Είστε μια πολυγραφότατη Λογοτέχνης και με ιδιαίτερες Ακαδημαϊκές γνώσεις. Η Λογοτεχνία ήταν κάτι που το είχατε πάντα μέσα σας ή προέκυψε στην πορεία; 

Η αλήθεια είναι πως η επαφή μου με τα βιβλία άρχισε από την ηλικία των τεσσάρων χρόνων και η ώρα που περνούσα μαζί τους ήταν η πιο συναρπαστική και απολαυστική. Αλλά δε μου έφτανε μόνο να διαβάζω ξένες ιστορίες. Έτσι, από πολύ μικρή άρχισα να γράφω δικές μου που τις εικονογραφούσα και μετά τις διάβαζα στις φίλες μου μυστικά. Όταν, τελικά, κάποια πολύ δικά μου πρόσωπα με έπεισαν ότι έπρεπε να εκδώσω, τότε τόλμησα και σκέφτηκα για πρώτη φορά σοβαρά τον όρο «λογοτεχνία» για το έργο μου. 

Αν και θα μιλήσουμε παρακάτω για το νέο σας μυθιστόρημα «Σε περίμενα…», ποίο είναι το αγαπημένο σας λογοτεχνικό είδος, που θεωρείτε ότι σας εκφράζει περισσότερο; 

Προσωπικά είμαι οπαδός του πεζού λόγου με ό,τι σημαίνει αυτό. Μυθιστόρημα, νουβέλα, διηγήματα, παραμύθια, ιστορικά κείμενα, ιστορίες φαντασίας… 

«Σε περίμενα…», ένα μυθιστόρημα χαρακτήρων, ανατροπών αλλά και ηθών; Ποιο είναι όμως το βασικό μήνυμα του βιβλίου; Τι θέλουν να μας πουν οι βασικοί πρωταγωνιστές; 

Καταρχάς, η ιστορία δεν άρχισε έτσι. Πρόκειται για μια σειρά που αναφέρεται σε τρεις γενιές και στην πορεία, επειδή δε μου αρέσει να πισωγυρίζω, αποφάσισα να βάλω χρονολογική σειρά και πήγα πίσω στο βάθος χρόνων… Έτσι, το «Σε περίμενα…» έγινε η αρχή και η βάση όλης της ιστορίας που εξελίσσεται κλιμακωτά στα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν… 

Το πρώτο βιβλίο, μας γνωρίζει με τους βασικούς ήρωες. Δυο έφηβοι και η αθώα τους αγάπη μας δίνουν το άρωμα μιας άλλης εποχής, με άλλα ήθη και άλλες ιδιαιτερότητες. Η Αμερική, ένας τόπος αχανής αλλά και ευκαιριών, είναι η χώρα αναφοράς σε όλα αυτά και η ομογένεια αναπτύσσεται εκεί οικονομικά, προσπαθώντας συγχρόνως να μη χάσει τη συνοχή της και την ελληνική ταυτότητα. 

Ο θάνατος, παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ζωής του κεντρικού ήρωα. Κάποιοι άνθρωποι που γνωρίζουμε και έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, αφήνουν τη ζωή τους να διαλυθεί, ενώ αντιθέτως, άλλοι γίνονται πιο δυνατοί κι επιβιώνουν. Τι είναι αυτό που πιστεύετε ότι τους διαφοροποιεί και τι θα βοηθούσε περισσότερο; 

Ο θάνατος, δυστυχώς, έπαιξε καθοριστικό ρόλο πρώτα στη δική μου ζωή από τη βρεφική κιόλας ηλικία, έτσι διάλεξα να βάλω αυτόν τον πόνο νωρίς και στα πρόσωπα του έργου μου για να εκφράσω συναισθήματα που έκρυβα μέσα μου από όλους. Λίγο πολύ όλοι μας θα ζήσουμε τη φρικτή εμπειρία θανάτου κάποιου αγαπημένου προσώπου, νωρίτερα ή αργότερα, οπότε πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Δική μου άποψη, είναι πως η ύπαρξη προσώπων με καλή καρδιά που να νιώθουν του άλλου τη θλίψη σαν δική τους, είναι η μεγαλύτερη βοήθεια για να ξεπεραστεί ο κίνδυνος της απόγνωσης. Είναι κάτι που εμένα δε μου το πρόσφερε κανείς, έτσι αποφάσισα να γράψω για αυτό. Επειδή πιστεύω πως η αγάπη και όχι ο οίκτος, βρίσκει πάντα τρόπους να γίνεται χάδι σε πληγές. 

Γνωρίζουμε τον καίριο ρόλο της Εκκλησίας στην ομογένεια. Θεωρείτε πως αυτό είναι αρκετό για την συνέχιση της συνοχής του Ελληνισμού έξω από τα σύνορα; 

Εξαρτάται. Αν πράγματι η Εκκλησία είναι μια ζωντανή πραγματικότητα, μια ζεστή αγκαλιά για όλους, και ένας χώρος πνευματικός όπου διατηρούνται οι παραδόσεις, η γνωριμία με την ιστορία, την πολιτισμική και πολιτιστική μας κληρονομιά, ναι, θεωρώ ότι βοηθάει πολύ στη συνέχιση του ελληνισμού. 

Μας έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση το γεγονός ότι είστε Μοναχή. Εντούτοις, θωρώ ότι έχετε καταφέρει ικανοποιητικά, να κρατήσετε το έργο σας ουδέτερο από όποιες θρησκευτικές αντιλήψεις, οι οποίες θα παρέπεμπαν σε αυτό που ονομάζουμε κατήχηση. Πείτε μας τη δική σας άποψη περί τούτου. 

Ξέρετε, την παράξενη ζωή μου τη θεωρώ σαν ένα ανέκδοτο του Θεού (όχι απαραίτητα χαρούμενο). Την κατήχηση τη γνώρισα τυχαία σε μια συγκέντρωση της θετής μου μητέρα με κυρίες. Ήμουν νήπιο. Απλά με άφησαν στο πάτωμα να ξεφυλλίζω ένα περιοδικό και εκείνες έλεγαν τα δικά τους. Δεν ξέρω γιατί, νομίζω πως ήταν η μέρα που αγάπησα πολύ τον Θεό χωρίς να μου πει κανείς τίποτα και μετά αποφάσισα να γίνω παιδί της κατήχησης. Πάντα ήμουν αντιδραστικό πνεύμα στα περίφημα «πρέπει» και ήθελα να κάνω αυτό που επιθυμούσα εγώ και όχι οι άλλοι για μένα. Για τις Μοναχές, όμως, όσο και να φαίνεται οξύμωρο, δεν είχα καθόλου καλή ιδέα. Επειδή, όποιες είχα συναντήσει σαν παιδί ήταν κατσούφες και γκρινιάρες και μου έδιναν την εντύπωση πως ήταν δυστυχισμένες με αυτό που είχαν επιλέξει.  

Ώσπου, σαν φοιτήτρια, επισκέφτηκα ένα ήσυχο Μοναστηράκι όχι γνωστό και εκεί γνωρίστηκα με Μοναχές χαμογελαστές, ήρεμες και χαρούμενες που δεν έπαιρναν κανέναν από κοντά να τον «κατηχήσουν» με το ζόρι. Ήταν αυτό που λέμε… «χορτασμένες ψυχές». Και όλοι ήταν το ίδιο σεβαστοί εκεί.

Αυτό το πνεύμα της ελευθερίας και της αυθεντικής χαράς μου ταίριαζε απόλυτα, οπότε, όταν επρόκειτο να επιλέξω για τη ζωή μου ήξερα πια τι ήθελα.

Η ίδια δεν ανήκω σε αυτό που λέμε «συνηθισμένο» Μοναχισμό. Έγινα Μοναχή στην Αλβανία από τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. κ. Αναστάσιο μόνο από αγάπη και για την αγάπη. Η κατήχηση που γινόταν στην εκκλησία, σε όσα παιδιά ήθελαν να έρθουν ήταν πάντα για μένα θέμα σεβασμού και προσωπικής ελευθερίας!

Τα βιβλία μου, όμως, γράφτηκαν απλά για να εκφράσω αυτά που έζησα, που αισθανόμουν, που επηρέαζαν την ευαισθησία μου και για να πω την αλήθεια μου, τίποτα άλλο. Δεν είμαι αγία για να δώσω συμβουλές σε κανέναν, η ζωή μου είναι γεμάτη λάθη. Δεν είμαι θεολόγος για να διδάξω κανέναν. Γράφω για όλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, γιατί μου είναι σεβαστοί όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως και επιθυμώ να νιώθουν ελεύθεροι μέσα στις ιστορίες μου χωρίς να ενοχλούνται στα προσωπικά τους πιστεύω.

Ελεύθεροι από την αρχή ως το τέλος, όπως πρέπει να είναι όλοι οι άνθρωποι. 

Πρωταγωνιστικό ρόλο στο βιβλίο σας παίζει η αγάπη. Η αγάπη ως κινητήριος μοχλός του ανθρώπου αλλά και ως δύναμη συμπαράστασης. Μήπως η έννοιας της αγνής αγάπης έχει στα χρόνια μας φθαρεί; Ποια είναι η άποψή σας; 

Η αγάπη… Είναι κάτι που από όταν γεννήθηκα, το στερήθηκα απόλυτα. Και όσο κι αν πέρασαν πολλοί που δήλωναν πως με αγάπησαν, η αλήθεια είναι πως κάπου με κέρασαν με μια πίκρα. Άλλος είχε συμφέρον υλικό, άλλος συμφέρον πνευματικό. Άλλος ήθελε να δεσμεύσει την ψυχή μου σε δικά του θέλω (ξέρετε, με αυτή την τρομακτική φρασούλα «για το καλό σου»)… Έτσι, αποφάσισα να αγαπήσω εγώ. Να γίνω όσο μπορούσα ένα αντίδοτο σε όσα δηλητήρια με κέρασε η γη και να διακηρύξω πως η αγάπη σημαίνει όλα όσα είχε ανάγκη η ψυχή μου και δε μου έδωσαν. Δηλαδή, σεβασμός και ευγένεια, κατανόηση και διάκριση, αποδοχή, συγγνώμη, ελευθερία… Και, αφού την ένιωσα μέσα μου, να φωνάξω πως υπάρχει.

Αυτή θεωρώ πως είναι και η αγνή αγάπη. Όταν πρόκειται για ζευγάρι έχουμε την αγάπη σαν έρωτα, ακόμα πιο δυνατή και ενωτική, ακριβώς γιατί περιέχει μόνο αλήθεια. Και όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δε θεωρώ πως η αγνή αγάπη φθείρεται. Η ίδια η έννοια της αγάπης είναι πάντα αγνή, αλλιώς δεν είναι αγάπη. Όλοι μας αυτή την αγάπη ψάχνουμε κι ας μην κοροϊδευόμαστε. Γι’ αυτό και γκρινιάζουμε που δεν τη βρίσκουμε. Απλά, μας έχουν πείσει να φθειρόμαστε μέσα μας και η απογοήτευση μας κάνει να δυσπιστούμε και να εκφράζουμε πλήθος αρνητικά συναισθήματα

Η απογοήτευση γεννάει τη φθορά.

Εκεί είναι το λάθος. Όλοι τη ζητάμε και τη θέλουμε απόλυτη από τους άλλους. Αλλά; Αλλά είναι και υπόθεση δική μας. Ξεκινάει από μέσα μας. Υποστηρίζεται από γενναίες καρδιές. Είναι στάση ζωής. Υπάρχει.

Αυτό ήθελα να πω στον κόσμο μέσα από τις ιστορίες μου, εγώ που τη στερήθηκα και με πρόδωσαν και με παρεξήγησαν και με κακοποίησαν. Η αγάπη υπάρχει, αρκεί να τη γεννήσεις μέσα σου και να την κάνεις ζωή, όχι λόγια. 

Τι μας ετοιμάζετε για το μέλλον; Πάνω σε τι εργάζεστε τελευταία; 

Έχω ήδη γράψει τα βιβλία της σειράς εδώ και χρόνια. Επειδή τα έσκισα και τα κατέστρεψα, τα διορθώνω… Μακάρι να μπορέσω να εκδώσω όλη τη σειρά γιατί έχει να πει πολλά, αν και υπάρχουν ανυπέρβλητες δυσκολίες. Θα δούμε. 

Υπήρξε κάποιος Έλληνας συγγραφέας που σας ενέπνευσε; 

Η Πηνελόπη Δέλτα. Και η ζωή της ήταν για μένα ένα μοναδικό παράδειγμα γυναίκας δυναμικής, ευαίσθητης και πρωτοπόρου. Και το έργο της το θεωρώ αξεπέραστο. 

Θέλετε να στείλετε ένα μήνυμα στους αναγνώστες του βιβλίου σας; Με ποιο τρόπο θα πρέπει να το εκλάβουν; 

Απλά να μην το αντιμετωπίσουν με προκατάληψη, επειδή το έγραψε μια Μοναχή και να το διαβάσουν με ανοιχτό πνεύμα. Είναι γραμμένο απλά, μα κρύβει βαθιά νοήματα. Ίσως μερικοί να βρουν εκεί κάτι από τον κρυμμένο πανέμορφο εαυτό τους. Τους ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνουν. 

Σας ευχαριστούμε για την όμορφη συζήτηση και για τον χρόνο σας! 

Κι εγώ σας ευχαριστώ για την ξεχωριστή τιμή. Καλή σας δύναμη και καλή συνέχεια σε ό,τι όμορφο κάνετε! 

Αλέξανδρος Ακριτίδης
Συγγραφέας, Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών 

Σελίδα του βιβλίου: https://elkistis.gr/product/σε-περίμενα/ 

Η Πόλυ Μίλτου είναι απόφοιτος του ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται ως δασκάλα. Είναι κάτοχος του TOEIC στα αγγλικά, ενός Bachelor στην αλβανική γλώσσα και λογοτεχνία, και του Master των Επιστημών στην αλβανική Γλωσσολογία. Έχει λάβει μαθήματα ζωγραφικής, και είναι γνώστης της βυζαντινής μουσικής. Έχει εργαστεί για 17 ολόκληρα χρόνια ως δασκάλα – μέλος του ιεραποστολικού κλιμακίου του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου, από τον οποίο έγινε αργότερα Μοναχή. Τα τελευταία χρόνια δίδασκε στα ΙΕΚ Αργυροκάστρου την ελληνική γλώσσα, έχοντας συγχρόνως την ευθύνη για την επιλογή και την κριτική λογοτεχνικών και άλλων βιβλίων που προορίζονταν για τη Βιβλιοθήκη της Σχολής. Η πρώτη εκδοτική της παρουσία έγινε με τα βιβλία Εκείνο το ένα ευρώ και Λίνα, για την καρδιά του Φωτεινού, για τα οποία απέσπασε πολύ καλά σχόλια και θαυμάσιες κριτικές. Έχουν επίσης, δημοσιευτεί κάποια μικρά αποσπάσματα με τη συνοδεία χριστουγεννιάτικων ευχών στον ιστότοπο Με αρέσει το βιβλίο αφού (meareseitobiblioafou.blogspot.gr). Διατηρεί λογαριασμό στο αγγλικό λογοτεχνικό site spillwords (spillwords.com/author/polimiltou) όπου θα βρείτε ποιήματά της μεταφρασμένα από τη συγγραφέα-μεταφράστρια Σοφία Κορωνίδου. Στην ιστοσελίδα αυτή είχε προταθεί τον Ιούλιο του ’18, για συγγραφέας του μήνα. Ποιήματα και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς και σε άλλα λογοτεχνικά site, όπως το bluefields (bluefields.eu) και στο ιστολόγιο του Χρήστου Παπαχρυσάφη (poetry-road-dream.blogspot.com). Πολλά από αυτά έχουν απαγγελθεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Δημοσιεύει συχνά μικρά διηγήματα, ποιήματα, κριτικές και πεζά κείμενα γενικού ενδιαφέροντος στη σελίδα της στο facebook(facebook.com/PoliMiltou), όπως και στο προσωπικό της blog (polimiltou.weebly.com) Είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της συντακτικής ομάδας του silverybooks στο facebook (facebook.com/groups/770924186572027) και του ομώνυμου blog (silverybooks.blogspot.com)