Αυτοβιογραφία - Εκδόσεις Μέγας Σείριος

Είναι κάποια βιβλία που διαφέρουν από τα υπόλοιπα. Γιατί τα διαπερνά μια ιδιαίτερη φιλοσοφική αύρα, που τα κάνει πνευματική τροφή για το νου του αναγνώστη. Μπορεί λοιπόν το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Κλαίρης Λυκιαρδοπούλου να αναφέρεται στην δική της πορεία ζωής και στο δικό της ταξίδι αυτογνωσίας, δεν παύει ωστόσο να είναι κι ένα βιβλίο – οδηγός για κάθε άνθρωπο. Και το αξιοσημείωτο είναι πως η συγγραφέας δεν μας δίνει όλες αυτές τις πληροφορίες με την πρόθεση να μας πείσει για κάτι. Το κάνει πάνω απ’ όλα έχοντας η ίδια πειστεί πως τίποτα επάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι όπως φαίνεται και πως οι εσωτερικές δυνάμεις που κρύβει ο καθένας μέσα του είναι ουκ ολίγες. 

Θα παρακάμψω λοιπόν το αυτοβιογραφικό κομμάτι του βιβλίου και θα στοχεύσω στο γεγονός της γνωριμίας της με έναν πνευματικό και φωτισμένο άνθρωπο, τον Δημήτρη Κακαλίδη. Ομολογώ πως έμαθα για εκείνον και το έργο του πριν από τέσσερα περίπου χρόνια και εντυπωσιάστηκα από την προσωπικότητά του. Μα διαβάζοντας τώρα αυτό το βιβλίο γνώρισα κι άλλες παραμέτρους της ζωής του. Δάσκαλος της Κλαίρης Λυκιαρδοπούλου στον Όμιλο Εξυπηρετητών, προσπάθησε να της εντρυφήσει όψεις της πνευματικής φύσης του ανθρώπου, που μπορούν να τον βοηθήσουν να πορευτεί στο μέλλον με περισσότερη δύναμη και αποφασιστικότητα. Έδειχνε στους μαθητές του τον δρόμο να αντιμετωπίζουν τους πλησίον τους σε βάθος και να ξεπερνούν με διάφορες μεθόδους τα όποια προβλήματα προκύπτουν από την καθημερινότητά τους και όχι μόνο. 

Μπορώ να πω πως, αν και συγκράτησα αρκετά πράγματα απ’ αυτό το βιβλίο, ορισμένα από αυτά ήρθαν και σφήνωσαν στη σκέψη μου. Πρώτα απ’ όλα μου κέντρισε το ενδιαφέρον η άποψη πως όλα όσα μας συμβαίνουν, αρνητικά ή θετικά, δεν είναι τυχαία και ότι ίσως εμείς να τα προκαλούμε, μέσα σε μια διαδικασία όπου αυτό που μας συμβαίνει ανταποκρίνεται στην ανάγκη μας να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε. Θυμίζει τη θεωρία του Paulo Coelho στον Αλχημιστή που το συμπάν συνηγορεί για κάτι που θέλουμε και επιδιώκουμε διακαώς. Κι αν πράγματι το μυαλό μου μπορεί να επεξεργαστεί αυτήν την πληροφορία για κάτι θετικό που επιθυμώ και τελικά επιτυγχάνεται, πώς να το διαχειριστώ για κάτι αρνητικό που μου συμβαίνει και στιγματίζει αρνητικά το “είναι” μου; Είναι κι αυτό κάτι που εγώ το έχω προκαλέσει; Μάλλον χρειάζομαι περισσότερες αναλύσεις σχετικά με αυτήν την θεώρηση, χωρίς διόλου να την απορρίπτω μιας και από την φύση μου είμαι καλοπροαίρετος. 

Έπειτα βρέθηκα μπροστά σε μια άποψη που ταυτίζομαι πλήρως μαζί της, σχετικά με την προσπάθεια πραγμάτωσης μιας «ασύλληπτης ιδέας». Πράγματι είναι συχνό το φαινόμενο, όταν κάτι θεωρείται αδύνατον να επιτευχθεί, να μην τυγχάνει της προσπάθειάς μας. Και τελικά αυτό το “ακατόρθωτο” παραμένει απλά σε ένα θεωρητικό πεδίο, ταυτόσημο με πράξη “επιστημονικής φαντασίας”, όπως λέει κι η συγγραφέας, που το επεκτείνει υποστηρίζοντας πώς όλα αυτά μένουν απραγματοποίητα κυρίως επειδή δεν συνεργάζεται η ύλη με το πνεύμα. Κι εδώ λοιπόν θα συμφωνήσω αρκετά, γιατί οι απίθανοι στόχοι δεν είναι μόνο για τις μεγάλες προσωπικότητες, αλλά για όποιον τους κυνηγάει με ευσυνειδησία, ευφυΐα και πάθος. Και δεν θα το επεκτείνω περεταίρω για να μην παρεξηγηθώ μιας και το κυνήγι των «ασύλληπτων ιδεών» είναι αγαπημένη μου ενασχόληση… 

Τρίτο και τελευταίο, από τα τόσα σημεία που θα ήθελα ωστόσο να επισημάνω, είναι η διαχείριση της δύναμης. Γράφει η συγγραφέας ότι «η ευθύνη της δύναμης πρέπει να συνοδεύεται πάντα από προσφορά» και παραθέτει εύστοχα το παράδειγμα των υπέρ-ηρώων. Αν επεκτείναμε την άποψη αυτή σε κάθε δυνατό άνθρωπο, με την “δύναμη” να μεταφράζεται, σε οικονομικό πλούτο, πολιτική ισχύ, κοινωνική θέση κτλ, πόσο διαφορετικός αλήθεια θα ήταν ο κόσμος μας, εάν οι έχοντες τις παραπάνω δυνάμεις έκαναν τρόπο ζωής την προσφορά προς τον πλησίον; Αντιθέτως, βλέπουμε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο με ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα. Πράγματι όλα πρέπει να έχουν ως οδηγό την αγάπη και αν δεν αγαπάς δεν μπορείς να γίνεις αρωγός βοήθειας. Δεν μπορείς να γίνεις σταθεροποιητικός παράγοντας ούτε καν για την οικογένειά σου. 

Θα κλείσω θέλοντας να πω με κάθε ειλικρίνεια πως μέσα από το βιβλίο αυτό μου γεννήθηκαν πολλά ερωτήματα που δεν ξέρω αν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να βρω τις απαντήσεις. Άλλωστε η αναζήτηση της αλήθειας είναι ένα συνεχές ταξίδι γεμάτο γνώσεις κι εμπειρίες. Εάν αποφασίσεις να το σταματήσεις, απλά δεν θα γνωρίσεις κι άλλους υπέροχους προορισμούς… 

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών