Τα «Χαμένα κορμιά» του Διονύση Μαρίνου είναι ένα μυθιστόρημα όπου έχει ως κύριο θέμα τις εξαφανίσεις ανθρώπων. Όταν ωστόσο τελειώνεις το βιβλίο, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κύριες κατηγορίες. Η πρώτη αφορά αυτούς που τους εξαφάνισαν οι άλλοι και μέσα σε αυτήν την κατηγορία θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε τον απλό άγνωστο λαό, άτομα της τρίτης ηλικίας, φοιτητές που εξαπατήθηκαν για μια καλύτερη παιδεία, νέους που τους έταξαν ένα καλύτερο αύριο… Στη δεύτερη κατηγορία όμως ανήκουν αυτοί που εξαφανίστηκαν από μόνοι τους, όπως όσοι χρωστούν κι εξαπατούν τους πάντες, όσοι ανέλαβαν τα χρυσά ηνία της χώρας μας και αφού τα έβαλαν στην τσέπη τους την άφησαν να πέσει στο γκρεμό, όσοι μεγαλόστομοι και μεγαλόσταυροι φοβήθηκαν τη λαϊκή οργή και προτίμησαν τα Ελβετικά σαλέ…

Το πόσο επίκαιρο είναι αυτό το μυθιστόρημα δεν περιγράφεται με λόγια…. Με βρισιές θα ήταν προτιμότερο, έτσι για να εκτονωθείς και λίγο για τις αλήθειες που αυτό το βιβλίο σου "καρφώνει" στη σκέψη. Ηγέτες που δεν αντιλαμβάνονται την ανικανότητά τους, αναξιοκρατικός κρατικός μηχανισμός, βολεμένοι εργατοπατέρες, ξενόφερτοι "ειδικοί" που αλωνίζουν στα υπουργεία μας δίχως ίχνος αντίστασης κι αξιοπρέπειας, δημοσιογράφοι "καρχαρίες" που διαστρεβλώνουν την αλήθεια… Το μενού της διάλυσης συμπληρώνουν "ξεπεσμένα" πρωινά πρόσωπα, που καταπίνουν αδηφάγα τον πολιτισμό μας και τον φτύνουν σε μορφή κρεμ μπρουλέ, κάπου ενδιάμεσα από το ωροσκόπιο της ημέρας και την παρέλαση λεπτεπίλεπτων πισινών με μεταξωτά βρακιά, όπως λέει κι ο Διονύσης… Αυτό όμως που σε συγκλονίζει και σου κάνει κόμπο το στομάχι συνάμα, είναι η απειλή της εξαφάνισης της ίδιας της χώρας… Αυτό κι αν δεν είναι επίκαιρο, τη στιγμή που βιώνουμε τους απόγονους του Γ΄ Ράιχ να απαιτούνε εθνικές κυριαρχίες, ενώ τζογαδόροι των μεγάλων υπερδυνάμεων ανεβοκατεβάζουν στη θέση του πρωθυπουργού όποιον τους κάνει κέφι…

Η γραφή του Διονύση Μαρίνου είναι σαφώς έξυπνη και πρωτότυπη. Πότε μιλάει σε τρίτο πρόσωπο και πότε σε πρώτο απευθυνόμενος στον αναγνώστη! Διακρίνεται από τη χρήση μιας ιδιαίτερης ορολογίας, συναφής με το δημοσιογραφικό του επάγγελμα αλλά και με το ποδόσφαιρο. Σε πολλά σημεία διέγνωσα ένα πηγαίο σαρκαστικό χιούμορ και μια, όχι άδικη, ειρωνική διάθεση προκειμένου ν’ αποδοθεί με γλαφυρότητα η κατάντια του πολιτικό-κοινωνικού μας συστήματος. Πλάθει με επιδεξιότητα τους χαρακτήρες του, οι οποίοι μέσα σ’ ένα γκρίζο και απρόσωπο αστικό τοπίο, λαμβάνουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης με την αδιαφορία τους. Ο αφανής ήρωας της τελευταίας πράξης αρνείται να επανεμφανιστεί σε όλους αυτούς που για χρόνια αγνοούσαν ακόμα και την ύπαρξή του! Τελικά μαζί με τον ερχομό της ελπίδας έρχεται να βασιλέψει ξανά ο παραλογισμός κι έτσι ο κύκλος συνεχίζεται…

Τα Χαμένα Κορμιά αποδεικνύουν περίτρανα πως οι νέοι σήμερα ορθώνουν με σοβαρότητα το δικό τους πολιτικό-αντιδραστικό λόγο, ενάντια στο ψέμα, την κοινωνική αδικία, την ανεργία, την ανισότητα, την πολιτική παρακμή. Ακόμα κι όταν ένας άσημος ήρωας φωνάζει «εκπέμπουμε SOS….. για τη Δημοκρατία μας» νιώθεις πως πίσω από αυτή τη γραφή, που σκοπίμως προσπαθεί να φανεί αχρωμάτιστη και ουδέτερη, κρύβεται ο πόνος και η αγωνία του συγγραφέα για το αύριο. Το αύριο των παιδιών μας, της ταλαιπωρημένης χώρα μας, της ίδιας της ζωής… 

Αλέξανδρος Ακριτίδης