«ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΙ εντός» ονομάζεται η συλλογή διηγημάτων μιας παρέας ανθρώπων που αγαπούν τη γραφή αλλά και που, ως άνθρωποι της Τέχνης, κουβαλούν μέσα τους το συναίσθημα, τη διαμαρτυρία, την ανησυχία, την αγάπη για δημιουργία. Μια συγγραφική ομάδα, που συνταξιδεύει στους δρόμους της Λογοτεχνίας, μέσω του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής Ξάνθης. 

Αν θα επιχειρούσα να εντοπίσω ένα κοινό σημείο στα διηγήματα, αυτό θα ήταν σαφώς η πατρίδα των συγγραφέων, η Ξάνθη με την ευρύτερη περιοχή της. Ο Νέστος, τα Άβδηρα, η Παλιά Πόλη, τα πολλά και όμορφα τοπικά χαρακτηριστικά. Και όταν περιγράφεις την Ξάνθη, δεν γίνεται να μην αναφέρεις τις καπναποθήκες, τα γραφικά καλντερίμια, την ειρηνική συνύπαρξη ετερόκλητων πολιτισμικών στοιχείων, την αρχαία ιστορία της. Όλα αυτά λοιπόν λειτουργούν ως υπόβαθρο στα δέκα διηγήματα του βιβλίου, χωρίς απαραίτητα να είναι κοινή και η θεματολογία τους ή να βαδίζουν σε ίδιους εκφραστικούς δρόμους. 

Ο Κωνσταντίνος Παππάς με ένα έξυπνο σουρεαλιστικό κείμενο, περιγράφει μια ωραία ιστορία μετεμψύχωσης, με κύρια συστατικά την “εύκολη” αποδοχή της νέας κατάστασης από τον ήρωα και την μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό. Αφήνοντας πίσω μια στείρα ζωή καταχρήσεων, επιλέγει μια νέα υπόσταση που θα του προσφέρει, ίσως για πρώτη του φορά, τη γαλήνη, την αναγνώριση και τον θαυμασμό… 

Ο Βασίλης Μπάτζιος, σε ένα ρεσιτάλ σουρεαλισμού και αυτόματης γραφής,  καταφέρνει να επιφέρει πλήρη σύγχυση στον αναγνώστη, ο οποίος ωστόσο με μια δεύτερη ανάγνωση ίσως εντοπίζει στοιχεία από τα μηνύματα που επιδιώκει να περάσει ο συγγραφέας. Γραφή χωρίς κανόνες για μια ζωή χωρίς κανόνες. Πολυπολιτισμικότητα, κοινωνικά προβλήματα, αστικό χάος, απομόνωση. Στην εποχή της ραγδαίας πληροφορίας, ο άνθρωπος δεν προλαβαίνει να επεξεργαστεί με σαφήνεια  όλα όσα λαμβάνει... 

Η Μαρία Μούτσιου με ένα σκληρό αφήγημα, περιγράφει την αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας μέσα σε κοινωνίες “ανέτοιμες” για τέτοιου είδους ζητήματα και απαρχαιωμένες. Αν και ως θέμα το έχω ξανασυναντήσει σε διηγήματα, η συγγραφέας με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο και με την Τέχνη ως μέσο έκφρασης και διαφυγής, προσφέρει μια δυνατή και σφιχτοδεμένη ιστορία. Η διαδρομή από τον μοχθηρό κύκλο της επαρχιακής οικογένειας στην απόδραση της μεγαλούπολης, επίπονη και δύσκολη… 

Η Βιργινία Δοϊτσίδου με εντυπωσίασε. Μέσα σε τόσο μικρή έκταση κειμένου, συνέθεσε ένα ανατριχιαστικό θρίλερ, που θα ζήλευαν πολλοί συγγραφείς του είδους. Και δεν είναι διόλου εύκολο. Άγρια ένστικτα, σκοτεινή νιότη, τρόπος ανατροφής. Θεωρώ πως η περιγραφική της ικανότητα και η άρτια δημιουργία τρομαχτικών σκηνών, την κατευθύνουν σε μεγαλύτερης έκτασης έργα. Τα περιμένουμε… 

Η Ειρήνη Κουλεσίδου έγραψε ένα σύντομο κείμενο, αλλά γεμάτο ερωτισμό και υπονοούμενα. Κάποια πράγματα δίδονται καλύτερα με τον αφαιρετισμό και τη φαντασία. Κι όταν τα παλιά αισθήματα ή απωθημένα δεν σβήνουν ποτέ, οι φίλοι γίνονται εραστές και ξανακερδίζουν το χρόνο που πέρασε με ταχύτητα από τα κορμιά και τις ψυχές τους… 

Η Μαρία Μαρκίδου με ένα τρυφερό διήγημα περιγράφει τον ταραγμένο εσωτερικό κόσμο ενός άνδρα που έχασε με άδικο τρόπο τη σύντροφό του. Δυστυχώς όμως δεν μπορεί να διαχειριστεί με ψυχραιμία την απώλεια και οδηγείται σε δύσκολες αποφάσεις. Ενδόμυχες σκέψεις, ψυχικά ρήγματα, τύψεις κι ενοχές. Αν και μικρής έκτασης, το κείμενο πέτυχε τον στόχο του… 

Η Μαρία Δαργανάκη, με ένα επίσης μικρό, αλλά καλογραμμένο κείμενο, περιγράφει την ερωτική απογοήτευση μιας νέας κοπέλας. Η προδοσία, η απόρριψη, ο πόνος των αναμνήσεων. Μπορεί να ανακάμψει; Θα βρει τα ψυχικά αποθέματα; Η συγγραφέας τονίζει πως τα πάντα τελικά είναι στο μυαλό μας και πως για όλους υπάρχει η δεύτερη ευκαιρία, αρκεί να το παλέψουμε και ν’ αποκτήσουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Το ξανθό κορίτσι έχει σίγουρα όλο το μέλλον μπροστά του… 

Το υπέροχο διήγημα του Παναγιώτη Αυγουλίδη, όπως και τα επόμενα δύο, έχει σαφώς ιστορικό ορίζοντα. Οικογενειακή ευτυχία – πόλεμος – αντίσταση – θάνατος. Έξοχα δοσμένο το ιστορικό πλαίσιο και οι απότομες διακυμάνσεις της ψυχολογίας των ανθρώπων που βιώνουν ξαφνικά τόσα δεινά. Ιταλοί κατακτητές, Γερμανοί και Βούλγαροι. Ο δρόμος που ανοίγεται για την ηρωίδα, δίκοπο μαχαίρι. Το δίλλημα οικογένεια ή αντίδραση, φέρνει μαζί και τον αέρα του θανάτου… 

Η Ειρήνη Κώστογλου, συνθέτει ένα δυνατό διήγημα, με ιστορικές, πολιτικές αλλά πάνω απ’ όλα κοινωνικές προεκτάσεις. Ο έρωτας αντίθετος με το πολιτικό γίγνεσθαι της οικογένειας και η σύγκρουση αναπόφευκτη. Φυγή – επιστροφή και συμβίωση με την απόρριψη. Με την ολοκλήρωση του σκοτεινού κύκλου της ζωής, η οικονομική ανάκαμψη των ηρωίδων θα συνοδευτεί με την επιστροφή του χαμένου “Οδυσσέα”. Καλογραμμένο και μεστό κείμενο, με τον έντονο συμβολισμό της κόκκινης πολυθρόνας να το διατρέχει… 

Το τελευταίο διήγημα του Δημήτρη Μπουζάρα, είναι δομημένο σε τρία τμήματα που αντιστοιχούν σε τρεις χρονικές περιόδους. Τρία κομβικά σημεία για τον Ελληνισμό, που η μετανάστευση μοιάζει με την μοναδική ενδεδειγμένη λύση. Αυστραλία 1930, Γερμανία 1960, Μεγάλη Βρετανία 2015. Οι ήρωες απλοί καθημερινοί  άνθρωποι του μόχθου που πασχίζουν για την επιβίωση. Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται; Κι αν πράγματι τα ιστορικά δεδομένα είναι διαφορετικά, τα οικονομικά δεδομένα δεν παραμένουνε ίδια; Έχει σημασία εάν μεταναστεύει ένας ανειδίκευτος βιοπαλαιστής ή ένας μορφωμένος που έφαγε τα νιάτα του στα βιβλία; Η Ελλάδα δεν μαραζώνει ολοένα και περισσότερο; Έκδηλος και βάσιμος ο προβληματισμός του συγγραφέα…  

Συνοψίζοντας, θέλω ειλικρινά να συγχαρώ όλα τα μέλη αυτής της συγγραφικής ομάδας. Διότι ενάντια στο αυξανόμενο έλλειμμα πολιτισμικών δράσεων, που συντηρείται από πολλούς στις μέρες μας, εκείνοι επέλεξαν το δρόμο της δημιουργίας και της καθαρής βούλησης. Της παράθεσης των προβληματισμών τους και του γενικότερου εσωτερικού τους κόσμου. Μακάρι να είχαμε συχνότερα ανάλογες πρωτοβουλίες. Συγχαρητήρια αξίζουν και στη Μαρία Δομνίδου, η οποία φιλοτέχνησε το όμορφο εξώφυλλο του βιβλίου. 

Αλέξανδρος Ακριτίδης – Συγγραφέας, Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών