Η ποιητική συλλογή που θα σας παρουσιάσω ονομάζεται «Ουρλιαχτό» και είναι το πρώτο βιβλίο του Νικόλαου Παπαοικονόμου. Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να λάβω κάποιο έργο από τη Θεσσαλονίκη και πως τα περισσότερα βιβλία, που φθάνουν στο Αποστακτήριο, προέρχονται από την Αττική και την Κύπρο.  

Ο Νίκος Παπαοικονόμου είναι ένας ποιητής ευαίσθητος, ρομαντικός, αρκετά περιγραφικός και εικονοπλάστης. Γράφει κυρίως σε πρώτο πρόσωπο για να είναι πιο άμεσος στον αναγνώστη και, λόγω της μεγάλης έκτασης των στίχων του, δείχνει μια ροπή προς την πεζογραφία. Τον απασχολούν έντονα τα κοινωνικά ζητήματα και η πορεία του κόσμου μας. Συχνά επίσης εκδηλώνει τα ανθρωπιστικά του συναισθήματα αλλά και μια αγνή τρυφερότητα προς τα παιδιά, που δεν τα έχει διαφθείρει ακόμα η σύγχρονη πραγματικότητα. 

Ένα από τα κύρια θέματα, που αναδύεται από τους στίχους του ποιητή, είναι η αναμέτρηση με το παρελθόν. Χωρίς στοχοποίηση ανθρώπων ή καταστάσεων, εκφράζει μια έντονη πικρία για τα χρόνια που πέρασαν, τα οποία άλλοτε αποκαλεί «στήλες παλαιών αλαζονειών» και άλλοτε «χολωμένες μνήμες». Χρόνια γεμάτα από αναμνήσεις που πονάνε, έρωτες με «ψεύτικα χάδια» και «φιλιά δηλητηριώδη». Ωστόσο μέσα από συμβολισμούς και νοήματα, δηλώνει έτοιμος για την καινούργια εποχή. «Τώρα ξεκινώ» φωνάζει και αφήνει πίσω του όλα τα άσχημα πράγματα. Σαλπίζει τη δική του αναγέννηση ευελπιστώντας η νέα του προσπάθεια ν’ αφήσει το στίγμα της στον κόσμο. Να ξέρει ότι «έζησε» με αξιοσύνη σ’ αυτήν την πλάση και δεν ήταν «ένα κούτσουρο χωρίς…..ψυχή»…  

Όσον αφορά τις ανθρωπιστικές του κατευθύνσεις, τον ενοχλεί μια κοινωνία που στρέφεται εναντίον των αθώων. Τον πληγώνει το ανούσιο και τιποτένιο κοινωνικό γίγνεσθαι όπου όλοι κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους και δηλώνουν «άγνοια» στο κάθε σημαντικό πρόβλημα. Η ευθύνη του αστικού τρόπου ζωής βαριά καθώς εγκλωβίζει τις ανθρώπινες ψυχές και τις αποξενώνει.  Πού βλέπει ελπίδα; Μόνο στις παιδικές ψυχές, που είναι η ελπίδα του αύριο. Τα παιδιά πρέπει να μας παραδειγματίσουν ή έστω να φέρουμε στο νου μας τις μνήμες της αθώας εκείνης ηλικίας μας. Ο ποιητής δίνει μια σκουντιά στον κόσμο που αδρανεί προσπαθώντας να τον αφυπνίσει….  

Πότε θα φωνάξεις, πότε θα τρέξεις, πότε θα χτυπηθείς; 

Πότε θα κλάψεις, πότε θα γελάσεις, πότε θα αναβαπτιστείς; 

Πνίγεσαι σταγόνα, σταγόνα… 

Πληγώνεται για όσα γεννιούνται αμόλυντα και διαφθείρονται στην πορεία. Γράφει σχετικά σε ένα καταπληκτικό του ποίημα

Ένα ουράνιο τόξο ζωής γεννιέται στην έρημο της ανθρωπιάς και 

βυθίζεται στον ουρανό του ψεύδους… 

Κατά τη γνώμη μου η ποίηση έχει αξία όταν έχει κάτι να πει. Όταν αγγίζει τις ανθρώπινες συνειδήσεις, χωρίς να παγιδεύεται στο «εγώ» του ποιητή. Και θεωρώ πως το «Ουρλιαχτό» του Νίκου Παπαοικονόμου είναι ένα ανάγνωσμα με ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα. Μια ουσιαστική και σοβαρή θέαση των πραγμάτων. Άρα αυτή η πρώτη του δουλειά διαθέτει όλα τα εχέγγυα για ένα ακόμα πιο λαμπρό μέλλον… 

Δείγμα γραφής: 

ΠΙΚΡΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Μικρές ώρες της μέρας 

Μικρές σκέψεις της νύχτας 

Νυσταλέα βλέμματα, αδειανά τρυπούν τη νοσηρή πλήξη της λαοθάλασσας, 

που κοιμάται ακόμα βαθιά στην αγκαλιά του ερέβους 

Συννεφιασμένη άπνοια πνίγει κάθε φωνή, κάθε κραυγή, κάθε ψίθυρο 

Πουλιά βουβά, με ανάπηρες φτερούγες χαμοφτεριάζονται, κυλιούνται, παλεύουν, 

δαγκώνουν την πικρή γη που τα υποδέχεται αφιλόξενα στο στείρο κόλπο της 

Άνθρωποι νεκροί πατούν τούτη δω τη γη και δεν το ξέρουν καν 

Έλα πύρινε ηλιάτορα και κήρυξε τη νέα μέρα 

Την εκκωφαντική ζωή, τη δίψα της φωνής 

Και την αυγή του νέου θανάτου 

Αλέξανδρος Ακριτίδης