Η νύχτα στο πιάνο είναι μια διαφορετική πτυχή της ποίησης του Χάρη Μελιτά. Εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της Νεοελληνικής Επτανησιακής ποίησης η οποία τελικά καταφέρνει να παραμένει ζωντανή και επίκαιρη μετά από δύο περίπου αιώνες. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτού του είδους η ποίηση, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ένα στάσιμο είδος του παρελθόντος, παρά έναν ζωντανό οργανισμό που μεταλλάσσεται και εξελίσσεται. Ένα είδος που δεν μπόρεσε να το περιορίσει ούτε ο Ρομαντισμός του Σούτσου και του Παράσχου στα μέσα του 19ου αιώνα, αλλά ούτε και η τάση για την καθολική απελευθέρωση της ποίησης, που δυστυχώς τελικά εισέβαλε στα χωράφια του πεζού λόγου. Και ποιο ήταν το βασικότερο εφόδιο της Παραδοσιακής Επτανησιακής ποίησης; Μα φυσικά η ίδια η δημοτική της γλώσσα που στάθηκε θαρραλέα απέναντι στον στείρο και στομφώδη αρχαϊσμό της Πρώτης Αθηναϊκής Σχολής. Κι αν το τρίπτυχο των Επτανήσιων ήταν η πατρίδα, η γυναίκα και η θρησκεία, ο Χάρης Μελιτάς, ακολουθώντας τα δικά του αισθητήρια όργανα, δίνει περισσότερη βάση στην κοινωνία, την αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης και τον ίδιο τον έρωτα.
Εκείνο που πρέπει να κάνω
μου το ’πανε φίλοι παλιοί
ν’ αράξω ως που να πεθάνω
απέναντι σ’ ένα γυαλί
Ωστόσο, όχι μόνο αρνείται να κάνει αυτά που του λένε οι άλλοι, αλλά και συχνά απαρνείται ακόμα και κάποια πράγματα που έκανε ο ίδιος στο παρελθόν. Νιώθει προβληματισμένος που ίσως κάποτε δεν κυνήγησε τα όνειρά του όσο θα έπρεπε.
Μέσα στον κύκλο των χαμένων ποιητών
εγκλωβισμένος πώς σπατάλησα τα χρόνια
σ’ ένα παζάρι εργολάβων κι ερπετών
που αλαλάζανε θυσιάζοντας τα πιόνια
Άλλοτε αναπολεί τους φοιτητικούς έρωτες και την όμορφη ζωή της Θεσσαλονίκης κι άλλοτε την αίγλη μιας χώρας που προδόθηκε. Πόσο επίκαιρος και διορατικός ήταν το 1995 όταν έγραφε πως:
Κι είδα μια χώρα σαν μεγάλη λοταρία
που ήξερε ο κόσμος μόνο Λόττο και Ξυστό
απ’ έξω κλειδωμένη η Ιστορία
και μια ταμπέλα που ’γραφε «κλειστό»
και πόσο αγνός ήταν όταν εξοργισμένος για την μη ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων το 1996 έγραφε:
Πέρσαν’ οι αιώνες κι η Πυθία μας κοιμάται
χρησμούς και Παρθενώνες πια κανείς δεν θυμάται…
Πιστεύω τώρα, «κατόπιν εορτής» να συνειδητοποίησε και ο ίδιος ποιες ήταν οι αρνητικές επιπτώσεις των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και πόσο εύκολα δράττουμε την ευκαιρία ως λαός και ως κυβερνήσεις να κατασπαταλούμε τον ιδρώτα μας και την αξιοπιστία μας. Θα τους πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα αυτούς τους αγώνες….
Αλλά όχι, δεν θα πέσω στο ίδιο σφάλμα. Θα τελειώσω με μια αίσια νότα την αναφορά μου στα 22+1 μουσικά ποιήματα του Χάρη Μελιτά. Με ένα ερωτικό και μελωδικό ποίημα που, πράγματι, αν δεν έχει γίνει ακόμα τραγούδι πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατόν. Για να μην ανοίξω πάλι το κεφάλαιο της σημερινής κατάστασης στη στιχουργική δημιουργία, γιατί θα πάρει πολλούς το αρμυρό ποτάμι της γλώσσας μου… Διαβάστε λοιπόν ένα απλά «υπέροχο» άσμα.
Μια νύχτα θα στρώσω
λουλούδια στους δρόμους
θα σβήσω τους νόμους και τις εντολές
ν' ανοίξουν οι πόρτες
που σφάλισαν όλοι
να βγούνε στην πόλη σεργιάνι οι καρδιές.
Μια νύχτα θ' ανάψω
φωτιές στα μπαλκόνια
να λιώσω τα χιόνια και τη μοναξιά
να βγούνε οι άνθρωποι
μαζί με τ' αστέρια
να δώσουν τα χέρια, να γίνουν παιδιά.
Μια νύχτα θα γράψω
με χρώμα στους τοίχους
εκείνους τους στίχους που μου 'λεγες χτες
πως μια στάλα αγάπη
αρκεί για ν' αλλάξει
τον κόσμο σαν στάξει
στις άδειες ματιές.