Έρχονται κάποιες στιγμές για τους συγγραφείς, που νιώθουν την ανάγκη να ανακαλέσουν τις μνήμες τους. Να επιστρέψουν νοητά εκεί που ανήκουν και εκεί που διαμορφώθηκε το “είναι” τους. Αυτή η επιστροφή αφορά τόπους, γεγονότα, ήχους, πρόσωπα, ακόμα και μυρωδιές καμιά φορά. Έτσι και ο Γιάννης Φιλιππίδης ένιωσε την ανάγκη να ταξιδέψει στο παρελθόν, για να βγάλει στην επιφάνεια τις ρίζες της υπόστασής του. Κι αν αυτό ξεκινά στην αρχή ως μια ακόμα ιδέα ή ως μια εσωτερική ανάγκη, είναι εκπληκτικά τα πράγματα που καταφέρνει να διασώζει ο εγκέφαλός μας, πράγματα που νομίζαμε πως είχανε κρυφτεί δια παντός στο χρονοντούλαπο της λήθης.  

Το γεγονός ότι διάβασα αυτό το βιβλίο μόλις σε δυο μέρες δεν οφείλεται μόνο στο ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο κείμενο, αλλά κυρίως γιατί, μέσα από τις λέξεις και τις εικόνες, ο καθένας από εμάς ταυτίζεται, θυμάται, αναπολεί, συγκινείται. Ο Γιάννης Φιλιππίδης, μέσα από το προσωπικό ημερολόγιο του ήρωά του, σκηνοθετεί μια όμορφη ιστορία, από αυτές που συνήθως γράφονται και δεν λέγονται με λόγια. Ένας δραματικός αλλά και νοσταλγικός συνάμα εσωτερικός μονόλογος, που ως το τέλος δεν γνωρίζουμε αν θα βρει τον επιθυμητό αποδέκτη ή αν γράφεται για να καλύψει τον ενδόμυχο πόνο και τον φόβο της ενδεχόμενης απώλειας. 

Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, προσπαθούσα να προσδιορίσω σε τι άραγε χρησίμευε τεχνικά το χάρισμα του ήρωα να ακούει τις επιθυμίες των άλλων. Τελειώνοντας ωστόσο την ανάγνωση, οι απαντήσεις είχαν δοθεί εξ’ ολοκλήρου. Άλλωστε αυτή είναι η πραγματική αξία ενός έργου. Να σε βάλει να σκεφτείς, να αναλύσεις, να διερωτηθείς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό που δημιουργεί ο Γιάννης Φιλιππίδης στην ψυχή τού αναγνώστη είναι πολλά και βαθύτατα φιλοσοφικά ερωτήματα. Είναι καλό να αντιλαμβάνεσαι πράγματα που δεν πρέπει ποτέ να γνωρίζεις; Είναι καλό να προσδιορίζεις τη ζωή σου με βάση την όποια μεταφυσική σου ικανότητα; Τελικά το χάρισμα λειτουργεί θετικά ή αρνητικά στην πορεία του βίου σου και πώς πρέπει να το διαχειρίζεσαι; Και αφού πλέον η έννοια “μυστικό” καταλύεται, ποια θα ήταν η ουσία της ζωής μας συνολικά, εφόσον θα γνωρίζαμε τα πάντα; 

Ο Γιάννης Φιλιππίδης, με την ευχέρεια του λόγου που τον διακατέχει, έπλασε ένα τρυφερό έργο για τη μνήμη, τον έρωτα, τη συντροφικότητα, την συγχώρεση, τη συμπαντική ένωση των ψυχών. Μια ιστορία κατά την οποία η δύναμη της αγάπης μοιάζει αναλλοίωτη στο χρόνο και έτοιμη να πέσει στη φωτιά για να υπερασπιστεί τις αξίες της. Κι αν για κάποιους μοιάζουν υπερβολή ή ουτοπικά όλα αυτά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη του παππού μου για την γιαγιά μου και αντιστρόφως, και το πώς κοίταζε και πρόσεχε ο ένας τον άλλον, από την παιδική τους ηλικία μέχρι την τελευταία τους ανάσα. Συνεπώς, εναπόκειται στον βαθμό του συναισθηματισμού του κάθε αναγνώστη αν θα κατανοεί σε βάθος την γλυκιά πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης ή αν θα προσανατολίζει το βλέμμα του στην αποστειρωμένη πλευρά του δύσκαμπτου ρεαλισμού…  

Αλέξανδρος Ακριτίδης, συγγραφέας 

*Ο παραπάνω σχολιασμός έχει συμπεριληφθεί στις σελίδες 288-290 του εν λόγω βιβλίου.  

Σελίδα του βιβλίου: http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/epithymies.html