Όταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου: «κοίτα πόσο προσεκτικά και συνετά οδηγώ! Βέβαια έχω δίπλωμα 25 χρόνια….» Παρομοίως και ο κύριος Χαράλαμπος Βασιλάκης, με ανάλογη μακρόχρονη εμπειρία, προσοχή, έλλειψη βιασύνης και μηδαμινές παρεκτροπές σχηματίζει τον δικό του ποιητικό κόσμο. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά αυτό που κάνει και επιλέγει τη χάρη και την ευελιξία μικρών εκφραστικών "οχημάτων" και όχι την ανούσια και κίβδηλη αλήθεια των μακρόσυρτων και πολυτελών λιμουζίνων.

Η πρώτη από τις δύο ποιητικές συλλογές που λάβαμε έχει τον τίτλο «Η ζωή μου ένα ταξίδι» (2009). Κι αν θα συνεχίζαμε με την προηγούμενη ορολογία, τότε θα λέγαμε πως είναι ένα βιβλίο γεμάτο με ώριμα, απλοϊκά και πλούσια σε νόημα, μικρά "οχήματα", που πραγματοποιούν διάφορα εμπειρικά ταξίδια  

στο παρελθόν   

Καταδυόμενος άπελπις

βαθιά μέσα στη λήθη,

όλο και φθίνεις σταδιακά

και ξεθωριάζεις,

σαν πλοίο πού ξεμάκρυνε,

σαν ήλιος πού οδεύει προς τη δύση!  

στο μέλλον  

Κλαίει ή ψυχή,

βγαίνουν πουλιά,

ζητωκραυγάζει ή αγωνία

στο αμφιθέατρο.

Ή έλξη πού νοιώθουμε,

συνέχει το άπειρο

και τα τραγούδια στέφανος

για κατάθεση στα όνειρα μας-

μα την ελπίδα πώς αύριο

θ' ανατείλη μια νέα ημέρα!  

σε μια άγνωστη υπερβατική πραγματικότητα  

Σε άφατο κόσμο πορεύομαι,

στο μέγιστο βαθμό εντάσεως

για την όποια είναι ικανή

ή ανθρώπινη φύση.

Ή ενόραση με οδηγεί

στην υπέρβαση τού αισθητού

κι επιτρέπει στο πνεύμα να θαυμάση

και στην ψυχή να άγκαλιάση,

το μεγαλείο του νοητού κάλλους!  

Διεισδύοντας όλο και πιο βαθιά σ’ αυτούς τους εκπληκτικούς ποιητικούς δρόμους, μένουμε άναυδοι από την ποιότητα του στίχου αλλά και προβληματιζόμαστε ακόμα περισσότερο για τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα. Γιατί είναι ίσως η μόνη χώρα που η άνοδος και η αναγνώριση δεν συμβαδίζουν με αξιοκρατικά κριτήρια. Κι αυτό διότι ποιήματα ανθρώπων, όπως του Χαράλαμπου Βασιλάκη, αξίζουν πράγματι κάποια στιγμή να ενσωματωθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία. Φυσικά και ο ίδιος δεν ζει σε μια ουτοπική νεφελοκοκκυγία. Ξέρει καλά τι συμβαίνει όταν γράφει

Αθέμιτα μέσα,
στυγνή εκμετάλλευση,
φωτισμένες προθήκες,
εξωραϊσμένη πραγματικότης.

Λεπτότης, ευπρέπεια,
αγωγή, καλλιέργεια,
τρυφερότης, αξιοπρέπεια,
καλαισθησία, ευγένεια,
αγνοούνται!  

ή  

Ή αξιοπιστία μετανάστευσε,

άφ' ότου ό καταχραστής

των θησαυρών και της εμπιστοσύνης σου

εμφανίστηκε εμπρός σον,

ζητώντας συγχώρεση!  

Ο Χαράλαμπος Βασιλάκης κάνει μια συνολική αποτίμησης της ζωής του γεμάτη σοφία και ωριμότητα. Γι’ αυτά που μπόρεσε να προσφέρει στην κοινωνία, στους φίλους του, στη γυναίκα του. Ακόμα και με την ιδέα του θανάτου φαίνεται να έχει συμβιβαστεί όταν γράφει:   

Τι είναι ό θάνατος;
Χωρισμός και διάζευξη
της ψυχής απ’ το σώμα·
απαλλαγή δεινών,
νάρκη γλυκιά, λευκό φως,
γαλήνη απόλυτη, κενό μνήμης.
Ύπνος και θάνατος
τής ζωής συμπορεύονται
αφανείς, αδιόρατοι.
Λόγια πού πλήγωσαν
είναι ό θάνατος κι ας μην ειπώθηκαν
πικρές σκέψεις πού γύρισαν boomerang
σ' αυτόν πού τις πρόφερε.
Τον αγώνα μου έδωσα,
με τη γραφίδα για όπλο μου.
Στα χαρτιά μου βυθίζομαι·
ό θρήνος έχει ήδη αρχίσει!  

Είναι τόσα πολλά αυτά που θα έπρεπε να γράψουμε γι’ αυτή τη ποιητική συλλογή όμως και πάλι δεν θα μπορούσαμε να αποδώσουμε ικανοποιητικά τα αισθήματα που μας δημιούργησε. Θα κλείσουμε ωστόσο με δυο ακόμα ποιήματα, που όχι μόνο αντικατοπτρίζουν αυτό το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στους παλιούς αγνούς χρόνους και στους σύγχρονους πονηρούς αλλά και με μια "πατρική" θα λέγαμε διάθεση, συμβουλεύουν τους νέους για το πώς θα πρέπει να πορεύονται στη ζωή τους.  

Σε σοφούς δασκάλους μαθήτευσα,

πού μ' έδίδαξαν ηώς κακό κι αγαθό,

εχθροί άσπονδοι είναι.

Τους χωρίζει απύθμενο χάσμα κι ερίζουν.

Είναι αξίωμα λέν' απαράβατο-

τα σκυλιά γαυγίζουν, όσους δεν γνωρίζουν! 

Οι πλείστοι ρευστοί, ευμετάβλητοι,

παίρνουν το σχήμα του συμφέροντος.

Ή ιδιοτέλεια μεταμφιεσμένη σ' αυταπάρνηση.

Ολισθηρή οδό πορεύονται.

Για να εκταμίευσης ανταπόκριση,

πρέπει να έχης κατάθεση ψυχής,

πλεόνασμα ανυστεροβουλίας.

Χρειάζεται πρώτα να ξυπνήσης,

για να μπορής να ονειρεύεσαι!  

(Ζητούμε συγνώμη για τις όποιες οπτικές δυσμορφίες στους στίχους, αλλά η ποιητική συλλογή είναι γραμμένη σε πολυτονικό σύστημα και δεν ήταν εφικτή η πλήρης μεταφορά των πνευμάτων και κάποιων σημείων στίξης)