Έκθεση Ζωγραφικής και Ποίησης του Γιώργου Σιγάλα                                                                        

Ο Γιώργος Σιγάλας παρουσιάζει στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή τη δέκατη ένατη ατομική του έκθεση με τίτλο: «Ζόρικος Καιρός». Εκτίθεται για πρώτη φορά η πλήρης σειρά με τα 79+3 έγχρωμα σχέδια και τα 79+3 ποιήματά του, που αποτέλεσαν τη συλλογή, πρόσφατης κυκλοφορίας, του ομότιτλου βιβλίου του (εκδόσεις «Γαβριηλίδης»).

Ο Γιώργος Σιγάλας γεννήθηκε στον Αϊ-Στράτη και ζει στην Κηφισιά. Είναι ζωγράφος, χαράκτης, διδάκτορας στη Διδακτική της Τέχνης, συγγραφέας και ποιητής. Δίδαξε στη Δ/μια Εκπαίδευση, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διετέλεσε Σύμβουλος Καλλιτεχνικών Μαθημάτων στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Η Ευρυδίκη Τρισόν Μιλσανή, ιστορικός τέχνης, έγραψε για το έργο του: «Παρόλο που τα σχέδια αυτά σε μικρή φόρμα είναι φτιαγμένα με αρκετά χρώματα και σαν εικόνες έχουν πληρότητα, θυμίζουν ένα είδος δημιουργίας του 18^ου 19^ου αιώνα –σπάνιες πλέον στο ρεπερτόριο των ζωγράφων. Τις ονόμαζαν “dessins à trois crayons” σχέδια με τρία χρώματα. Στο σύνολό τους τα έργα του Σιγάλα έχουν σχέση με εκείνους τους καλλιτέχνες που διέπρεψαν στο πήγαινε-έλα από το σχέδιο στο κείμενο κι απ’ το κείμενο στην παρτιτούρα, όπως ο Κλεέ, ο Μισώ, ο Αντονέν Αρτώ αλλά και ο Βολς, που κατάφεραν μέσα στα όρια του “μικρού” να κάνουν ένα “μεγάλο έργο”. Αυτό που τα αναδεικνύει ως κλασικά είναι, κυρίως, το γεγονός ότι έχουν επιφάνεια ομοιογενή χωρίς επικολλήσεις, γδαρσίματα, ξυσίματα, χωρίς άλλου είδους υλικά, τα θέματα δεν ξεφεύγουν από τα συνήθη της παραστατικής τέχνης και δεν έχουν σκοπό να μας προκαλέσουν άπωση ή αρνητικά αισθήματα. Απεναντίας, επιδιώκουν τη σαγήνη της ωραιότητας. Τα γράμματα που συνοδεύουν την εικόνα δεν είναι τυχαία, ούτε σπαράγματα φράσεων. Είναι τελειωμένα δικά του ποιήματα. Πρόκειται, δηλαδή, για μια παράσταση, που παρ’ όλα τα, ας πούμε “ταπεινά” της μέσα, είναι πληθωρική και “βγαίνει” έξω από τα όριά της. Κοιτώντας τα σχέδιά του σε διακατέχει ένα αίσθημα θερμότητας. Νιώθεις τη ζέστη των δακτύλων που άγγιξαν το χαρτί, την υλικότητα του μολυβιού που σούρθηκε στην επιφάνεια και διοχέτευσε ενέργεια. Κι αυτό είναι μια ένθερμη αντίδραση, ένα αντίδοτο απέναντι στην ψυχρότητα του τεχνολογικού κόσμου, ένα κάλεσμα στην ωραιότητα και στις πνευματικές αξίες που τόσο απερίσκεπτα, τόσο επικίνδυνα τείνουν να ξεχαστούν.»

Το Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή (ΙΕΤΤ) στεγάζεται σε ένα κτήριο στο κέντρο της Κηφισιάς και ιδρύθηκε το 1999 από τον δικηγόρο και συλλέκτη Φίλιππο Τσιχριτζή με κύριο σκοπό την υποστήριξη και προώθηση των εικαστικών τεχνών. Μέχρι σήμερα έχει αναπτύξει συστηματική δράση, για να αποτελέσει έναν ενεργό και δραστήριο πολιτιστικό πυρήνα. 

Η Έκθεση Ζωγραφικής και Ποίησης του Γιώργου Σιγάλα εγκαινιάζεται την Τετάρτη 24 Μαΐου 2017 και ώρα 19.00-22.00. Η διάρκειά της είναι από 24 έως 31 Μαΐου. Το ωράριο λειτουργίας: Πέμπτη 10.00-21.00, Παρασκευή, Σάββατο και Δευτέρα, 10.00-17.00, Τρίτη 10.00-20.00, Τετάρτη 10.00-17.00. Την Τρίτη 30 Μαΐου στις 18.00-20.00 θα γίνει ξενάγηση από τον ίδιο τον ζωγράφο. 

Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή (ΙΕΤΤ):

Κασσαβέτη 18, Κηφισιά, τηλ. 210 80 19 975, email: info@iett.gr,  www.iett.gr 

Εργαστήριο Γ. Σιγάλα:

Αλωνίων 32Α Κηφισιά,

email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.,  http://georgesigalasart.blogspot.com/

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Όνομα: Γιώργος Σιγάλας

ζωγράφος, χαράκτης, συγγραφέας,  ποιητής,  Σύμβουλος Καλλιτεχνικών

E-mail :  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.@Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Website: www.georgesigalasart.blogspot.gr

Διεύθυνση : Αλωνίων 32^Α , 14562, Κηφισιά 

ΣΠΟΥΔΕΣ: •1978 Δίπλωμα Ζωγραφικής Φλωρεντία Ιταλίας •1985 Δίπλωμα DEA Philosophie d’ Art, Πανεπιστήμιο PARIS I, PANTHEON-SORBONNE•1988 Διδακτορικό Δίπλωμα Nouveau Doctorat στις Tέχνες και στις Eπιστήμες των Tεχνών, Πανεπιστήμιο PARIS I, PANTHEON-SORBONNE

ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ: •1978 Φλωρεντία, Palazzo Strozzi •1978 Φλωρεντία, Circolo Enal •1978 Φλωρεντία, Happening, Centro Coultourale Bannana Moon •1982 Λεχαινά, Αίθουσα Γυμναστηρίου •1987 Παρίσι, Maison du Mexique •1990 Βόλος, Gallery 4 •1990 Ιωάννινα, ΑΜΥΜΩΝΗ Gallery •1991 Λαμία, Art Due Gallery •1992 Ρόδος, Αίθουσα Τέχνης •1993 Βόλος, Gallery 4 •1993 Κατερίνη, Αίθουσα Τέχνης ΧΡΥΣΑ •1996 Αθήνα, Gallery Bosch •1996 Αθήνα, Αίθουσα Τέχνης ΑΣΤΗΡ.• 2016 Παρίσι , Gallery Metanoia.  •2016 Αθήνα, Art Bar Poems and Crimes. •2017 Κηφισιά, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή,   κ.α.

ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ: •1983 Μουσείο Ι. Βορρέ •1987 Παρίσι •1988 Εθνική Πινακοθήκη •1988 Σόφια  • 1988 Λευκωσία •1989 Πινακοθήκη Πιερίδη • 1990 Αθήνα, Διεθνής έκθεση του ΟΗΕ •1990 Κως, ΙΙ Μεσογειακή Μπιενάλε Χαρακτικής •1994 Λουξεμβούργο Σύγχρονη Ελληνική Χαρακτική •1997 Θεσσαλονίκη, Γκαλερί Ε •2001 Αθήνα, Τεχνόπολις •2002 Θεσσαλονίκη Βαφοπούλειο •2014 Παρίσι , Gallery Metanoia  • 2015, Παρίσι , Gallery Metanoia. • 2016 Κερατσίνι, Εργοστάσιο Καχραμάνογλου . κ.α.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ: •1^ο Βραβείο (Φλωρεντία) 1997, Διαγωνισμός Ζωγραφικής Circolo Enal •3^ο Βραβείο (Αθήνα) 1982, Μνημείο ΓΕΑ •1^ο Βραβείο (Αθήνα) 1983 Αφίσα Α΄ Συνεδρίου Καλλιτεχνικής Παιδείας •Έπαινος (Θεσσαλονίκη) 2002, 1^η Πανελλήνια Έκθεση Μικρογραφικής Τέχνης – Μινιατούρας

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ  :  Βιβλία : • «Ζόρικος Καιρός», ζωγραφική και ποίηση, εκδ.Γαβριηλίδης,  Αθήνα,2016. • «Περιήγηση στην Τέχνη- Γυμνάσιο». Διαδραστικό ψηφιακό βιβλίο .Αθήνα ,2011.Αναρτημένο : http://www.pi-schools.gr  , • «Περιήγηση στην Τέχνη- Δημοτικό». Διαδραστικό ψηφιακό βιβλίο .Αθήνα ,2011.Αναρτημένο : http://www.pi-schools.gr . • «Εικαστικά», (ομαδ.), Α’ Γεν. Λυκείου , βιβλίο μαθητή,  ΟΕΔΒ, Αθήνα, 2008. • «Εικαστικά»,(ομαδ.),  Α’ Γεν. Λυκείου , βιβλίο καθηγητή,  ΟΕΔΒ, Αθήνα, 2008. Άρθρα : 50 άρθρα Ιστορίας Τέχνης  και Διδακτικής της Τέχνης σε επιστημονικά περιοδικά .Αναρτημένα στην ιστοσελίδα http://www.scribd.com/gsig

ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ  ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ : Καθηγητής Εικαστικών ΠΕ08 Δ.Ε (1981-1998) • Διδάσκων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (1988-1993) • Διδάσκων Πανεπιστημίου Αθηνών (1993-1995) • Σύμβουλος Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (1998-2012) • Σύμβουλος Α' ΥΠ.Π.Ε.Θ. (2012-) • Σύμβουλος Α', Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (2013-2016) • Διοργάνωση επιστ. συνεδρίων , ερευνών, επιμορφωτικών σεμιναρίων, εποπτεία έργων ΕΣΠΑ, κ.ά.

ΜΕΛΟΣ του  Επιμελητήριου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ) 

Κείμενο κριτικής ανάλυσης του ζωγραφικού και ποιητικού έργου του Γ. Σιγάλα από την Ευρυδίκη Τρισόν Μιλσανή ιστορικό τέχνης 

Σιγάλας: Ζορικος Καιρός

Παρόλο που τα σχέδια αυτά σε μικρή φόρμα είναι φτιαγμένα με αρκετά χρώματα και σαν εικόνες έχουν πληρότητα, θυμίζουν ένα είδος δημιουργίας του 18^ου19^ου αιώνα – σπάνιες πλέον στο ρεπερτόριο των ζωγράφων. Τις ονόμαζαν «dessins à trois crayons» σχέδια με τρία χρώματα, σέπια η σανγκίν με γραφίτη και άσπρη κιμωλία. Αναπαριστούσαν σπουδές γυμνών, πρόσωπα γυναικών και παιδιών σκηνές, που τις λέμε στα γαλλικά «scènes de genre» και που σήμερα θα τις λέγαμε ίσως ενσταντανέ της καθημερινότητας.

Ο Βαττώ, ο Πόττερ, ο Μπουσέ, ο Φραγκονάρ, ήταν μαέστροι σ’ αυτό το είδος που άρεσε στο κοινό και δεν είχε το βάρος και τους καταναγκασμούς της «μεγάλης» ακαδημαϊκής ζωγραφικής. Aπεναντίας ήταν μια φαντεζί που την χαρακτήριζε ελευθερία, ελαφρότητα και ο ιδιαίτερος ερωτισμός εκείνης της εποχής.

Έχει βέβαια περάσει πολύς καιρός από τότε για να τα συγκρίνουμε με τα έργα του Σιγάλα, ωστόσο ο κόσμος της ζωγραφικής δεν είναι ένας ουρανός γεμάτος έργα-αστέρια όλων των εποχών που συνυπάρχουν και διεκδικούν το βλέμμα μας εκπέμποντας τα ίδια πυρά;

Τα έργα του Σιγάλα είναι έργα σημερινά γιατί τα μολύβια δεν είναι τρία, κι η παρουσία του ανθρώπου έντονη, συχνά εμφατική, άλλωστε η εξέλιξη του γούστου μέσα από το ποπάρτ, το λετρισμό, τη φωτογραφία, τα φωτομοντάζ και άλλες πιο πρόσφατες τεχνικές έχουν αφήσει κάποιο μακρινό απόηχο.

Στο σύνολό τους έχουν σχέση με εκείνους τους καλλιτέχνες που διέπρεψαν στο πήγαινε-έλα από το σχέδιο στο κείμενο κι απ’ το κείμενο στην παρτιτούρα, όπως ο Κλεε, ο Μισώ, ο Αντονέν Αρτω αλλά και Βολς και που κατάφεραν μέσα στα όρια του «μικρού» να κάνουν ένα «μεγάλο έργο». Αυτό που τα αναδεικνύει ως κλασσικά είναι κυρίως το γεγονός ότι έχουν μια επιφάνεια ομοιογενή χωρίς επικολλήσεις γδαρσίματα ξυσίματα και άλλου είδους υλικά, τα θέματα δεν ξεφεύγουν από τα συνήθη της παραστατικής τέχνης και δεν έχουν σκοπό να μας προκαλέσουν άπωση η αρνητικά αισθήματα. Απεναντίας επιδιώκουν τη σαγήνη της ωραιότητας.

Δεν είναι άλλωστε και τόσο «ελαφρά» εφόσον ο Σιγάλας φιλοδοξεί να δημιουργήσει, αν και σε μικρό μέγεθος ολοκληρωμένα έργα. Είναι πυκνά και «γεμάτα» μηνύματα. Ο καλλιτέχνης όχι μόνο «προσθέτει» ρεαλιστικά στοιχεία και λεπτομέρειες στο κυρίως θέμα του έτσι ώστε να γίνει ρεαλιστικότερος και γλαφυρότατος, αλλά επωφελείται από τις άδειες επιφάνειες χαρτιού για να τις γεμίσει με γράμματα μέχρι που να κορέσει όλο το χώρο ώστε να έχουμε ένα πυκνό υφάδι απ’ άκρη σ’ άκρη, μια μπαρόκ σύνθεση που μαρτυρεί το λεγόμενο horror vacui, το φόβο του κενού.

Τα γράμματα που συνοδεύουν την εικόνα δεν είναι τυχαία, ούτε σπαράγματα φράσεων. Είναι τελειωμένα ποιήματα. Πρόκειται δηλαδή για μια παράσταση που παρ’ όλα τα, ας πούμε «ταπεινά» της μέσα, είναι πληθωρική και «βγαίνει» έξω από τα όριά της. Αυτά τα όρια επεκτείνονται κι ο φόντος στον οποίο ακουμπά η εικόνα είναι κι αυτός επεξεργασμένος με διακοσμητικά αραβουργήματα σε μεταλλική χροιά με το ρίσκο μιας αποστασιοποίησης. Σ’ αυτή τη περίπτωση θα ξεφεύγαμε από το σχέδιο και τη λογική του και επιδιώκαμε την κατασκευή ενός αντικειμένου.

Όμως, εκείνο που εμποδίζει αυτή την κίνηση προς τα έξω, και κάνει το κέντρο βάρους της ανάγνωσης να παραμένει το κυρίως το σχέδιο είναι ο μαγνητισμός ανάμεσα σε εικόνα και κείμενο, η αισθητική εσωτερική οργάνωση, τα καλαίσθητα παστέλ χρώματα και η ενορχήστρωσή τους. Οι γραμμές είτε γράφουν είτε περιγράφουν κατασκευάζουν ένα αμάλγαμα, ένα αισθητικό χαλί όπου κανένα κραυγαλέο στοιχείο δεν ενοχλεί και όλα χωνεύονται για να αντιμετωπιστούν ισότιμα από το βλέμμα.

Θα περιμέναμε το εκάστοτε ποίημα να έχει άμεση σχέση με την εικόνα. Παρ’ όλα ταύτα ενώ ο καλλιτέχνης θέλει να μας βάλει δύο εικόνες μαζί, το νόμημά τους δεν συγκλίνει. Επιθυμεί προφανώς να αποφύγει την εικονογράφηση-l’illustratif- που έχει γενικά κακή φήμη. Ίσως επίσης επιθυμεί να καλλιεργήσει το σουρεαλιστικό σοκ που αφυπνίζει και ενεργοποιεί. Δίπλα σε μια ζωγραφική ωραιότητα καταγγέλλει μία ασχημία. Ο ζόρικος καιρός τον κατατρέχει.

Η διανομή αυτή των νοημάτων δεν φαίνεται να υπόκεινται σε κάποιο σύστημα. Είναι φορές που τα κείμενα συμπίπτουν με την εικόνα που τους έχει αποδοθεί. Όσο για τα σχέδια άλλοτε δείχνουν μια λεπτομέρεια, ένα μέρος κάποιου όλου που απορρίφθηκε σαν συμβατικό για να προτιμηθεί μια λεπτομέρεια, άλλοτε ένα πρόσωπο, άλλοτε ολόκληρο το σώμα που έντεχνα καλύπτεται και αποκαλύπτεται, άλλοτε- συχνά μάλιστα- η έξαρση του φιλιού στο οποίο παραδίδεται ένα όμορφο ζευγάρι.

Πηγές των θεμάτων του Σιγάλα είναι εικόνες που μας κατακλύζουν καθημερινά. Φιγούρες φίλων που μας γοητεύουν και γίνονται μοντέλα, φωτογραφίες δικές η άλλων, εικόνες που συναντάμε στους τοίχους της πόλης εν είδη διαφήμισης και που συναρπάζουν με την εφήμερη λάμψη τους. Αλήθεια τι θα γίνουν οι ευρηματικές εικόνες που σαν πυροτεχνήματα ανάβουν στον αστικό τοπίο κι ύστερα εξαφανίζονται για πάντα; Αξίζει να τις μαζέψει κανείς και να τους δώσει περισσότερη ζωή. Μερικές απ’ αυτές έχουν συγκρατήσει το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη.

Με τον ίδιο τρόπο φαντάζομαι πως ο Σιγάλας «μαζεύει» και της φράσεις των ποιημάτων του. Φράσεις-βιώματα που γράφονται στο υποσυνείδητο και αναδύονται για να συναρμολογηθούν σε ρίμες, λέξεις περίτεχνες λογο-λαγνείες, ιδέες που στριμώχνονται για να φτιάξουν ένα αντίστοιχο μπαρόκ νοηματικό τάπητα, ένα λεκτικό οικοδόμημα κατ’ ομοίωση του εικαστικού.

Κι ό ρόλος τους ; γιατί μαζί; Στις εικόνες προστίθεται η γραφή σαν να έχει μείνει κάτι να διασαφηνιστεί σαν να μην έφταναν από μόνες τους, στη δε γραφή οι εικόνες δίνονται σαν ανάσα στο σχετικά δύσκολο, κάποτε στριφνό νόημα, στον ίλιγγο των λέξεων, στην εγκεφαλικότητα.

Ως θεατής-αναγνώστης διστάζεις, δεν ξέρεις ποια φωνή να ακούσεις, σε ποια να δώσεις τη μεγαλύτερη σημασία. Πώς να επιτευχθεί αυτό το «μαζί».

Ο Βίκτωρ Ουγκώ ζωγράφιζε όταν έγραφε. Ο Αρτώ επίσης αλλά τα γραπτά του ήταν συχνά ένα ντελίριο. Η Νάνσυ Σπερό γέμιζε τα σχέδιά της με πολιτικά και φεμινιστικά μηνύματα. Θέλεις να ρωτήσεις τον καλλιτέχνη το δικό του γιατί. Πρόκειται ίσως για ένα ξεχείλισμα έμπνευσης, μια υπερβολικά πληθωρική ανάγκη επικοινωνίας; Μια αγωνία ίσως;

Οι Ιάπωνες ζωγράφοι είναι συχνά και ποιητές, ασχολήθηκα με πολλούς κάνοντάς τους την ερώτηση τι σχέση έχει η γραφή με την εικαστική εικόνα. Αν τα ποιήματα συλλαμβάνονται συγχρόνως και σε ποια γλώσσα εφόσον πρόκειται για καλλιτέχνες που ζουν στη Γαλλία. Ο Ισάο Ουτσουμίγια μου απάντησε πως το σχέδιο τον έκανε να σκέπτεται ιαπωνικά. Άρα ψυχή τε και σώματι γραφή και ζωγραφική, με μια πνοήμ, γύριζαν στο παρελθόν και αναζητούσαν μια πνευματική πατρίδα.

Και το βιβλίο τι γίνεται;

Γιατί στο βιβλίο του Σιγάλα το κλίμα αλλάζει. Υπάρχει μια αντίφαση. Ενώ ο καλλιτέχνης έχει διαλέξει το χειροποίητο κι απομηχανοποιημένο τοποθετεί δίπλα στις εικόνες ένα τυπογραφημένο κείμενο. Ανάμεσά τους- σ’αυτό που αντιπροσωπεύουν- γίνεται κάτι σαν μάχη. Η τυπογραφία είναι η ευκολία της ανάγνωσης, έστω κιαν μερικοί σαν κι εμένα διαβάζουν με περισσότερη περιέργεια το χειροποίητο: έχουν την αίσθηση πως τους απευθύνεται πιο άμεσα! Μήπως το χέρι κι αυτά που παράγει ανήκουν πλέον σε έναν άλλο κόσμο;

Συχνά μου συμβαίνει όταν βλέπω τεράστια πομπώδη έργα με βαριά ετερόκλητα υλικά κατασκευασμένα από ζωγράφους η και εννοιολογικούς καλλιτέχνες που είναι, αλίμονο, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, μου έρχεται η διάθεση να τους πάρω έναν έναν και να τους ρωτήσω: « τι μπορείς να κάνεις με ένα χαρτί κι ένα μολύβι;» Κι αν αυτήν τη έκκλησή μου δεν την εκφράζω δυνατά μένει μέσα μου σαν ένα παράπονο γιατί το χαρτί και το μολύβι στο μυαλό μου είναι το αναντικατάστατο μέσο του ζωγράφου.

Έχω κι εγώ στο παρελθόν γράψει και σχεδιάσει με μολύβι και τώρα που πληκτρίζω, νοσταλγώ τη κίνηση του χεριού και τον ήχο του μολυβιού που γλυστράει και γρατσουνίζει τη χάρτινη επιφάνεια, νοσταλγώ το γρήγορο, το άμεσα αποτελεσματικό, το ηδονικό σαν χάδι, όταν το χέρι γίνεται ο σεισμογράφος της σκέψης, ο άμεσος εκτελεστής της, είτε πρόκειται να αναπαράξει το ορατό είτε να αποκρυσταλλώσει να δώσει σχήμα σε μια ιδέα εν είδη γραφής.

Εδώ από το σχέδιο στο γράμμα απ’ τη λέξη στη εικαστική φόρμα ανθεί ένας διάλογος μια αισθαντική ερωταπάντηση χωρίς κραυγαλέες αντιθέσεις και στοιχεία ξένα που ξεπερνούν το σώμα και τις πηγαίες του δυνατότητες διαταράσσοντας την αρμονία.

Στο Σιγάλα γραφή και σχέδια γεννήματα του χεριού δεν έχουν την ψυχρή τελειότητα της φωτογραφίας, ούτε τη στέγνεια της τυπογραφίας.

Όταν λοιπόν ανοίγεις και διατρέχεις αυτό το βιβλίο- άλμπουμ σε διακατέχει ένα αίσθημα θερμότητας. Νοιώθεις τη ζέστη των δακτύλων που άγγιξαν το χαρτί. Την υλικότητα του μολυβιού που σούρθηκε στην επιφάνεια και διοχέτευσε ενέργεια. Κι αυτό είναι μια ένθερμη αντίδραση, ένα αντίδοτο απέναντι στην ψυχρότητα του τεχνολογικού κόσμου ένα κάλεσμα στη ωραιότητα και τις πνευματικές αξίες που τόσο απερίσκεπτα, τόσο επικίνδυνα τείνουν να ξεχαστούν.

Ευρυδίκη Τρισόν Μιλσανή Δεκέμβριος 2016