Το Λιοστρόφι, γνωστό ευρύτερα ως Ηλίανθος ή Ηλιοτρόπιο, δεν επιλέχτηκε τυχαία ως τίτλος από την ποιήτρια Σταματία Μωραΐτη. Αυτή η συλλογή ταυτίζεται άμεσα με τις ιδιότητες αυτού του πανέμορφου φυτού, το οποίο, ως ποιητικό υποκείμενο, πρωταγωνιστεί νοητά, αλλά καίρια σ’ αυτή τη λογοτεχνική δημιουργία. Ως υπόσταση, αισθάνεται την άμεση σχέση που έχει με τον τόπο του, ενώ η ανάπτυξή του δεν διαφέρει σε τίποτα από τα, πολύ μεγαλύτερά του, δέντρα. Βαθαίνει τις ρίζες του, υψώνει τον κορμό του, αντιμάχεται τις δυνάμεις της φύσης και τελικά ανθίζει και δίνει καρπούς. Μπορεί να ταυτιστεί με οποιονδήποτε, στον καιρό της ιλιγγιώδους επιτάχυνσης που ζούμε, νιώθει την ανάγκη «ν’ αλαργέψει ο ξέφρενος ρυθμός», να συνομιλήσει με τη φύση, να συνδεθεί με τα πάτρια.  Μπορεί επίσης, να “συμπορευτεί” με όποιον απεχθάνεται το σκοτεινό, την επίφαση, το παράλογο, γιατί ξέρει πως άλλος τόπος τού ταιριάζει. Άλλωστε τα χώματα που το γέννησαν αλλά και ο αέρας που το έθρεψε, του δίδαξαν ν’ αναζητά πάντα το Φως, την Ουσία, τον Λόγο. Κι έτσι δεν κουράζεται ν’ ακολουθεί πάντα τον δρόμο του ήλιου…