Ποίηση - Αυτοέκδοση

Η «Λυρική Εποποιία» της Γιώτας Διέννη αποτελεί μια ενιαία ποιητική ενότητα, η οποία είναι αφιερωμένη στους στρατιώτες που πολέμησαν στην οροσειρά της Πίνδου το 1940. Ποίηση δυνατή, λυρική, συγκινητική που σε συνεπαίρνει από την αρχή μέχρι το τέλος. 

Η ποιήτρια με ικανότητα και άριστο χειρισμό της γλώσσας καταφέρνει να διεισδύσει στην ψυχή του “ανώνυμου” Στρατιώτη πλάθοντας τις σκέψεις του και τους υποτιθέμενους συνειρμούς του κατά την ώρα της μάχης ή στην ανάπαυλα αυτής. Ο Στρατιώτης που είναι πατέρας ενός παιδιού που ίσως δεν ξαναδεί, σύζυγος μιας γυναίκας που ίσως δεν ξαναγγίξει, αδερφός ενός ανθρώπου που ίσως δεν μάθει ποτέ την αλήθεια για τον θάνατό του, γιος μιας μάνας που δυστυχώς δεν τον αγάπησε όσο θα ήθελε. Ο θάνατος ελλοχεύει παντού. Στους συμπολεμιστές του, στην προσωπικότητά του, στην ίδια τη ζωή. Μόνες ζωντανές οι αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, που και πάλι όμως δεν είναι βαμμένες με τα καλύτερα χρώματα. Μα κάποιες από εκείνες τις αναμνήσεις τον βοηθούν να “ξεφύγει” νοητικά από τη λαίλαπα του πολέμου, να ταξιδέψει πίσω στην πλούσια γενέθλια γη του και να προσπεράσει για λίγο τη γυμνή γη των νεκρών. Σαν άυλο πνεύμα “πετάει” πάνω από τους οικείους του και τους φαντάζεται να ανησυχούν, τη γυναίκα του να αδημονεί και θλιβερά να σκορπάνε σε κάθε σπίτι... Πλανιέται ως και πάνω από τη σκηνή του δικού του θανάτου… 

Είναι εντυπωσιακό πως ο εχθρός δεν εμφανίζεται σχεδόν πουθενά. Η μάχη έχει μετουσιωθεί από υπεράσπιση των πληγωμένων ιδανικών της ελευθερίας σε έναν αγώνα κατάκτησης περισσότερης γης. Ο άνθρωπος που αποκτηνώνεται από το μίσος του πολέμου και από αμυνόμενος γίνεται επιτιθέμενος. Η ποιήτρια κυριολεκτικά “τολμά” να μην δίνει δίκιο σε κανέναν από τους αντιπάλους. Θα μου πείτε έτσι έγιναν τα πράγματα; Μα σκοπός της δεν είναι να κάνει παράθεση ιστορικών γεγονότων, αλλά να αναδείξει την ψυχολογία συγκεκριμένων ανθρώπων σε συγκεκριμένες συγκυρίες. Να τονίσει τα δεινά του πολέμου και τις ολέθριες συνέπειές του. Μήπως είναι ψέμα αυτό που τονίζει, πως όσες θυσίες και αν κάνουν οι γονείς για να μεγαλώσουν ένα παιδί, ο πόλεμος μπορεί να τους τις αναιρέσει σε δευτερόλεπτα; Μήπως είναι ψέμα πως η εξιδανικευμένη εικόνα των γονιών συχνά μπορεί να μην υφίσταται; Μιλάμε για χρόνια σκληρά και δύσκολα. Για χρόνια που η επιβίωση αποτελούσε αστάθμητο παράγοντα. 

Η πιο συγκλονιστική εικόνα όλων είναι η στιγμή που ο ήρωας προσεύχεται για τη ζωή του, παρόλο που είναι καταδικασμένος. Θέλει να ζήσει και να ξεφύγει από τον ανελέητο θάνατο. Με ελπίδα την Παναγία, που εκείνος ζωγράφισε ως σύμβολο για τη Μεραρχία του. Και όλα τα γεγονότα βρίσκονται πάντα σε αλληλένδετη σχέση με το τοπίο που διαδραματίζονται. Τις κακουχίες του χειμώνα, το αλύπητο μαστίγωμα του παγωμένου αέρα, τα απρόσωπα βράχια του τρεχούμενου αίματος. Τι κι αν πεθάνει στο τέλος ο ήρωας - αφηγητής; Από χώμα γινήκαμε και χώμα θα ξαναγίνουμε… 

Η Γιώτα Διέννη έχει δημιουργήσει ένα μεγαλειώδες ποιητικό έργο, σπάνιο στις μέρες μας. Πραγματικό κερί στη μνήμη όλων εκείνων που χάθηκαν για να υπερασπιστούν τις οικογένειες και τα ιδανικά τους. Οι συμβολισμοί, έκδηλοι για όσους μπορούν να τους δουν. Γιατί οι πόλεμοι έρχονται και ξαναέρχονται. Και αν δεν είναι στο σπίτι μας, θα είναι κάπου εκεί έξω… 

Δείγμα γραφής:  

ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Θα 'ρθει αθόρυβα 

και ξαφνικά 

σα μια ριπή ονείρου 

θα μ' αγκαλιάσει ερμητικά 

με σιδερένια χέρια 

ύστερα αυτά τα χέρια 

θα γίνουνε φτερά 

αφράτα, πουπουλένια, 

θα ταξιδέψουμε μαζί 

διαγράφοντας 

αστραφτερή πορεία 

εγώ ωστόσο 

θα κοιμάμαι 

σε όλο το ταξίδι 

στον ύπνο μου 

συνέχεια θα γελώ 

πολλά χρυσά χαμόγελα 

και γύρω 

από τ' αφτί μου 

θα ξεφυτρώνει μια γιρλάντα.

Θα 'ρθει αθόρυβα 

και ξαφνικά 

σε μια στιγμή μονάχα 

τότε κι εγώ αγέρωχος 

γέρνοντας πίσω 

αναπαυτικά 

στο κάθισμα της λήθης 

θα πω «στο όνειρο...»

κι ο αμαξάς 

θα σβήσει μ' ένα νεύμα 

τη φωνή μου.  

ΣΗΜ: Η ποιητική συλλογή «Λυρική Εποποιία» απέσπασε το Β΄ Βραβείο στον ΚΗ΄ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός".  

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών