Ποίηση - Εκδόσεις Βεργίνα

Το «…νερό στο κουπί» είναι η δεύτερη επίσημη δουλειά της Μαρίας Κονταλή, που κατάγεται από την Πελοπόννησο και κατοικεί στην Αθήνα. Ίσως να είναι η πρώτη ποιητική συλλογή που λαμβάνω, η οποία εκφράζει τόσο έντονα το αίσθημα  της αγανάκτησης για την κρίση που βιώνουμε. Είναι η φωνή μιας νέας γυναίκας, που φορτισμένη, ζητάει απαντήσεις και λύσεις. Ζητάει απόδοση ευθυνών για τους υπαίτιους αλλά και αφύπνιση για το λαό. 

Ένας πληθυσμός ωστόσο αποτελείται από διαφορετικούς χαρακτήρες με τον καθένα εξ’ αυτών να τοποθετείται από την ποιήτρια σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Υπάρχουν οι ευαίσθητοι που θεωρούνται από κάποιους «γραφικοί», υπάρχουν οι ηθικοί που πασχίζουν να διατηρήσουν τις αξίες τους, υπάρχουν οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που αναζητούν τη χαμένη ανθρωπιά του κόσμου και γενικά όλοι εκείνοι που δεν τους φωτίζει πια ο ήλιος της δικαιοσύνης… Αν όμως οι παραπάνω βρίσκονται στην ίδια όχθη, στην απέναντι κατοικοεδρεύουν οι άνθρωποι της εξουσίας με το δικό τους τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Αυτοί που με τις πράξεις και τις επιλογές τους οδήγησαν τη χώρα στα βάραθρα και τους πολίτες της στην εξαθλίωση. Η ποιήτρια όμως δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ορθώς θεωρεί πως η αδιαφορία είναι μια φθηνή επιλογή των πολιτικών αλλά και των πολιτών.  

Η Μαρία Κονταλή παραθέτει μια σειρά ποιημάτων, όπου εκφράζει τον προβληματισμό της για τα τεκταινόμενα, τα οποία ζει από κοντά, την επηρεάζουν και την πικραίνουν. Νιώθει, και όχι άδικα, πως κάποιοι μας κλέβουν την ψυχή, το οξυγόνο και τη γαλήνη. Δείχνει ανησυχία για το μέλλον αυτού του τόπου καθώς κανείς δεν ξέρει αν θα καταφέρει να επιζήσει, πότε θα σταματήσει ο βιασμός του και αν τελικά θα μπορέσει ν’ αναστηθεί. Συχνά η αναμέτρηση της σύγχρονης Ελλάδας με το ένδοξο παρελθόν της φαντάζει στα μάτια της στοιχειωμένη και αραχνιασμένη υπόθεση, που έσβησε στο χρόνο. Μα ταυτίζοντας τη χώρα μας με γέρικο - άγονο δέντρο που το πετροβολούν, πιστεύει πως οι ρίζες του είναι πολύ βαθιές για να πεθάνουν και πως δεν θ’ αργήσει η φθορά να χτυπήσει και τα δέντρα των διωκτών της…  

Οι διώκτες της ευημερίας αυτής της χώρας αρκετοί, εκτός βέβαια από τον κακό μας εαυτό. Αλλού η ποιήτρια τους βλέπει ως τέρατα απάνθρωπα που επωφελούνται από την ύπνωση της φρόνησής μας, αλλού ως Δράκους που αδηφάγα καταπίνουν τη δικαιοσύνη στα σπλάχνα τους κι αλλού ως μνηστήρες που μαγαρίζουν την ανυπεράσπιστη Πηνελόπη. Υπάρχουν όμως φορές που κατονομάζει με θάρρος τους πολιτικούς, οι οποίοι αυτοσαρκάζονται, επιδεικνύονται, αλλά ουσιαστικά είναι για αυτολύπηση. Κατακρίνει τους τεχνοκράτες που πήραν στα χέρια τους την Ιστορία μας και απέλειψαν από μέσα της αλήθειες και συναισθήματα.  

Η Μαρία Κονταλή δεν φαίνεται διατεθειμένη να εγκαταλείψει τη μάχη. Σφίγγει τις γροθιές της και αντιδρά. Μας φέρνει όλους αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας κάνοντας το ύστατο κάλεσμα για ένωση και ξεσηκωμό. Καλεί τους «σοφούς» αυτού του τόπου να ξυπνήσουν και ν’ απαγκιστρωθούν από τα κέντρα της εξουσίας. Ζητά από όλους μας να παλέψουμε με όσα φοβόμαστε και να ξαναγίνουμε πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Να συνειδητοποιήσουμε πως η άφιξη του Οδυσσέα και η εξουδετέρωση των μνηστήρων απαιτεί και τη δική μας συμβολή. Κλείνει τέλος με μια κραυγή γωνίας για την τραυματισμένη Ελλάδα, που δεν βρίσκει κρεβάτι σε καμία εντατική… 

Αιδώς Αργείοι 

Όλοι, 

μα όλοι θα δώσουμε αίμα, 

Ζωντανοί και νεκροί….

Δείγμα γραφής:

διαβάσεις 

Με πόδια Άγιου ξύλινου 

και βλέμμα ζώου 

παγιδευμένου σε δόκανο, 

το σκιάχτρο μας, 

διέσχιζε αγρονολόγητα 

τη διάβαση 

των κατά σύμβασιν ανθρώπων. 

...Πού πάνε αυτοί περνώντας την 

και πού το σκιάχτρο; 

Τι ευθύνεται για την ατυχία του 

ή μήπως 

είναι η τύχη που του άξιζε;!

Καληνύχτα σκιάχτρο...

Όσο να φτάσεις αντίπερα,

ταξίδεψε στο όνειρο 

μιας Ώρας Καλής 

-που θα βρεις μια καρδιά σιμά σου- 

να φωλιάσεις... 

Τότε, μη μαρτυρήσεις ποιος ή πώς 

την έχασε... 

σάστισμα

Ο βρασμός της χώρας, 

ένας ατέλειωτος οργασμός 

βιαστών και ματάκηδων. 

Το σώμα, 

του λαού το σώμα 

δε λέει να ημερέψει• 

τα ερωτήματα... άλας χοντρό 

επάνω στις πληγές. 

Γιατί ν' ακολουθήσει 

εκείνον που του 'γνεψε; 

Γιατί ν' ακούσει τις καρακάξες; 

Πού θα βρει γαλήνη; 

Θα σηκωθεί ξανά; 

Πώς και πότε; 

-το βαρύτερο όλων και το πιο μοιραίο- 

ο βιασμός ολοκληρώθηκε;... 

Μήπως το σοκαρισμένο σώμα 

φαντασιώνεται την επόμενη μέρα - 

ώρα δήλωσης ενοχών, 

καταμέτρησης πληγών, 

ανακοίνωσης ποινών; 

Γιατί ν' ακολουθήσει 

αυτόν που του έγνεψε... 

γιατί ο τέντζερης 

είναι γεμάτος απόβλητα;...

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών