«O θαλασσοσφυριχτής»
Διονύσης Λεϊμονής
Αρτέον Εκδοτική 
Εικονογράφηση: Δήμητρα Ψυχογυιού

Η νέα δουλειά του πολυγραφότατου φιλόλογου και συγγραφέα, Διονύση Λεϊμονή, ακούει στο όνομα «Ο θαλασσοσφυριχτής» και κυκλοφορεί από την Αρτέον Εκδοτική. Πρόκειται για μια εξαιρετική παιδική ιστορία, η οποία διαδραματίζεται σε μια γραφική λιμνοθάλασσα, που ταυτίζεται με την πατρίδα του συγγραφέα, το πανέμορφο Αιτωλικό. 

Τέσσερα παιδιά συναντιούνται στη “νερένια πολιτεία”, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών, όπου και αρχίζουν να ζουν τη δική τους μεγάλη περιπέτεια. Εκεί θα γνωρίσουν τα μυστικά της λιμνοθάλασσας, θα μάθουν πράγματα για τη ζωή των ψαράδων, θα βιώσουν πρωτόγνωρες και συναρπαστικές εμπειρίες. Ανάμεσά τους κι ένας ιδιαίτερος νέος, ο Στρατής, ο οποίος έχει αναπτύξει τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας με τη λιμνοθάλασσα αλλά και τα έμβια όντα που ζούνε μέσα σ’ αυτή. Με αφορμή μια πρωτοβουλία του Στρατή, θα ταξιδέψουν στη λιμνοθάλασσα και θα έρθουν σε επαφή με ένα “διαφορετικό” θα λέγαμε πουλί, τον «θαλασσοσφυριχτή».  Θα μάθουν χρήσιμες πληροφορίες για εκείνο και θα ζήσουν μαζί του ένα περιστατικό που θα το θυμούνται για όλη τους τη ζωή… 

Θεωρώ ότι «Ο θαλασσοσφυριχτής» είναι ένα βιβλίο γνώσης και μετάβασης. Αφ’ ενός μεν γιατί ο αναγνώστης κατακλύζεται από υπέροχες πληροφορίες για τη ζωή των ανθρώπων στη λιμνοθάλασσα, αφ’ ετέρου δε γιατί κατανοούμε πόσο γρήγορα επέρχονται οι αλλαγές σε όλα γύρω μας. Οι άνθρωποι γερνάνε και φθείρονται από τον χρόνο, η τεχνολογία εισβάλει “αμείλικτα” στη ζωή μας, κάνοντάς μας εξαρτημένους από αυτή, οι ανθρώπινες παρεμβάσεις στη φύση αρχίζουν να γίνονται ορατές. Το κοντράστ έντονο. Τα παιδιά της πόλης με τα τάμπλετ και το παιδί της επαρχίας με το βιολί και την επαφή με τη φύση. Άρα τα μηνύματα είναι υπαρκτά σε κάθε σελίδα και πρέπει απλά να τα αποκρυπτογραφήσεις. Οικολογία, εξάρτηση, μάθηση. 

Η γλώσσα του Διονύση Λεϊμονή είναι γλαφυρή και πλούσια σε τοπικούς ιδιωματισμούς. Δημιουργεί αισθήματα αγωνίας, ενώ τα γεγονότα ακολουθούν μια γραμμική και φυσιολογική αλληλουχία, που κάνει την υπόθεση απόλυτα κατανοητή για τους μικρότερους αναγνώστες. Δεν εκπλήσσεσαι για παράδειγμα, όταν τα παιδιά κάνουν μια σκανδαλιά, διότι είναι απόλυτα λογικό για την ηλικία τους. Δεν είναι αναπάντεχο, επίσης, το γεγονός ότι μια παιδική περιπέτεια θα έχει χαρούμενη έκβαση, διότι είναι θεμιτό για βιβλία τέτοιους είδους. 

Μου άρεσε ιδιαίτερα η σκηνή της αφήγησης παλαιών ιστοριών στα παιδιά, γιατί αποτελεί αναπόσπαστο μοτίβο της Λαογραφίας μας. Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο μεταδόθηκαν από γενιά σε γενιά παραμύθια, δημοτικά τραγούδια, θρύλοι, παροιμίες και τόσα άλλα είδη της πλούσιας προφορικής μας λαϊκής λογοτεχνίας. 

Ολοκληρώνοντας, αυτό το βιβλίο, εκτός από τα αισθήματα νοσταλγίας που επιφέρει στους μεγαλύτερους σε ηλικία αναγνώστες αποτελεί κι έναν φόρο τιμής του συγγραφέα στην πατρίδα του το Αιτωλικό. Πόσο πιο πολύτιμο δώρο να αφήσει κάποιος στον τόπο του, από ένα τέτοιο εξαιρετικό ανάγνωσμα, που πάνω απ’ όλα εξυμνεί τις αμέτρητες ομορφιές του; Θα σταθώ όμως και στην πραγματικά θεσπέσια εικονογράφηση της Δήμητρας Ψυχογυιού. Με εικόνες που εντυπωσιάζουν και χαλαρώνουν, με μορφές που αναδύουν μια ηρεμία και μια εκφραστικότητα, με χρώματα απαλά που προσδίδουν στο έργο μια ζεστή και νωχελική χροιά. 

Θα συνιστούσα αυτό το βιβλίο σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, γιατί πράγματι διαβάζεται από όλους με την ίδια λαχτάρα κι ευχαρίστηση. Θερμά συγχαρητήρια στον Διονύση Λεϊμονή, που αποδεικνύει, καθημερινά, πως δεν είναι απλά πολυπρόσωπος, αλλά πάνω απ’ όλα ποιοτικός και ουσιαστικός.  

Αλέξανδρος Ακριτίδης, συγγραφέας

Σελίδα του βιβλίου: http://www.e-arteon.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=474:Ο-ΘΑΛΑΣΣΟΣΦΥΡΙΧΤΗΣ&Itemid=13

Ο Διονύσης Λεϊμονής γεννήθηκε στο Αιτωλικό, στη νερένια πολιτεία… και σήμερα ζει και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στον Βόλο. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων, κάτοχος πιστοποιητικού κατάρτισης στη Δημιουργική Γραφή από το Α.Π.Θ και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Ε.Α.Π. Η μεγάλη του αγάπη για το βιβλίο τον οδήγησε στη δημιουργία της λογοτεχνικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Μιλάμε για το βιβλίο» και στην ενεργό συμμετοχή του σε διάφορους οργανισμούς που έχουν σχέση με αυτό, όπως στην ΙΒΒΥ (Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου), στο Κε.Βι.Μα.Συ. (Κέντρο Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων) και στον Σύνδεσμο Γραμμάτων και Τεχνών Θεσσαλίας. Ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα προωθώντας τη φιλαναγνωσία με συμμετοχή σε διοργανώσεις εκδηλώσεων για το βιβλίο, σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής και σε παρουσιάσεις βιβλίων. Ασχολείται επίσης με την αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά. Από πολύ νωρίς στράφηκε στη συγγραφή παιδικών και νεανικών διηγημάτων. Δυο από αυτά, «Το Δέκατο Έβδομο Κιβώτιο» (Πατάκη, 2014) και το «Το Τέταρτο Αλογάκι» ( Πατάκη, 2017), αγαπήθηκαν τόσο πολύ, ώστε βραβεύτηκαν στην ψηφοφορία αναγνωστών του Public. Άλλα έργα του: «Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» (2007), «Το Μυστικό της Δαγκάνας (Πολιτιστικό Ίδρυμα Τραπέζης Κύπρου, 2009), «Το Χαμένο Ταίρι», (Ακρίτας, 2009 -Εν πλω, επανέκδοση 2017), «Τα Τίμια Δώρα», (Ήρα, 2013), «Δημιουργική Γραφή στην Τάξη Α΄-Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου» (Γράφημα, 2018). Έχει συμμετάσχει επίσης με ποιήματα και πεζά σε συλλογικές εκδόσεις και ανθολογίες.

Η Δήμητρα Ψυχογυιού μάς συστήνεται...

Γεννήθηκα στη Χαλκίδα κι από παιδί μου άρεσε να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου, με υλικά που έβρισκα στη θάλασσα, που την είχα μέσα στα πόδια μου. Δε ζωγράφιζα, αλλά μέσα στο μυαλό μου γεννιόντουσαν διαρκώς εικόνες και έβλεπα τα μαύρα χρωματιστά! Σπούδασα γραφιστική και διακόσμηση στη σχολή Βακαλό κι έμαθα πολλά τα οποία καταλαβαίνω τώρα, μετά από πολλά χρόνια. Όλες αυτές τις εικόνες και τα χρώματα τα πήρα μαζί μου μια μέρα και τα ταξίδεψα ως την Κρήτη όπου έμεινα 13 χρόνια. Εκεί γέμισα το σακούλι μου μυρωδιές κι αρμύρα από το Λιβυκό και νοσταλγία. Έτσι τα μάζεψα όλα αυτά και ήρθα πίσω στην Αθήνα. Και άρχισαν όλες αυτές οι εικόνες να βγαίνουν στο χαρτί, να γίνονται ιστορίες. Εμπνευστής μου σε αυτό το μαγικό ταξίδι των χρωμάτων ήταν ο δάσκαλος μου Γιώργος Κόρδης που με έμαθε τι θα πει να μη χορταίνεις να ζωγραφίζεις. Ζωγράφισα μέχρι τώρα 24 βιβλία, έγραψα κιόλας δύο παραμύθια που αγαπώ πολύ, τον κηπουρό του ουρανού και τη μυγδαλιά και το φεγγάρι, χωρίς ποτέ να θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Παράλληλα έφτιαξα το εργαστήρι μου πέτρα – ψαλίδι – χαρτί όπου κάνω μαθήματα ζωγραφικής και ραπτικής, παντρεύτηκα, έχω ένα γιο και συνεχίζω να γεμίζω το σακούλι μου ομορφιά και μουσική. Πριν τρία χρόνια μου ήρθε η ιδέα να ζωγραφίζω παραμύθια πανω σε παπούτσια και κατάφερα να έχω φτιάξει εκατοντάδες ζευγάρια κι οι ιστορίες να ταξιδεύουν, περπατώντας, σε όλο τον κόσμο. Ονειρεύομαι ένα σπίτι με κήπο όπου θα έχω ένα τραπέζι κάτω από ένα μεγάλο πεύκο, τα τζιτζίκια να σου παίρνουν τ´αφτιά και να ζωγραφίζω όλες αυτές τις ιστορίες που έχω στα συρτάρια της ψυχής μου και περιμένουν καρτερικά να ζωντανέψουν. Και το σακούλι μου να γεμίζει μ´αγάπη και φως! Κι εγώ να μπορώ να ταξιδεύω και στ´ αλήθεια και στα παραμύθια!