Η Δήμητρα Καραφύλλη είναι πραγματικά μια πολύπλευρη καλλιτεχνική προσωπικότητα. Γνώριζα ότι είναι πολύ καλή ποιήτρια, γνώριζα επίσης πως είναι εξαίσια ζωγράφος και αγιογράφος, αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να πάρω στα χέρια μου μια δική της καλλιτεχνική δημιουργία. Και η ευκαιρία αυτή ήρθε τελικά με τη θαυμάσια ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται «Στο βάθος κήπος». Κι αν, όπως ομολογεί η ίδια στον πρόλογό της, έχει την ικανότητα να ζωγραφίζει με κλειστά μάτια, εγώ θα συμπλήρωνα πως είναι πασιφανές ότι ακόμα και μέσω της ποίησής της ζωγραφίζει υπέροχα. Τα χρώματα, τα πινέλα, οι μπογιές, τα μολύβια και οι οπτικές γωνίες ξεφυτρώνουν με χάρη από τον λεκτικό της κήπο. Στο ποίημά της, με τίτλο «Τα καλώδια», δηλώνει: 

Αγαπώ το λευκό, το κόκκινο, το κίτρινο, το μαύρο... 

ενώ στο ποίημα «Το λεξικό» συνεχίζει 

N' αλλάξω θέλω την παλέτα των χρωμάτων

που σκοτεινιάζουν τη ζωή.

Να σπάσω τα φθαρμένα μου πινέλα

που ολοένα μουντζουρώνουν την ελπίδα.

N' ανακαλύψω νέες κατακόκκινες μπογιές

τους στίχους να γεμίσω παπαρούνες. 

Διέκρινα στα ποιήματα της Δήμητρας Καραφύλλη δυο βασικές ποιητικές τάσεις. Από τη μια είναι εμφανής ένας νοσταλγικός ρεαλισμός, ο οποίος δεν καλύπτεται πίσω από προσχήματα και ωραιοποιημένες καταστάσεις. Ναι, νοσταλγεί τις παιδικές της φίλες, αλλά δεν θα κρύψει τη θλίψη της για το γεγονός πως χαθήκανε μεταξύ τους. Το ίδιο κάνει με τις αναμνήσεις, τις μυρωδιές, τις γεύσεις και την ομορφιά γενικότερα, στο ποίημα «Χαμένη Εδέμ», τα οποία «κλείσαμε στην κατάψυξη και εκεί τα ξεχάσαμε», αποδεχόμενη και τη δική της συμμετοχή στην ευθύνη. Μπορεί να νοσταλγεί τον έρωτα, τη νιότη και τα χαμένα "χρόνια της αθωότητας" αλλά και πάλι ο ρεαλισμός της δεν την αφήνει να αφεθεί… Ευθύς η προσοχή της αποσπάται από μια κόκκινη τρίχα που πέφτει στο στρώμα της και στην αναπόφευκτα χαμένη μάχη με το χρόνο. Μια κόκκινη γραμμή που μεταφορικά συμβολίζει τη μετάβαση. Το σημείο εκείνο που κατανοείς την αλλαγή. Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει το ίδιο κοιτώντας στον καθρέπτη; 

ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ 

Κόκκινη γραμμή. Διαχωριστική

ανάμεσα στο χτες και το σήμερα.

Αμείλικτη, ανάμεσα στο πριν και το μετά.

Μια κόκκινη τρίχα στο καθαρό σου σεντόνι.

Κόκκινη. Μακριά. Ευθεία.

Ξυραφιά σε κατάλευκη επιδερμίδα.

Κοίτασμα απόγνωσης.

Με σκόνες, βότανα, γητειές

δεν μπόρεσα ν' αποτρέψω το μοιραίο.

Κοιταχτήκαμε κατάματα.

Ένα ποτήρι δάκρυα

πώς να το στεγνώσεις, εσύ;

Εσύ, που βιάστηκες με τον πιο λάθος τρόπο

να με παρηγορήσεις.

«Είναι δική σου, δες, δική σου». 

Πένθησα.

Πένθησα για μια τρίχα ακόμη

από την άπιστη πτωχή μου κόμη. 

Η δεύτερη ποιητική τάση της Δήμητρας Καραφύλλη επικεντρώνεται στην ίδια την ποιητική δημιουργία. Το βλέπουμε στο «Λεξικό» στην «Οπτική γωνία», στη «Χάρτινη βάρκα», στο «Γλώσσα A LA POETA», στο «θα». Τι πραγματεύεται; Σχεδόν τα πάντα! Την αγωνία της έμπνευσης, τη στείρα γραφή, τη μίμηση, την προσπάθεια για πρωτοπορία, τη δύναμη της πένας, τον ποιητικό οίστρο. Και όταν χρησιμοποιεί ρίμα και μέτρο θαρρείς υποσκάπτει τα θεμέλια του "δήθεν" ποιητικού κατεστημένου. Με μια ειρωνική και σκωπτική διάθεση καταφέρνει άψογα να μεταδώσει τα μηνύματά της. Και με ένα τέτοιο δείγμα γραφής θα σας αποχαιρετήσω. Διαβάστε το και ο "νοών νοείτω!" 

ΓΛΩΣΣΑ «Α LΑ ΡΟΕΤΑ» 

Υλικά: Λόγια μεγάλα

μια ιδέα, μία σάλα

δυο σουσούδες, πέντε γέροι

αλατάκι και πιπέρι

για να νοστιμίσ' η γλώσσα

που τραβά τα μύρια όσα

από άπονους γραφιάδες

ευμενείς στους τεμενάδες.

Λίγο δάκρυ, λίγο πνεύμα

να γαρνιριστεί το γεύμα

αλευρώνουν, τηγανίζουν

τους εκδότες λιβανίζουν.

Ψάχνουν ρεύματα και τάσεις

φτιάχνουν άγευστες προτάσεις

ψιλοκόβουν τα στιχάκια

λες και είναι κρεμμυδάκια.

Ό,τι τους κατέβει γράφουν

μαγειρεύουν, αντιγράφουν

σε ανώφελο νυχτέρι

μ' ένα λεξικό στο χέρι.

Μα η γλώσσα δεν χαϊδεύει

στο ταψί πολλούς χορεύει

Αλέξανδρος Ακριτίδης