Ποίηση - Εκδόσεις Γαβριηλίδης 

Οι ποιητές είναι ιδιαίτερα όντα. Σκέφτονται και πράττουν με διαφορετικούς ρυθμούς. Πολλές φορές θέτουν τον ίδιο τους τον εαυτό κάτω από δύσκολα ερωτήματα και προσπαθούν να δώσουν ικανοποιητικές απαντήσεις. 

«Εποχή μου είναι η ποίηση» ονομάζεται η νέα ποιητική συλλογή της Ασημίνας Ξηρογιάννη και είναι μια εργασία, που μελετά τους συσχετισμούς της ποίησης με την σύγχρονη κοινωνική ζωή. Η ποιήτρια ερευνά με ενδελέχεια την αξία της «πνευματικής» δράσης του ανθρώπου σε αντίθεση με την πραγματική - σωματική. Έχοντας ως κύριο παρονομαστή την ίδια την ποίηση, μέσα από τους στίχους της γεννιούνται κάποια βασικά ερωτήματα.  

-       Αρκεί η ποίηση να ορθώσει ανάστημα, να καταγράψει και να ανατρέψει την θλιβερή εικόνα της εποχής μας; 

-       Πρέπει να νιώθει ενοχές ο ποιητής αν καταφεύγει μονόδρομα στην ποίηση; 

-       Μπορεί να θεωρηθεί ο λογοτεχνικός λόγος, τρόπος αντίστασης; 

-       Έχει τη δύναμη η ποίηση να γίνει ελπίδα και παρηγοριά μέσα στο γκρίζο τοπίο; 

-       Θα επιστρέψει η πλειοψηφία των ποιητών σε πιο αισιόδοξες ερωτικές φόρμες;  

Με φιλοσοφική διάθεση η Ασημίνα Ξηρογιάννη θέτει προβληματισμούς, που η απάντησή τους απαιτεί εξαντλητική εξέταση και διάλογο. Ερωτήματα αληθινά, αξιοπρεπή, που πηγάζουν από το άγχος μιας νέας ποιήτριας για το αμφίβολο αύριο. Η ποίησή της, σε σχέση με προηγούμενα έργα της, είναι άκρως ρεαλιστική και άμεση. Χωρίς μεταφορές και καλοφτιαγμένες εικόνες, που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Με ίχνη πεσιμισμού ορισμένες φορές, αλλά όχι απόλυτου. Σ’ αυτό το έργο της η Ασημίνα Ξηρογιάννη δε γράφει για έρωτες, δεν περιγράφει μια όμορφη Αθήνα, δεν εκθειάζει μια, σπουδαία στην οικουμένη, Ελλάδα. Χρησιμοποιεί την ποίηση για να εκφράσει τη δική της άποψη ακόμα κι αν συχνά κρίνει αυστηρά τον εαυτό της γι’ αυτήν της την επιλογή.  Το ρητό «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει» είναι αυτό που ταιριάζει περισσότερο στην περίσταση. Κι αν η κοινωνία μας είναι γεμάτη πόνο και συνεπώς αφορμές για ποίηση, δεν αποτελεί κι αυτό μια μορφή διαμαρτυρίας; Η ποιήτρια όμως δεν ονειροβατεί. «Καμιά φωτιά δεν ανάβει με στίχους μόνο», γράφει σε ένα της ποίημα. Και δεν είναι διόλου περίεργο που φιλτράρει την εποχή της μέσω της ποίησης. Είναι απόλυτα υγειές και φυσιολογικό. Αρκεί να μην κλείσει οριστικά την πόρτα, είτε στα όνειρα, είτε στις αξίες του έρωτα. Αν και είμαι βέβαιος πως δεν θα το κάνει… 

Ίσως τελικά αυτή να είναι η μεγαλύτερη αξία της ποιητικής δημιουργίας. Σκεφτείτε σε μια άλλη Ελλάδα, σε μια άλλη κατάσταση, ίσως μετά από 20 ή 30 χρόνια, να παίρνεις στα χέρια σου αυτό το βιβλίο και να αντιλαμβάνεσαι πως μέσα από τους στίχους μιας ποιήτριας αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο εκείνη η εποχή. 

Και μόνο αυτό, Ασημίνα, αρκεί ως απάντηση για κάθε σου ερώτημα…  

Δείγμα γραφής 

Πες μου,
γιατί να γράφεις ποιήματα
όταν δεν υπάρχουν αναγνώστες;
Οι άνθρωποι απελπίστηκαν
και βγήκαν στους δρόμους.
Κι η ποίηση μοιάζει τώρα μακρινή ανάμνηση,
μια τέχνη γραφική....
Εδώ υπάρχει η ζωή που πρέπει να διασωθεί.
Υπάρχουν τα παιδιά
και τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με λέξεις
Εδώ χρειάζονται χέρια και σώματα
και περίστροφα
που θα δολοφονούν τους δισταγμούς και τις αναβολές. 

Οι καιροί μάς σπρώχουν σε δράμα
που δεν υπάρχουν λέξεις να εκφραστεί.
Μέσα σε αυτούς τους καιρούς
σκηνοθετώ την πορεία μου
και αξιώνω κόσμο ομορφιάς.
Άλλοτε ο κόσμος μου ήταν τα ποιήματα
μα δε αρκούν πια.
Δεν παλεύεται η πραγματικότητα
με όμορφα συνσυασμένους τρόπους
και έντεχνη αθωότητα.
'Εχουν αρχίσει να με ενοχλούν οι αμαρτίες μου. 

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Συγγραφέας - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών