Εκείνη, μια επαγγελματίας στιχουργός και ραδιοφωνικός παραγωγός. Εκείνος, εκπαιδευτικός, που λατρεύει να εκφράζεται, όπως δηλώνει, «εμμέτρως πλην σαφώς». Ο λόγος για την Αναστασία Δούμα και τον Άρη Μπιτσώρη. Τόπος συνάντησης το διαδίκτυο, που εντέλει εκτός από ύποπτους σκοτεινούς δρόμους διαθέτει και όμορφους φωτεινούς. Έγχρωμους ή ασπρόμαυρους, ανάλογα με την περίσταση. Το αποτέλεσμα; «POESIE NOIRE  - Ημερολόγιο παράλληλων στίχων». Και πώς προέκυψε;

Διαβάζοντας ο Άρης την ερωτική και κάπου κάπου μελαγχολική ποίηση της Αναστασίας, μια έξυπνη ιδέα τριβέλισε τα αισθητήριά του όργανα. Να διασκευάσει τους δικούς της ελεύθερους στίχους σε φόρμες έμμετρες, ομοιοκατάληκτες και λαϊκοφανείς. Ανάμεσα στις δυο ανεξάρτητες γραφές παρεμβάλλονται πανέμορφες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από γνωστά film noir. Το αποτέλεσμα πρωτότυπο και υπέροχο. Χωρίς ν’ αλλάζει σχεδόν καθόλου το νόημα των αρχικών ποιημάτων της Αναστασίας, ο Άρης προσθέτει τη δική του διαφορετική πινελιά, διανθισμένη με έναν προσωπικό, συχνά σκωπτικό, τόνο. Άλλωστε από τη δική μου μακρόχρονη γνωριμία μαζί του ξέρω ότι είναι από τη φύση του μια σατιρική ύπαρξη!

Τα ποιήματα της Αναστασίας κινούνται γύρω από τον ίδιο θεματικό άξονα. Τον έρωτα. Ενθουσιασμός, απογοήτευση, μοναξιά, θύμηση, ελπίδα, θυσία, προσμονή, εγκατάλειψη. Οι λέξεις συνήθως καλυμμένες κάτω από ένα μελαγχολικό πέπλο, που προκαλεί στον αναγνώστη συμπόνια και σκεπτικισμό. Και εδώ είναι που χρειάζεται η διαφορετικότητα του Άρη. Οι στιχουργικές του παρεμβάσεις έρχονται να "σπάσουν" αυτό το ρυθμό, δίνοντας μια πιο ανάλαφρη και μελωδική αίσθηση. Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, σας παραθέτω μερικά δείγματα αυτής της πραγματικά ιδιότυπης σύζευξης…   

ΕΓΙΝΑ ΕΣΥ

Στον μεθυσμένο δρόμο σου, σεργιάνισα χθες βράδυ.

έσβησα το φεγγάρι, να βλέπεις μέσα απ' τα μάτια μου

φυλάκισα την φωνή και τραγούδησα με την ανάσα σου

έγινα εσύ για να σε νιώσω...

κράτησα ενέχυρο το γέλιο σου, για να σε καρτερώ και πάλι,

χωρίς πόνο, χωρίς δάκρυ, μόνο μ' αγάπη... 

VS 

Στο μεθυσμένο δρόμο σου σεργιάνισα χτες βράδυ

και το φεγγάρι το 'σβησα να 'χει πηχτό σκοτάδι.

Μέσα από τα μάτια μου θέλω να βλέπεις μόνο

να μην κοιτάς στην πλάτη μου πόσους σταυρούς σηκώνω.

Ρούφηξα την ανάσα σου μέσα σου να τρυπώσω

να γίνει το εγώ μου εσύ, το είναι σου να νοιώσω.

Τα μπάσα και τα πρίμα σου τα έκανα δικά μου

με τη δική σου τη φωνή να τραγουδώ, καρδιά μου.

Το γέλιο σου ενέχυρο το κράτησα βαθιά μου

να το θυμάμαι αφού εσύ θα είσαι μακριά μου.

Δίχως του πόνου το λυγμό, χωρίς σταγόνα δάκρυ

μ' αγάπη θα σε καρτερώ στου λιμανιού την άκρη.

 ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ

Δεν ξέρει η νύχτα σου τις σκέψεις μου...

κι ας στάζουν μέλι.

αποκοιμιέσαι σε ψίθυρους αγάπης από ξένο στόμα.

και το δικό μου ξεραίνεται στο παραμιλητό.

αόρατη, σαν πετονιά, που δύναμη δεν έχει

τυλίγομαι στην αύρα σου, φροντίζοντας πληγές.

μην μ' αδικείς που δεν μπορώ,

τον ήλιο να σου φέρω.

σελήνης κόρη είμαι εγώ

και βγαίνω όταν πονώ...

 VS

Που να 'ξέρες που οι σκέψεις μου στάζουνε μέλι ακόμα
αφού κοιμάσαι αγκαλιά τις νύχτες σ' άλλο στρώμα.

Εκείνη παίρνει τα φιλιά απ' τα υγρά σου χείλη
και μένα μείναν σα στεγνή ρόγα από σταφύλι.

Αόρατη σαν πετονιά όλο κι αδυνατίζω
στην αύρα σου τυλίγομαι και τις πληγές φροντίζω.

Μη μ' αδικείς που δε μπορώ τον ήλιο να σου φέρω
δυο ήλιοι δε βολεύονται αυτό καλά το ξέρω.

Σελήνης κόρη είμαι εγώ, τις νύχτες τριγυρνάω
και συ που 'σαι του ήλιου γιος το φως σου αναζητάω.

ΚΑΔΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Άδειασμα συναισθημάτων,

σε κάδο που έχει δηλώσει παραίτηση από την προσφορά του.

ξεφορτώθηκα με γενναιότητα το χθες

επιλέγοντας την μη αποκομιδή τους.

ποιος να φανταστεί ότι υπάρχουν απορρίμματα ευτυχίας

σ' ένα άχρηστο κάδο που αντικαταστάθηκε από νέα αγορά?

έτσι είμαι ήσυχη...

ίσως ξυπνώντας κάποια νύχτα, το μετανιώσω

και τα συλλέξω πάλι… 

VS 

Άδειασα συναισθήματα στον κάδο των ονείρων
επώδυνα απορρίμματα προσδοκιών μου στείρων.

Ταυτόχρονα επέλεξα τη μη αποκομιδή τους
σακούλες στο μπαλκόνι μου με φιόγκο στην κορφή τους.

Είναι ένα ξαλάφρωμα του ψυχικού μου βάρους,
δυσαναπλήρωτο κενό ή έλλειψη του θάρρους;

Ίσως ξυπνήσω μια βραδιά μέσα στο μαύρο χάλι
μετανοιωμένος κι ύστερα θα τα μαζέψω πάλι. 

Αλέξανδρος Ακριτίδης