«Το νησί και το αθάνατο νερό» είναι το νέο συγγραφικό έργο του Λάσκαρη Ζαράρη. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μυθιστόρημα που απευθύνεται σε παιδιά, που φοιτούν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Δυο μικρά παιδιά, αρπάζουν το παλιό αεροπλανάκι του παππού τους και ξεκινούν για ένα άγνωστο ταξίδι στον Ειρηνικό Ωκεανό. Εκεί θα γνωριστούν με τους ιθαγενείς κατοίκους, θα μάθουν την κουλτούρα τους και θα τους διδάξουν τη δική τους. Μαζί θα αντιμετωπίσουν τα σχέδια ενός πρώην πειρατή, που ήρθε από το παρελθόν, για την εκμετάλλευση του πετρελαίου του νησιού, αλλά και της πηγής που αναβλύζει ένα ιδιαίτερο νερό, που κάνει αθάνατους τους ανθρώπους.

Πρόκειται για μια όμορφη και διασκεδαστική περιπέτεια γεμάτη μηνύματα για την οικολογία, την ειρήνη, τον αλτρουισμό, την αλληλεγγύη και την φιλοζωία. Μια περιπέτεια που υπερτονίζει τη σημασία της αγάπης και της χαράς μέσα στον παιδικό ψυχικό κόσμο. "Το νησί και το αθάνατο νερό" είναι πλούσιο σε εικόνες, ενώ οι κάθε λογής περιπέτειες σε ένα καταπράσινο νησί του Ειρηνικού εξάπτουν τη φαντασία των μικρών αναγνωστών.

Αυτά όσον αφορά τα θετικά στοιχεία που αποκόμισα. Ως διαχειριστής αυτής της σελίδας ωστόσο, δεν θα ήμουν δίκαιος και ειλικρινής απέναντι στους επισκέπτες της αν δεν περιλάμβανα στους σχολιασμούς μου και πράγματα που δεν τα έκρινα σωστά. Χωρίς να σταθώ σε πολλές λεπτομέρειες θα αναφερθώ στο σημαντικότερο πρόβλημα που εντόπισα. Από την αρχή έως το τέλος υπάρχει μια διάχυτη τάση για "εκπολιτισμό" των ιθαγενών με βάση τα δικά μας Δυτικά πρότυπα. Ιθαγενείς που διψούν για την κουλτούρα μας και δυο παιδιά από την  Ευρώπη, που τους "σώζουν" από τη δυστυχισμένη τους πρωτόγονη ζωή, ώστε να γίνουν κι αυτοί ένα τεράστιο τουριστικό και βιομηχανικό θέρετρο.

Από τον 16ο αιώνα ακόμη ο Michel de Montaigne θεμελίωσε την έννοια του "πολιτισμικού σχετικισμού", βάσει της οποίας ο κάθε πολιτισμός πρέπει να κατανοείται μέσα στα πλαίσια του δικού του κοινωνικού γίγνεσθαι και όχι με βάση τον πολιτισμό του εκάστοτε κατοίκου ενός άλλου πολιτισμού. Συνεπώς κάθε ιεραρχική ανισότητα ή διάκριση σε "πρωτόγονους απολίτιστους" και "μορφωμένους πολιτισμένους", απλά δεν υφίσταται. Η θεωρία αυτή χτύπησε τον ευρωκεντρισμό των χωρών της σκληρής αποικιοκρατίας, που αξιολογούσαν τις χώρες των ιθαγενών και των ινδιάνων με τα δικά τους αισθητικά κριτήρια. Συνεπώς θεωρώ αδόκιμες κάθε είδους εκφράσεις που εκδηλώνουν τάσεις «εκπολιτισμού» σε ανθρώπους, που αγνοούμε την πραγματική τους κουλτούρα και ζουν με τον ίδιο τρόπο για χιλιάδες χρόνια χωρίς απαραιτήτως να έχουν την ανάγκη μας.

Αν παραλείπονταν αυτοί οι προσανατολισμοί, θα είχαμε πραγματικά ένα πολύ πιο όμορφο αποτέλεσμα. Εύχομαι ειλικρινά στον φίλο Λάσκαρη ένα ανοδικό και λαμπρό λογοτεχνικό μέλλον. 

Αλέξανδρος Ακριτίδης