Μυθιστόρημα - Εκδόσεις Άπαρσις

Το μυθιστόρημα «Η λάμψη μιας αλλιώτικης ζωής» είναι ένα έξοχο ηθογραφικό έργο, που λάβαμε από τον συγγραφέα, Δημήτρη Κολιδάκη. Περιγράφει τη ζωή στο χωριό μιας παρέας μικρών φίλων, το πέρασμά τους στην εφηβεία και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, για άλλους στον τόπο τους και για άλλους σε μέρη μακρινά. 

Με γλώσσα ιδιαίτερα γλαφυρή και με μια ανάλαφρη γραφή, που ρέει στη σκέψη του αναγνώστη σαν γάργαρο νερό, θαρρείς πως βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια τις σκηνές που εκτυλίσσονται στο μικρό επαρχιακό χωριό. Περιγραφική ικανότητα που μου έφερε έντονα στο νου τα έργα του Κονδυλάκη και ιδιαίτερα το «όταν ήμουν δάσκαλος». Παιδικές αταξίες, τραγελαφικά περιστατικά, περιπέτειες, φάρσες και ανεμελιά, μέσα σε χρόνια δύσκολα, φτωχά, χωρίς τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής. Όμως σε χρόνια που επικρατεί το ήθος, η αλληλεγγύη, η αγνότητα των ανθρώπων. Ο συγγραφέας καταφέρνει να περιγράψει με σαφήνεια τον κοινωνικό ιστό και τους συσχετισμούς ανάμεσα στους κατοίκους σα να έχει ζήσει κάποτε και ο ίδιος ανάμεσά τους. Πλάθει λέξεις, αφηγήσεις και ονόματα και δημιουργεί τον δικό του συγγραφικό κόσμο. Ένας κόσμος που αναδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο της παλαιάς ελληνικής επαρχίας. Με τον σεβασμό στους μεγαλύτερους, τη βοήθεια στους αδυνάτους, την επιβράβευση του ορθού, την βαρύτητα της οικογένειας και τη διατήρηση των αξιών. Σίγουρα τα χρόνια δεν χαρακτηρίζονται ως εύκολα. Υπάρχει η φτώχια, η ορφάνια, ο μόχθος για να αποκτήσεις τα προς το ζην. Μα τα παιδιά έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν όνειρα για το αύριο, να ερωτεύονται, να πονάνε με τη σκέψη πως κάποτε μπορεί να τραβήξουν χωριστούς δρόμους και να χαθούν. Και όταν έρχεται εκείνη η στιγμή, ο συγγραφέας ως τρίτο μάτι παρακολουθεί την πορεία τους με σκεπτικισμό. Άλλα παιδιά διαπρέπουν και χάνονται σε κάθε μεριά της γης και άλλα παραμένουν στον τόπο τους να συνεχίσουν μια παρόμοια ζωή με αυτή των γονιών τους. Αν και προσδοκούν τη διατήρηση των μεταξύ τους επαφών, είναι απόλυτα λογικό αυτό να μην ισχύσει για όλους και αρκετοί με την πάροδο του χρόνου να λησμονήσουν και να λησμονηθούν. 

Επάνω στο θέμα της «λήθης» που διακρίνει τους ανθρώπους, όταν βρίσκονται μακριά από τον τόπο τους, ο συγγραφέας δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα. Είναι ένα ζήτημα που το βίωσα με κάθε λεπτομέρεια φεύγοντας κάποτε κι εγώ από την επαρχία για να ζήσω σε μια μεγάλη πόλη. Υπήρχαν φίλοι που πάλευαν για τη διατήρηση της πρότερης φιλικής σχέσης, που είχε δημιουργηθεί στα παιδικά - εφηβικά μας χρόνια και υπήρχαν και κάποιοι που πάλευαν - άγνωστο γιατί -  να αποτινάξουν από πάνω τους την ταυτότητα της επαρχίας, επιλέγοντας καθολικά νέες συναναστροφές. Διαβάζοντας λοιπόν τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου ξαναζωντάνεψαν και κεφάλαια της δικής μου ζωής. Ένιωσα συγκίνηση όταν είδα όλους τους φίλους του χωριού να ξαναβρίσκονται στον ίδιο χώρο, έστω για να θαυμάσουν ένα μέλος της κοινωνίας τους που διέπρεψε. Ακόμα κι αν ο συγγραφέας δεν διευκρινίζει αν υπάρχει συνέχεια για εκείνους την επόμενη μέρα… 

Αυτό όμως το βιβλίο μου δίδαξε και κάτι άλλο. Πάντα θεωρούσα πως για να είναι πετυχημένο ένα μυθιστόρημα πρέπει να έχει κάποια ιδιαίτερη πλοκή, κάτι το συγκλονιστικό, το ανατρεπτικό κτλ. Και αν αυτά δεν υπάρχουν στο συγκεκριμένο έργο, η ίδια η γλώσσα είναι αυτή που κλέβει την παράσταση. Σε μια απόλυτα γραμμική αφήγηση, νιώθεις να γίνεσαι ένα με τους ήρωες και παρακολουθείς με ευλάβεια κάθε πτυχή της ζωής τους. Πραγματικά σε κερδίζουν από την αρχή μέχρι το τέλος. 

«Η λάμψη μιας αλλιώτικης ζωής» ζέστανε τις καρδιές μας… 

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών