάλους.
Περιμένω εδώ, να 'ρθείς, να δω
τη στιγμή που θα σπας τις μαρμάρινες πόρτες
αναμμένο το φως, ξυπνάς, ξυπνώ
πάλι γίναν καπνός τα σπαθιά και οι ιππότες.  

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών