Ποίηση - Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Η «Έρημος» του Γιάννη Πετράκη, που μας ήρθε από την όμορφη Κρήτη, είναι μια ποιητική συλλογή γραμμένη σε στυλ μικρών πεζών κειμένων. Μικρές ή μεγάλες παράγραφοι δηλαδή με ποιητική χροιά. Ποίηση συμβολική, με καλαίσθητες μεταφορές, συχνές πινελιές διδακτισμού και σουρεαλιστικές παρενθέσεις. Σε γενικές γραμμές η θεματολογία του είναι πολυποίκιλη, που άλλοτε αφορά απόψεις του ίδιου του ποιητή και άλλοτε επεκτείνεται σε ευρύτερες παραμέτρους. Περνάει δηλαδή από το προσωπικό - ειδικό, στο κοινωνικό – οικουμενικό. Αυτό όμως που του αρέσει ιδιαίτερα είναι το παιχνίδι με τις έννοιες και τις διφορούμενες σημασίες τους. Τις φιλτράρει και τις εξετάζει με ένα δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Τι είναι για παράδειγμα η φιλία και πόσο αντάξια είναι των προσδοκιών μας όταν την χρειαζόμαστε; Η φυλακή και τα ισόβια αφορούν μόνο τον πραγματικό ποινικό εγκλεισμό ή μπορούν να χαρακτηρίσουν και την ψυχή ενός «ελεύθερου» ανθρώπου; Ο εχθρός είναι πάντα αυτός που φαίνεται ή αυτός που υποχθόνια εργάζεται για το κακό; Μπορεί ο άνθρωπος να υπερβεί τα όρια που του επιβάλουν οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις και να γίνει και αυτός πλάστης ανθρώπων; Όπως υποστηρίζει ο Γιάννης Πετράκης, τα αντιθετικά δίπολα βρίσκονται πολύ κοντά το ένα με το άλλο και συχνά εμείς ακροβατούμε ανάμεσά τους χωρίς να γνωρίζουμε αν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας. Πράγματι έτσι απρόβλεπτη και συνάμα προβλέψιμη είναι η ζωή. Ακίνητη αλλά και ρευστή. Γλυκιά και πικρή… 

Ο ποιητής αφιερώνει μεγάλο μέρος της συλλογής του στη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον αλλά και με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Η βιασμένη φύση, η φτώχεια του κόσμου, η αξία του φωτός, τα κατεστραμμένα δάση, οι παγκόσμιοι ηγέτες του κακού, το άπληστο τραπεζικό σύστημα, οι απάνθρωπες πόλεις – κλουβιά, το «άχρηστο» που σου πλασάρεται ως «άριστο». Ούτε το σκιάχτρο δεν θέλει να διατηρήσει την ανθρώπινή του μορφή, την οποία αποποιείται. Διότι ο άνθρωπος είναι από μόνος του αυτοκαταστροφικός και ισοπεδωτικός. Θα μου πείτε, δεν υπάρχουν κι εξαιρέσεις; Πράγματι για τον ποιητή οι άνθρωποι είναι απλά μαθηματικά. Άλλοι είναι αριθμοί με ειδική βαρύτητα και άλλοι είναι μηδενικά που δυστυχώς μπορούν και πολλαπλασιάζονται. Η λύση βρίσκεται στη φύση και στα απλά καθημερινά πράγματα, που τα προσπερνάμε αδιάφοροι. Στο γέλιο και στη “μίμηση” της ξέγνοιαστης παιδικής ηλικίας. Γιατί η ζωή είναι μια σταλιά, σαν μια βρύση που στάζει, σαν τον στιγμιαίο χτύπο της καρδιάς, σαν τους δείκτες του ρολογιού που τρέχουν... 

Ο Γιάννης Πετράκης μας παρουσίασε με σοβαρότητα και πληρότητα την ίδια τη σύγχρονη ζωή, που όπως ισχυρίζεται, συχνά μοιάζει με τσίρκο. Με ενεργούς πρωταγωνιστές και απαθείς θεατές. Με θηριοδαμαστές που φοβούνται περισσότερο τα «έξω» θηρία, με κλόουν που ψυχαγωγούν όσους για χρόνια γελούσαν στην πλάτη τους, με φακίρηδες που προσφέρουν μια εναλλακτική πραγματικότητα. Αυτό είναι δυστυχώς το σύστημα και δύσκολα το αποφεύγεις. Ένα πλούσιο υπερθέαμα όπου το κακό φαίνεται να υπερισχύει του καλού… Και αν κάπου ο Γιάννης Πετράκης χαρακτηρίζει την ποίηση ως «ξυλουργική πλάνη», είναι γιατί πράγματι έχει την ικανότητα να ξύνει το σκληρό περίβλημα του κόσμου μας και να αποκαλύπτει τις κρυμμένες αλήθειες. Να διεισδύει στο εσωτερικό του και να διυλίζει τα πάντα. Όσοι πιστοί, προσέλθετε… 

Δείγμα γραφής:  

ΤΑ ΚΛΑΣΜΑΤΑ

Οι άνθρωποι είναι κλάσματα. Ακριβώς όπως εκείνα
της αριθμητικής. Υπάρχουν αυτά που επιθυμούν
απλώς να προστεθούν, οπότε ένας κοινός
παρονομαστής αρκεί. Υπάρχουν κι εκείνα που επιδιώκουν
να πολλαπλασιαστούν, οπότε ο παρονομαστής
είναι αδιάφορος. Αντιθέτως με όσα ισχυρίζονται
χρόνια τώρα οι δάσκαλοι, τελικά αποδεικνύεται
ότι υπάρχουν και κλάσματα με μηδέν στον
παρονομαστή. Και με κάποιο παράξενο τρόπο μάλιστα
καταφέρνουν και πολλαπλασιάζονται. 

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

«Ο ουρανός θα κοκκινίσει από το αίμα», είπε το

ατσάλι. Η φωτιά συμφώνησε. «Ο ουρανός θα κοκκινίσει

από την ιδέα», είπε το σφυρί. Το δρεπάνι συμφώνησε.

«Προσέξτε μην κοκκινίσει από ντροπή», συμβούλευσε στωικά,

με την τεράστια εμπειρία του σε χτυπήματα, το αμόνι. 

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών