Έχοντας την τύχη να έχω διαβάσει το προηγούμενο έργο του Θεόδωρου Πάλλα, θεώρησα ότι στο νέο του μυθιστόρημα θα συναντούσα τον ίδιο τρόπο γραφής και παρόμοιους εκφραστικούς δρόμους. Κι όμως γελάστηκα. «Η σιωπή των τύψεων» αποτελεί για τον συγγραφέα ένα τεράστιο άλμα σε αυτό που ονομάζουμε «Λογοτεχνική γραφή» με όλη τη σημασία των λέξεων. Γιατί συγγραφείς υπάρχουν πολλοί, όμως εκείνοι, που πετυχαίνουν να “σμιλεύουν” τις προτάσεις και να τις δίνουν ξεχωριστό σχήμα, είναι λίγοι.

«Η σιωπή των τύψεων», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ανάτυπο, είναι ένα αμιγώς κοινωνικό μυθιστόρημα, οικείο στον αναγνώστη ως θεματολογία, με δυνατή και σφιχτοδεμένη υπόθεση. Η οικονομική κρίση ωθεί μια οικογένεια να εγκαταλείψει την πόλη ώστε να κάνει μια νέα αρχή σε μια “ερημική” επαρχιακή περιοχή. Η σύζυγος-ηρωίδα ωστόσο, αρνούμενη πεισματικά να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, καταφεύγει σε ολέθρια λάθη, που θα έχουν αντίκτυπο στην ίδια αλλά και στην οικογένειά της. Ο συγγραφέας δημιουργεί ρόλους παγιωμένους, χωρίς στεγανά αλλά και χωρίς όρια. Οι ακραίες αντιδράσεις οδηγούν σε ακραία αποτελέσματα. Ο αναγνώστης τίθεται διαρκώς σε ψυχολογικές “δοκιμασίες”, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στη λογική και το παράλογο των πρωταγωνιστών. Άραγε πώς θα αντιδρούσαμε εμείς; Πώς θα αντιμετωπίζαμε την μοιχεία; Πώς θα ξεπερνούσαμε την κρίση; Πώς θα τιμωρούσαμε τους ενόχους; Κάθε πρόσωπο βιώνει τον δικό του προσωπικό αγώνα. Άλλος παλεύει για την ηθική, άλλος για την επιβίωση και άλλος με τους δαίμονές του. Ακόμα και τα ονόματα των ηρώων διόλου τυχαία δεν φαίνονται να είναι, καθώς κυριαρχεί το “αντίστροφο” της σημασίας τους. Ο Άγγελος – διάβολος που καταλύει τις έννοιες σωφροσύνη και ηθικότητα, η Ιφιγένεια που πιστεύει πως θυσιάζεται άδικα από τις επιλογές του άντρα της, ο Κλέαρχος, (κλέος + άρχω - ένδοξος άρχων) που πνιγμένος στην ανυπαρξία του, εθελοτυφλεί και ανέχεται τoν εξευτελισμό.

Η γλώσσα του κειμένου, όπως προανέφερα, πειραματίζεται σε δύσκολους λογοτεχνικούς δρόμους και είναι επιτηδευμένη. Όχι όμως με την αρνητική έννοια της λέξης, όταν παραδείγματος χάρη, αναφερόμαστε σε κάποιον που σκοπίμως στολίζει το κείμενό του για να εντυπωσιάσει. Αλλά με την έννοια του “υπερβολικά προσεγμένου” ώστε να δοθεί στο κείμενο μια χροιά άγρια, τραχιά, σχεδόν “βουκολική”, ανάλογη του τοπίου και των καταστάσεων που βιώνουν οι ήρωες. Καταστάσεις που πηγάζουν από αρχέγονα ένστικτα και από τα σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης. Θεωρώ λοιπόν πως ο Θεόδωρος Πάλλας, με αυτό το έργο, έχει κερδίσει επάξια το στοίχημα με τον ίδιο του τον εαυτό να περάσει στην απέναντι όχθη της συγγραφικής διαφορετικότητας και οφείλει να καμαρώνει για όσα επάξια πέτυχε.

Ο αναγνώστης περιμένει στο τέλος ένα happy end, μια δικαίωση των θυμάτων και μια καταδίκη των θυτών. Ο συγγραφέας ωστόσο τονίζει πως πίσω από κάθε “ανθρώπινο τέρας” κρύβεται η βαρύτητα της ανατροφής και οι ακρότητες που το άτομο βιώνει στο οικογενειακό του περιβάλλον. Μπορεί ωστόσο να υπάρξει εξιλέωση για τα θύματα, όταν οι ανεπούλωτες πληγές έχουν χαράξει δια παντός την ψυχή και το σώμα τους; Η απάντηση είναι δεδομένη και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Η κοινωνία μας είναι μια θάλασσα, που μέσα της συνυπάρχει και ο Θεός και ο διάβολος. Άλλοι την απολαμβάνουν και άλλοι πνίγονται…

Δεν έχω παρά να συγχαρώ τον Θεόδωρο Πάλλα γι’ αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα και να ευχηθώ και στο επόμενο έργο του να μας επιφυλάσσει νέες εκπλήξεις.

Αλέξανδρος Ακριτίδης, Συγγραφέας

Σελίδα του βιβλίου...