Νύφη του Βορρά

Με τʼ Αι Δημήτρη την καμπάνα

κάποιαν αυγή θα σʼ ανταμώσω

ξέχασα τʼ είχα να σου δώσω

το ʽκρυψε φεύγοντας η αλάνα

Σαν απʼ του πύργου τα λιοντάρια

βροντές θʼ ακούγεται η φωνή σου

νύχτες που σώπαινες θυμήσου

λυχνάρι φέγγιζες ανάρια

Θα ʽρθεις τις ράγες να μου δείξεις

να τρέχουν κάτω απʼ την αψίδα

κι άλλα που κρύβεις και δεν είδα

την πύλη του γεντί νʼ ανοίξεις

Χρόνια που τα ʽχουμε ρημάξει

θα παζαρέψω στο Καπάνι

βαρκούλα βόλτες θα μας κάνει

για το φιλί που σου ʽχω τάξει

θα ʽναι ο Οκτώβρης ο δικός μας

θα στέκʼ ορθός να περιμένω

κεί που σʼ αγκάλιασε το τρένο

κι έσβησε φεύγοντας το φως μας.