«Παράθυρο στα όνειρα» λέγεται η ποιητική συλλογή που λάβαμε από τον Λάσκαρη Ζαράρη, ο οποίος κατοικεί στον Αλμυρό του Βόλου. Διεισδύοντας στα πρώτα ποιήματα θαρρείς πως ο ποιητής επιδίδεται σε μια προσπάθεια αναζήτησης μιας εσωτερικής αλήθειας, της αληθινής ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Αναμετριέται με φιλοσοφικά ζητήματα αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό λοιπόν ο Λάσκαρης μέσα από συμπυκνωμένες λέξεις και έννοιες. Η δομή των πρώτων ποιημάτων είναι αρκετά "σφιχτή", ενώ αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ομορφιά της ζωής και τη μοναξιά, στην ηλιόλουστη μέρα και το σκοτάδι. Στο ποίημά του «Επίκληση ωραιότητας» παροτρύνει εμμέσως τον κόσμο να γυρίσει σελίδα. Να βγει στο όμορφο και ζωογόνο φως. Να αποτινάξει κάθε τι που μπορεί να τον καταπιέζει συναισθηματικά. Κι εδώ ακριβώς είναι που θυμίζει τον ιμπρεσιονισμό. Ενώ αποζητά την έξοδο στη φύση και την ελευθερία, συχνά επιστρέφει σε μοναχικά και "κλειστά" μονοπάτια… Στα πρώτα του ποιήματα επίσης διακρίνεται μια τάση «αυτόματης γραφής» χωρίς ωστόσο να αφήνει εντελώς ανεπεξέργαστες τις λέξεις που έρχονται από το υποσυνείδητό του.

Μια σειρά ποιημάτων του Λάσκαρη είναι αφιερωμένα στον τόπο του, το όμορφο Πήλιο, στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και γενικότερα στις ομορφιές της Ελληνικής φύσης. Οι περιγραφές όμως του φυσικού τοπίου είναι άρρηκτα δεμένες με την επίδραση που μπορεί να έχει ο χώρος και ο χρόνος στον ίδιο τον άνθρωπο. Τον αγγίζει η αγνή φύση, που είναι από μόνη της έρωτας, συμβολισμός, κάθαρση. Μέσα στις λέξεις του επίσης πρωταγωνιστεί "η γυναίκα" με όλα της τα χαρακτηριστικά. Σύντροφος, αιθέρια παρουσία, φορέας πόθου αλλά και συχνά στοιχείο ερωτικής απογοήτευσης. Εξερευνά επίσης τους λόγους για τους οποίους οι ποιητές βρίσκουν διέξοδο στη γραφή, αλλά και τις άγνωστες δυνάμεις που περιδιαβαίνουν τη σκέψη τους.

Το δεύτερο μέρος της συλλογής αλλάζει αισθητά και γίνεται για τον αναγνώστη πιο οικείο, αισθησιακό και ονειρικό. Περίτρανα παραδείγματα η «Η απάτη των χρωμάτων» και το «Το βαλς των αισθήσεων» τα οποία και επιλέξαμε να σας παραθέσουμε. 

Η απάτη των χρωμάτων  

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πολιτεία

ένας μάγος ερωτεύτηκε μια κοπέλα.

Κοιτούσε ώρες τα μάτια της,

ανίχνευε τα συναισθήματα της.

Ολοένα και περισσότερο έβλεπε τα όνειρα της.

Μα στην καρδιά της τα πάντα

γκρεμιζόταν μαζί με την ευτυχία.

Σκέφτηκε ότι κάτι έπρεπε να κάνει γι' αυτήν.

Πήρε το μαγικό ραβδί του κι άρχισε να δίνει

χρωματισμούς στα μάτια της. 

Αυτό το σμαραγδί, της είπε,

είναι για να βλέπεις σε όλα την ελπίδα,

αυτός ο τόνος από θαλασσί

να νιώθεις βαθιά τα αισθήματα σου,

με το μελί να απαλύνεις την καρδιά σου

για όσα πράγματα σε πλήγωσαν. 

Ένα ωραίο πρωινό ο μάγος κατάλαβε

ότι δεν φτάνει να έχεις ωραία μάτια για να δεις

τα ωραία πράγματα.

Μπορείς να δεις, αρκεί να θέλεις. 

Το βαλς των αισθήσεων  

Μια νύχτα τ' άστρα

μεταμφιέστηκαν σε νεράιδες

και τα όνειρα σου φόρεσαν τις ανάλαφρες

τουαλέτες της νύχτας,

χορεύοντας μαζί σου

το βαλς των αισθήσεων. 

Μια νύχτα όλα παραδόθηκαν

στην αρμονία των σωμάτων,

σκιές περαστικές, αντανακλάσεις σκέψεων,

όνειρα ηχηρά, χρωμάτων αλλαγές στα βλέμματα

και στο τοπίο λάμψεις εντυπωσιακές έτρεχαν

να χορέψουν με το σώμα σου

το βαλς των αισθήσεων. 

Νύχτα που σκόρπισε με την αύρα της ηδονής

τους καταπιεστικούς ρυθμούς της μέρας

κι έμεινε μόνο η ευτυχία• δροσιά της ζωής

ν' αναβλύζει από τα χέρια σου,

ποτέ δε θα χαθεί από τη μνήμη του σύμπαντος.